» Χάρηκα με τη βράβευση των δύο μόνων σειρών που έχω δει συστηματικά τα τελευταία χρόνια και έχω εκτιμήσει πολύ: το «30 Rock» και το «Mad Men» απέσπασαν τα σημαντικά Emmy κωμικής και δραματικής σειράς αντίστοιχα, στην απονομή που έγινε πριν από μερικές μέρες. Είναι και οι δυο ό,τι καλύτερο στο είδος τους και κατά σύμπτωση είναι από τις λίγες που δεν παίζονται στην ελληνική τηλεόραση, που εδώ και ένα χρόνο όχι μόνο παίζει τα πάντα, αλλά πάνε και συμπαθέστατα σε θεαματικότητες - ο Star προσπαθούσε με απανωτές αλλαγές προγραμματισμού να φέρει τα «Φιλαράκια» κοντά στο κοινό που του άξιζε και όταν το κατάφερε ήρθε η μόδα των ξένων σίριαλ και επωφελήθηκαν τα υπόλοιπα κανάλια και έκαναν πάρτι. Ο λόγος λοιπόν που μάλλον δεν έχουν εισαχθεί οι βραβευμένες σειρές είναι πως το χιούμορ της Τίνα Φέι, αν και Ελληνίδα, δεν μπορεί να μεταφραστεί μέσα στο πλαίσιο της υπόθεσης (τηλεοπτικά πλατό, νεοϋορκέζικες ανησυχίες, διακριτικά αστεία, αστικό σύνολο που μοιάζει ελαφρύ για τα δικά μας δεδομένα). Εδώ δεν παίχτηκε η πρόσφατη ταινία της Baby Mama που περπάτησε συμπαθητικά στην Αμερική, καθώς έγινε reject από τη μαμά εταιρεία και κυκλοφόρησε κατευθείαν στα βιντεοκλάμπ. Αν τη νοικιάσετε, θα γελάσετε και πάλι με την Έιμι Πόλερ, που μνημονεύω, επίσης πολύ θετικά, και στην κριτική του Άμλετ 2, η Ανάσταση, η οποία είναι τρομερή ως λαϊκιά που μένει έγκυος για να πάρει χρήματα από μια γιάπισσα που δεν μπορεί να τεκνοποιήσει. Όσο για το «Mad Men», που προβάλλεται από ένα μικρό καλωδιακό κανάλι, δεν είναι πιασάρικο, όπως το «Lost», το «24» (οι πυκνογραμμένες περιπέτειες που εμένα με κουράζουν μετά από μερικά επεισόδια, αλλά τι ξέρω εγώ όταν η Ελλάδα και όλος ο κόσμος είναι κολλημένος τα Σαββατοκύριακα και καταναλώνει ώρες επί ωρών), ή εμφανώς εναλλακτικό όπως ένα «Six Feet Under», ας πούμε. Και φυσικά δεν διαθέτει τη μεγαλοπρέπεια επικών μίνι σειρών, που είναι διαφορετική υπόθεση. Αμφότερες οι σειρές δεν είναι στην κορυφή της λίστας των πιο εμπορικών στις ΗΠΑ, γεγονός που δεν τις εμποδίζει από το να προκαλούν το θαυμασμό κριτικών και συναδέλφων τους.
»Έχουμε ξαναπεί πολλές φορές πως τα μεγάλα ταλέντα μάλλον αποφεύγουν το σινεμά και δουλεύουν στην αμερικάνικη τηλεόραση (να μια ωραία ιδέα για Έλληνες σταρ, ας κρούσουν τις πόρτες της μικρής οθόνης, αφού της μεγάλη είναι τόσο ψηλές και τόσο κουφές). Σε ένα τεράστιο κείμενό του ο James Woolcott στο «Vanity Fair» καταγράφει και όσο μπορεί αναλύει ακριβώς την πληθώρα και την πολύμορφη τέχνη που παράγει το γυαλί εδώ και μερικά χρόνια, καθιστώντας το καλό σίριαλ ένα μοναδικό πολιτιστικό γεγονός, όπως παλιότερα ήταν το να κλειστείς σε μια αίθουσα και να γίνεις κοινωνός ενός Αντονιόνι ή ενός Τριφό. Κι ενώ εκθειάζει πλείστα όσα, μικρά και μεγάλα, κολλάει στο «Mad Men» και πετάει σπιθούρια: «Δεν με πειράζει το “Mad Men” ως ένα ήπιο ναρκωτικό, αλλά οι έπαινοι που έχει αποσπάσει μυρίζουν αυτό-συγχαρητήρια. Πρόκειται για φετιχιστικά καλά λόγια, που αρμόζουν καλύτερα σε κριτικούς κινηματογράφου και στη δημοσιοσχετίστικη λίμπιντό τους. Παρακαλώ, τηλεόραση, μην ξεμυαλιστείς στην εξαίσια παγίδα της κοροϊδίας από την ίδια σου τη μυσταγωγία. Διότι θα θαφτείς μαζί με τη βρώμικη πλάκα που έχεις». Είναι κι αυτή μια άποψη, που όμως αποτελεί απόληξη μιας συγκεκριμένης, πάγιας και κολλημένης θέσης: Πώς η τηλεόραση οφείλει να έχει διασκεδαστική χροιά, γιατί είναι μικροκαμωμένη, άρα πρέπει να διατηρεί τις ίδιες ποιοτικές αναλογίες με το μέγεθος του πάλαι ποτέ καθοδικού της σωλήνα και της οθόνης που κουβαλάει τις εικόνες του. Προσωπικά, πιστεύω πως οι δυνατότητές της για μεγαλείο και ξεφτίλα είναι απεριόριστες. Και με το να βάζεις τα σίριαλ στο τσουβάλι της ελαφρότητας σώνει και καλά αφαιρείς ετσιθελικά το δικαίωμα στο ταλέντο αυτών που έχουν επιλέξει, για οικονομικούς και πρακτικούς λόγους (γιατί δεν μπορούν πλέον να περιμένουν πότε θα τους φωνάξουν να κάνουν μια ταινία της προκοπής), να δουλέψουν αλλά και να πειραματιστούν εκεί. Και πρόκειται για μια ευλογημένη συγκυρία, τώρα που τα καλωδιακά κανάλια επενδύουν χρήματα και έχουν βρει προφανώς κοινό
»Και ηθοποιοί, ειδικά γυναίκες και ηλικιωμένοι, που αδυνατούν να βρουν ρόλους, έχουν επιλογές. Όπως η Γκλεν Κλόουζ, που κι αυτή φέτος βραβεύτηκε. Ή η Σίρλεϊ Μακλέιν, που υποδύθηκε την Κοκό Σανέλ. Μάλλον για σινεμά κάνουν την πρώτη κρούση. Αλλά, αν δεν ενδιαφερθεί κανείς, δεν θα σκάσουν κιόλας. Κι από την άλλη, η εικόνα δεν σταματάει στην τηλεόραση. Υπάρχει κι ο κόσμος της εμπορικής μόδας. Άλλοι επενδύουν σε φιλανθρωπίες για να φτιάξουν προφίλ και να προσελκύσουν τις ψυχοπονιάρες κυρίες - πρόκειται για μια βαρετή δραστηριότητα στη σύλληψή της, που κάνει βραχυπρόθεσμα καλό αλλά αμβλύνει την καταγωγή της, ως το τελευταίο προπύργιο ενός οργιώδους καπιταλισμού που επιχειρεί κατόπιν εορτής να διορθώσει την ανισόρροπη αδικία. Άλλοι πάλι επενδύουν στην πειραματική τέχνη, χωρίς ακρότητες, όπως η Μιούτσια Πράντα. Δείτε το εξαίσιο φιλμάκι της εταιρείας στο site Prada.com που σκηνοθέτησε ο Τζέιμς Λίμα, σε μουσική και τραγούδι των Anthony and the Johnsons, που λέγεται «Fallen Shadows» και παρακολουθεί τη βόλτα της σκιάς μιας ωραίας γυναίκας, χωρίς logo και αηδίες, ένας φόρος τιμής κυρίως στον Νταλί, chic μείγμα νουάρ και υπερρεαλισμού, σαν χαμηλή πτήση με γούστο και μελαγχολία. Φυσικά υπάρχει πλούτος στη σχέση σκηνοθετών και διαφήμισης και μόδας. Εδώ μιλάμε όμως για επένδυση στο ψάξιμο με τη μορφή μικρού μήκους κομψοτεχνημάτων.
»Και υπάρχει και η ελληνική τηλεόραση… Επειδή δουλεύω εκεί, δεν μπορώ να μιλήσω, δεν είναι δέον, μόνο να δεχτώ την κριτική στωικά.