» Μετάτο κοπιαστικό γύρισμα της ταινίας μουΟ Τζο και το Ηφαίστειο, το μόνο που ήθελαήταν να πάω σπίτι μου και να ξεκουραστώαλλά και να επιστρέψω στις θεατρικέςμου ρίζες και να γράψω έργα για τη σκηνή.Υιοθέτησα δυο παιδιά και έπρεπε νααντιμετωπίσω προχωρημένο γλαύκωμα καιστα δυο μου μάτια. Αυτή η πάθηση μούπροκάλεσε παροδική τύφλωση και χρειάστηκαπολλές επεμβάσεις στο χειρουργείο. Τοθεατρικό μου Αμφιβολία ήταν εμπορικόφαινόμενο και, όταν ο παραγωγός ΣκοτΡούντιν μού πρότεινε να το γυρίσω σεταινία, αποδέχτηκα την πρόκληση.
»Έγραψατην Αμφιβολία κατά τη διάρκεια τουπολέμου στο Ιράκ. Άκουγα ανθρώπους,ειδικούς και εμπλεκόμενους αλλά καιάσχετους, να μιλούν στην τηλεόραση γιατην επέμβαση με τέτοια βεβαιότητα πουέπαθα κατάθλιψη. Απλώς έβαλα τίτλο στηνκατάθλιψή μου. Δενυπάρχει κάποιο συγκεκριμένο περιστατικό,σκάνδαλο ή φήμη που ενέπνευσε το έργο.
»Ηπρώτη δυσκολία ήταν να μετατρέψω έναέργο τεσσάρων χαρακτήρων σε σενάριο.Έχουν αλλάξει πολλά από την εποχή τουInherit the Wind. Η λύση ήταν να μη διαφοροποιήσωσε τίποτε τη δομή και να προσθέσω τουςανθρώπους για τους οποίους οι βασικοίπρωταγωνιστές διαφωνούσαν. Συμπεριέλαβατα παιδιά, για τα οποία έγινε μεγάλοθέμα, την εκκλησία, την κατήχηση και τηνεργατική γειτονιά. Με τον οπερατέρΡότζερ Ντίκινς, ένα λιγομίλητο, πανέξυπνοεπαγγελματία, κινηθήκαμε γύρω από τουςπρωταγωνιστές. Αυτοί ήταν το όπλο μαςγια να αφηγηθούμε την ιστορία μας.
»Ηαμφιβολία είναι μια ανοιχτή πόρτα. Ησιγουριά ένα κλειστό παράθυρο. Βρίσκωαπείρως πιο ενδιαφέρουσα μια ανοιχτήπόρτα.
»Τοbackground της ιστορίας αυτής είναι ακριβέςσε σχέση με τα παιδικά μου βιώματα. Ηδράση είναι φτιαγμένη από φανταστικόυλικό. Η περίοδος είναι σεταρισμένη στο1964, γιατί τότε ήρθαν οι μεγάλες αλλαγές.Δεν μπορείς ποτέ να επιστρέψεις στοπαρελθόν, αλλά τίποτε δεν χάνεται. Ηιστορία του ανθρώπινου γένους τροφοδοτείκάθε μας πράξη. Οι αλλαγές που συμβαίνουντώρα στον κόσμο μας έχουν την ανάγκη νααναπνεύσουν αλλά θα χυθεί αίμα, το θεωρώσίγουρο.
»ΗΜέριλ Στριπ, ο Φίλιπ Σίμουρ Χόφμαν καιη Έιμι Άνταμς είχαν δει το έργο στοθέατρο. Η Βαϊόλα Ντέιβις όχι. Το ναμαζέψουμε το επιτελείο ήταν αξιοσημείωταεύκολο. Η Στριπ είπε ναι αμέσως. Ο Χόφμανέκανε μια μέρα να το σκεφτεί. Η Άνταμςήρθε και μου ζήτησε το ρόλο. Η κυρίαΝτέιβις έπρεπε να κάνει τεστ για νααποδείξει πως μπορεί να κερδίσει τορόλο της κυρίας Μίλερ. Το συνεργείοσυγκινήθηκε τόσο εμφανώς από τηδοκιμαστική ερμηνεία της, που δεν υπήρχεπερίπτωση ο χαρακτήρας να καταλήξει σεκάποια άλλη.
»Δενμε στενοχωρεί καθόλου το να σκηνοθετώ.Ούτε με κουράζει. Φυσικά και κάποιοςάλλος θα μπορούσε να είχε σκηνοθετήσειτην Αμφιβολία. Ενδέχεται να ήταν καλύτερη,αλλά δεν θα έμοιαζε καθόλου με τη δικήμου εκδοχή.
»Ότανκέρδισα το βραβείο Πούλιτζερ, ένιωσαανάταση, ήταν κάτι το φανταστικό. Δενκάθεσαι να περιμένεις να ανοίξει οφάκελος, όπως στα Όσκαρ. Ξέρεις ότι έχειςκερδίσει και τρως και το ωραίο φαγητόπου σου προσφέρουν. Τα Όσκαρ μού προκαλούνστρες. Έπρεπε να κάθομαι σε μια καρέκλακαι να περιμένω πότε θα κληρώσει ηκατηγορία μου, τότε που κέρδισα στο Κάτωαπό τη Λάμψη του Φεγγαριού. Επίσης,αναγκάστηκα να μεταβώ στο Λος Άντζελες.Για το Πούλιτζερ οδήγησα λίγα χιλιόμετραβορείως. Ωστόσο, ο πρόεδρος τουΠανεπιστημίου της Κολούμπια μού παρέδωσετο βραβείο. Στα Όσκαρ, το αγαλματάκι μουτο ενεχείρισαν ο Γκρέγκορι Πεκ και ηΌντρεϊ Χέμπορν. Άρα, ήταν καλύτερα!
»Στησκηνή της μεγάλης αντιπαράθεσης τηςΣτριπ με τον Χόφμαν, η Μέριλ συνέχισε,στην ερώτηση του ιερέα «Εσύ έχεις κάνεικάτι κακό;», να απαντά εκτός κειμένου.Η εξομολόγησή της με ξάφνιασε, αλλά μουάρεσε πολύ και την κράτησα. Η Μέριλ είναιτελείως «σκηνοθετήσιμη», ζωηρή, φιλομαθήςκαι τις μισές φορές δεν ξέρει ακριβώςπρος τα πού βαδίζει. Γι' αυτό και τηςαρέσει ακόμη η δουλειά της