Η ΦΗΜΗ ΚΑΙ Ο ΑΜΦΙΛΕΓΟΜΕΝΟΣ χαρακτήρας της με κέντρισαν ώστε ν’ αναλάβω τον ρόλο της Μάργκαρετ Θάτσερ. Δηλώνω ένοχη γιατί στα νιάτα μου τη σνόμπαρα, ανάγοντάς την σ’ ένα απλό αντικείμενο χλεύης, γιατί ήταν φίλη του Ρόναλντ Ρίγκαν, φορούσε περίεργα ρούχα και ήταν συντηρητική. Δεν με ενδιέφερε και τη μείωνα.
ΩΣΤΟΣΟ, ΟΤΑΝ ΕΚΛΕΧΤΗΚΕ για πρώτη φορά, οι φίλες μου κι εγώ χαρήκαμε γιατί δεν είχε ξαναγίνει - γυναίκα πρωθυπουργός στη Δύση! Κυρίως το ότι διατήρησε τη θέση ήταν απίστευτο. Τότε δεν υπήρχαν καν κορίτσια στη Νομική Σχολή. Κανένα! Τα επαγγέλματα για μας ήταν νοσοκόμες και δασκάλες. Και πόρνες. Αυτό ήταν πάντα ανοιχτό επάγγελμα για τις γυναίκες. Και η ηθοποιία. Που είναι το ίδιο (γελάει).
ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΧΑΝ πολύ περιορισμένο όραμα για τις γυναίκες. Και κανείς δεν μπορεί να παραγνωρίσει το γεγονός πως η πόρτα μισάνοιξε επειδή η Θάτσερ βρέθηκε εκεί. Φυσικά, δεν το χρωστάει στο φεμινιστικό κίνημα. Ούτε οι φεμινίστριες τη συμπάθησαν ποτέ. Κάθε μικρή κίνηση μετράει. Το ίδιο λέω και για την καριέρα μου. Το γεγονός πως στα 62 μου χρόνια παίζω σε ταινίες που προβάλλονται σε όλο τον πλανήτη είναι εκπληκτικό. Κανείς δεν θα το προέβλεπε στα 40 μου χρόνια.
Η ΤΑΙΝΙΑ Η ΣΙΔΗΡΑ ΚΥΡΙΑ αφορά 3 μέρες από τη ζωή μιας πολύ γηραιάς κυρίας, αδύναμης στο μυαλό και στο σώμα, όπου οι τοίχοι ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν είναι διαπερατοί. Αυτό το κινηματογραφικό τέχνασμα μάς επέτρεψε να κοιτάξουμε στο παρελθόν της, αλλά μόνο μέσα από τα δικά της μάτια. Δεν πρόκειται με τίποτε για ένα ντοκιμαντέρ. Φανταστήκαμε πώς θα ήταν αν έπαιρνε άδεια από τις υποχρεώσεις της και ποιο θα ήταν το κόστος των επιλογών της.
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΛΑ ΒΙΝΤΕΟ που καταγράφουν την εποχή που ήταν στην εξουσία. Αυτό δεν συζητιέται. Ωστόσο, το νοερό ταξίδι των γηρατειών της είναι μέρος όλων μας, μας αφορά. Όλοι θ’ αντιμετωπίσουμε την αναδρομή στις ευχές και τις επιλογές μας, τι κάναμε και τι όχι. Στο τέλος φτάνουμε σε μια υπαρξιακή ματιά της ζωής και του θανάτου.
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΑΛΩ τα δυνατά μου για ν’ ανακαλέσω το συναίσθημα του να παραλαμβάνω ένα Όσκαρ, γιατί πάνε 30 χρόνια από τότε. Πιο πολύ θυμάμαι πώς είναι να χάνω. Αλήθεια το λέω, έχω χάσει 13-14 φορές. Ίσως 15. Έχω πολλές ομιλίες που δεν έχω εκφωνήσει και αν κερδίσω, θα τις πω όλες μαζεμένες!