ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΣΕ ΔΥΣΚΟΛΗ θέση γιατί όλη μέρα δίνω συνεντεύξεις για την ταινία και την παρομοιάζω με αρχαία ελληνική τραγωδία και τώρα πρέπει να μιλήσω μ’ έναν Έλληνα! Μια φορά έχω βρεθεί στην Ελλάδα, στη Σύμη. Τυχαία, φίλοι με πήγαν εκεί. Αναρωτιέμαι πόση από την αρχαία Ελλάδα είναι σήμερα παρούσα στη χώρα σας... Ρωτώ διότι το μυθιστόρημα Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν είναι πολιτικό, εξετάζει τη σύγχρονη Αμερική και πιστεύω πως εκεί φωλιάζει μια αρρώστια. Με τον ίδιο τρόπο που στις τραγωδίες κυριαρχεί η κάθαρση, στο ανώτερο πεδίο του καπιταλισμού υπάρχει άρνηση της βίας, αν και είναι πανταχού παρούσα.
Η ΙΔΕΑ ΜΙΑΣ ΠΟΛΥ ΣΧΙΖΟΦΡΕΝΙΚΗΣ κουλτούρας είναι εγγενής σ’ εμάς τους Σκωτσέζους - βρισκόμαστε εγκλωβισμένοι ανάμεσα στον καλβινισμό και το πάθος.
ΔΕΝ ΕΧΩ ΙΔΕΑ ΠΕΡΙ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗΣ, δεν με θεωρώ ηθοποιό, ντρέπομαι όταν οι άλλοι αναφέρονται σ’ εμένα ως ηθοποιό, διότι νιώθω ότι οι πραγματικοί ηθοποιοί θα διαμαρτυρηθούν και θα με καταγγείλουν ως μη αυθεντική. Δεν διάγω βίο ηθοποιού, πότε δεν είχα πρόθεση να γίνω ηθοποιός και όταν ακούω ηθοποιούς να μιλάνε για τη ζωή τους, τη δουλειά τους, την προσέγγιση στην υποκριτική και τις προτεραιότητές τους, αισθάνομαι τελείως ούφο.
Αντικειμενικά, ως θεατής, δεν ενδιαφέρομαι καθόλου για την έννοια της υψηλής υποκριτικής - αντιθέτως, για την έλλειψη
υποκριτικής, ειδικά στο σινεμά. Για μένα, η σπουδαιότερη ερμηνεία ήταν εκείνη του γαϊδάρου στο φιλμ Au hasard Balthasar. Επομένως, ή ο συγκεκριμένος γάιδαρος ήταν ο εξυπνότερος του πλανήτη (αν και γνωρίζουμε πως καμιά δεκαπενταριά έπαιξαν τον ρόλο στην ταινία) ή ήταν τυχαίο γεγονός, ένα ον παρόν, με το οποίο ταυτιστήκαμε ως θεατές. Έχω προσωπικό γούστο και μια τάση για ασυνείδητες περφόρμανς, που, για να το εξηγήσω γενικά, είναι φρέσκες και καθόλου δομημένες. Τελικά, δεν μου αρέσουν οι μεγάλες ερ μηνείες. Προτιμώ τα ντοκιμαντέρ.
ΕΙΜΑΙ ΑΠΛΩΣ ΕΡΜΗΝΕΥΤΡΙΑ και λάτρης του κινηματογράφου. Έχω στενές σχέσεις με κάποιους κινηματογραφιστές και
πάντα τους συμβουλεύομαι για το πώς πρέπει να είμαι στην ταινία τους. Μου λένε πως αν συμμετάσχω, θα είμαι χρήσιμη.
Αυτό μου αρκεί. Ειλικρινά, κάθε φορά που ολοκληρώνω τα γυρίσματα μιας ταινίας, ορκίζομαι πως θα είναι και η τελευταία.
ΓΙΑΤΙ ΜΙΑ ΜΗΤΕΡΑ οφείλει να νιώσει τόσο μεγάλη ενοχή; Τι ερώτηση! Γιατί όχι; Σχολιάζοντας την ταινία, είπα πως η μητρότητα είναι μια bloody business. Εννοώ πως σχετίζεται άμεσα με το αίμα. Ναι, το παιδί κι η μάνα είναι δυο διαφορετικές οντότητες. Μάλιστα, έχω δίδυμα και επί μήνες μέσα στο σώμα μου χτυπούσαν τρεις καρδιές, όχι δύο. Θυμάμαι πως όταν γέννησα ήμουν ευτυχής και πανέτοιμη και συνδεδεμένη μαζί τους, ακόμη και πριν απ’ τον
τοκετό. Ακόμη κι έτσι, αντιλαμβάνομαι πόσο τυχερή ήμουν, πόσο σπάνια είναι η ευτυχής συγκυρία και πόσο εύκολα μπο-
ρεί να φτάσεις στην κατάσταση της ηρωίδας στην ταινία. Η χημεία και η ψυχολογία σου τίθενται εύκολα εκτός ελέγχου. Έκτοτε, η φαντασία μου έγινε βίαιη κι εξαιρετικά σκληρή. Είναι σαν να φουσκώνεις ένα μπαλόνι κι αναγκαστικά τεντώνεται το λάστιχο. Αντίστοιχα αναπτύσσεται η χωρητικότητά σου για προστατευτική βία.
Κάποιος με ρώτησε: «τι ρόλο θέλεις να παίξεις τώρα;». Μόνο Μήδεια, απάντησα.
Τα παιδάκια μου είναι γλύκες, αλλά ξαφνικά καταλαβαίνω τη Μήδεια, το καυτό αίμα που χτυπά, το κατακόκκινο, αυτό το
συναίσθημα που δεν πατά στη νόηση αλλά στο ένστικτο, τη δουλειά τού να είσαι γονιός.
Η ΤΑΙΝΙΑ δεν είναι κοινωνικό σχόλιο, δεν αποτελείται από γεγονότα, αλλά από αισθήματα. Το θέμα που θίγεται είναι η μά
να ενός βίαιου αγοριού κι όχι ενός βίαιου κοριτσιού, που την αντιμετωπίζουν κοινωνικά με μισογυνιστική συγκατάβαση.
Η αγορομάνα πρέπει να κατηγορηθεί, να μαρτυρήσει. Θλιβερή περίπτωση, τρέχα γύρευε... Αν και η ταινία είναι μια επινοη-
μένη ιστορία, εντούτοις εξετάζει τις πολιτικές δομές της Αμερικής που οδηγούν σε αυτή την αποσύνδεση.
Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΚΑΡΙΕΡΑ μου δεν υφίσταται. Η καριέρα μου δεν υφίσταται. Η ζωή μου υπάρχει, και μέσα από δουλειές σχεδιασμένες με φίλους μου. Υπήρξε μια στιγμή που οι ταινίες με τον Ερίκ Ζονκά, τον Λούκα Γκουαντανίνο και τη Λιν Ράμσεϊ υλοποιού νταν ταυτόχρονα και μου πήραν πολύ χρόνο. Οι προσκλήσεις που αποδέχομαι από Αμερικανούς είναι για τουρισμό και η ειρωνεία είναι πως στους περισσότερους αυτό φαίνεται ως κανονική δουλειά, όπως είναι και το μόνο πράγμα που αναγνωρίζουν ως δουλειά.