Ο Κορεάτης πρωτοπόρος Παρκ Τσαν Γουκ, ραψωδός της εκδίκησης και δημιουργός μιας λυρικής βίας που συγκρίνεται μόνο με τις σινεφίλ βόμβες του ασυνθηκολόγητου θαυμαστή του, του Ταραντίνο, μιλάει στη LifΟ για αισθητική, τον φράχτη του εμπορικού σινεμά και την τελευταία του ταινία, τη Δίψα, με ήρωα έναν παπά που μετατρέπεται σε βρικόλακα.
Πώς γεννήθηκε η Δίψα και τι πιστεύετε για την αναβίωση του θέματος των βρικολάκων στο σύγχρονο σινεμά; Πρόκειται για μόδα, σύμπτωση ή μια αλληγορία με κοινωνική σημασία;
Ακούγεται ως μια ερώτηση, αλλά ουσιαστικά με ρωτάτε δυο πράγματα. Η ταινία μου και η αναβίωση των βαμπίρ στον κινηματογράφο δεν ταυτίζονται. Η ιδέα για τη Δίψα μού προέκυψε πριν από 10 χρόνια. Δεν μπορούσα να προβλέψω αυτή την τάση από τότε. Υπήρξα πιστός στην επιθυμία μου, στη σαδιστική μου λαχτάρα να υποβάλω στο χειρότερο μαρτύριο τον κεντρικό χαρακτήρα της ταινίας μου. Τι μπορεί να είναι πιο ντροπιαστικό για έναν καθολικό ιερέα που πρέπει να πιει το αίμα του Χριστού που μας έσωσε, από το να ρουφάει το αίμα των άλλων για να κρατηθεί στη ζωή; Αυτήν τη μοχθηρή κοροϊδία μόνο ο διάβολος θα μπορούσε να την έχει σχεδιάσει.
Μπαίνετε στη θέση να διαλέξετε ανάμεσα στην αισθητική και την ηθική στα έργα σας;
Το πιο σημαντικό στοιχείο μιας ταινίας, νομίζω, είναι να δίνεις ένα ηθικό δίλημμα στον πρωταγωνιστή και να τον παρακολουθείς να διαλέγει. Ο τρόπος που δείχνεις αυτό το στοιχείο είναι η ίδια η αισθητική. Μπορείτε να καταλάβετε τι εννοώ, εκτός αν είστε ένας από εκείνους που θεωρούν την αισθητική οπτική διακόσμηση ή απλή πρόφαση. Κάθε ηθικό ζήτημα χωρίς αισθητική δεν μπορεί να αποτελεί μέρος της τέχνης. Δεν λέω, για παράδειγμα, ας οδηγήσουμε μια Πόρσε για να πάμε από το ένα στο άλλο σημείο, ή κάτι τέτοιο. Η αισθητική δεν είναι ένα πολυτελές κάμπριο, αλλά ο ίδιος ο δρόμος για τον προορισμό. Ένας σκηνοθέτης θέλει να μεταβεί εκεί από τη λεωφόρο, ένας άλλος από ένα ανήλιαγο μονοπάτι μέσα από το δάσος. Αμφότερες είναι αισθητικές επιλογές.
Ποια είναι η άποψή σας για τη βία στο σινεμά;
Η βία είναι τριγύρω μας, είτε το θέλουμε είτε όχι. Ισχύει και για τους πιο προηγμένους πολιτισμούς. Οφείλουμε να την αναγνωρίσουμε. Η αφήγηση της βίας πρέπει να γίνει στο πλαίσιο της πόλης, της φύσης, των σχέσεων, της αγάπης, της ειρήνης, της συγχώρεσης. Διότι δεν εξαφανίζεται ακόμη κι αν της γυρίσεις την πλάτη.
Η προηγούμενη ταινία σας I 'm a cyborg, but that's οk περιείχε κωμικά στοιχεία και δεν ήταν εντελώς ταινία «είδους». Τη θεωρείτε παρένθεση στη φιλμογραφία σας;
Δεν θα έλεγα παρένθεση. Τη γύρισα καθαρά από πάθος, και ακόμη τη λατρεύω. Η πρωταγωνίστρια Λιμ Σου Γιουνγκ είναι η αγαπημένη μου ηθοποιός ever. Οι συνάδελφοί της τη ζηλεύουν. Έκανα την ταινία για την κόρη μου, γι' αυτό και αγαπώ τον γυναικείο χαρακτήρα όσο και το κοριτσάκι μου. Δεν μπορώ να μην επιμείνω πως η σκηνή με το φιλί είναι μια από τις πιο χαριτωμένες και αξιομνημόνευτες στην ιστορία του σινεμά!
Οι ταινίες είδους (genre) βασίζονται στα κλισέ. Θα συνεχίσετε να κάνετε το δικό σας remix στα είδη; Επιπροσθέτως, υπάρχουν ιδέες που ακόμη κι εσείς, ένας ατρόμητος σκηνοθέτης, φοβάστε να δοκιμάσετε στην οθόνη;
Όντως, ένα φιλμ είδους μπορεί να γίνει ένας προστατευτικός φράχτης για τους εμπορικούς δημιουργούς. Αλλά είναι ασφαλές μόνο αν ο σκηνοθέτης σεβαστεί τα κλισέ. Οι θεατές δεν αντέχουν να βλέπουν μια ταινία είδους να απομακρύνεται πολύ από τα κλισέ. Λίγα στριψίματα, μερικά τρικ, ένα ελαφρύ remix είναι σωστά και γίνονται δεκτά με επιδοκιμασίες, αλλά υπάρχουν όρια. Το κοινό δεν θέλει να σε δει να τα πατάς. Τι θα γινόταν αν ένα λιοντάρι πηδούσε από το φράχτη και χιμούσε στον κόσμο; Νομίζω πως μια καλλιτεχνική ταινία είναι πιο σίγουρη από ένα εμπορικό έργο με κλισέ, το λεγόμενο «είδους».
Ο Κουέντιν Ταραντίνο λατρεύει τη δουλειά σας (είχε προσωπικά «εγγυηθεί» για τον Χρυσό Φοίνικα για το Old Boy αλλά συμβιβάστηκε με το βραβείο της Επιτροπής). Ποια ταινία του αγαπάτε περισσότερο;
Το απόλυτο αριστούργημα του Ταραντίνο αξιωματικά είναι το Reservoir Dogs. Είναι σημείο αναφοράς του σύγχρονου σινεμά. Εντούτοις, το Τζάκι Μπράουν είναι το αγαπημένο μου. Είναι γεμάτο από ενδιαφέροντες χαρακτήρες και επιπλέον είναι μεταφορά διηγήματος του Έλμορ Λέοναρντ!