Ο ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΠΕΪΝ επισκέπτεται συχνά τη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ. Φέτος, έδειξε να το απολαμβάνει ιδιαίτερα, καθώς το σόι του απ’ το Αίγιο και τη Σύρο, 13 ξαδέλφια εν συνόλω, ήταν παρόν στην πρεμιέρα των Απογόνων και τον συγκίνησε. Η ταινία του είναι ένα γοητευτικό ταξίδι αυτογνωσίας, όπως όλες, άλλωστε, οι δραματικές κομεντί του, ιδιαζόντως ελληνικό στο DNA του, αν και διαδραματίζεται στη Χαβάη. Αυτό συμβαίνει επειδή το βάρος της παράδοσης παίζει σημαντικό ρόλο στις κομβικές αποφάσεις του πρωταγωνιστή Τζορτζ Κλούνεϊ, αν και την παράσταση κλέβουν οι δυο κόρες του.
ΡΩΤΗΣΑ ΤΟΝ ΠΕΪΝ για τη ρίζα του τίτλου της ταινίας του. Το Descendants σημαίνει, φυσικά, απόγονοι, αλλά παραπέμπει και στην κάθοδο, ενδεχομένως στην πτωτική πορεία σε μια συμβολική κόλαση, από τη μεριά του ήρωα. Δεν το είχε σκεφτεί, αλλά εκτιμα τις αναπάντεχες ερμηνείες των ιδεών του και παραμένει μετριόφρων μπροστά στον θαυμασμό του κοινού και των ειδικών. Πήρε Όσκαρ για το Πλαγίως κι εξαφανίστηκε για 7 χρόνια. Επιχείρησε να γυρίσει μια ακριβή ταινία που δεν ευοδώθηκε. Χαμογελώντας, δεν μου αποκαλύπτει περί τίνος επρόκειτο, αλλά ρωτάω και μαθαίνω σχετικά εύκολα, αφού στον προηγούμενο δημοσιογράφο είχε ήδη πει πως ήταν μια σάτιρα επιστημονικής φαντασίας με πρωταγωνιστές Νορβηγούς ερευνητές που είχαν ανακαλύψει τον τρόπο συρρίκνωσης του ανθρώπου, με συνέπεια να μπορέσουν να καταπολεμήσουν τον υπερπληθυσμο της Γης! Η ιδέα του απορρίφθηκε κι επέστρεψε στον οικείο τόπο της τρυφερής και γλυκόπικρης εσωστρέφειας, σ’ ένα είδος που του ανήκει και ελέγχει μοναδικά, όσο κι αν ο ίδιος πιστεύει πως τώρα ετοιμάζεται να εισέλθει στη δημιουργική δεκαετία της καριέρας του.
ΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ. Μπροστά στην κάμερα προσέχει το ενδεχόμενο λάθους και φαντάζομαι πως έχει ήδη προβάρει τις πιο elaborate εκφράσεις - συγγραφέας είναι, έχει και μεγάλο σόι... Αναρωτιέμαι γιατί το Payne απέχει τόσο πολύ από το Παπαδόπουλος. Ο παππούς του ήταν ο πρώτος της οικογένειας που μετανάστευσε στην Όμαχα κι εξαιτίας των ανθελληνικών διαδηλώσεων στις μεσοδυτικές πολιτείες στις αρχές του προηγούμενου αιώνα ήθελε να μην ταυτιστεί με την ελληνική παροικία, έτσι ώστε να κάνει ανενόχλητος τις δουλειές του. Δεν έχω ιδέα για το συγκεκριμένο κεφάλαιο της Ιστορίας και το ψάχνω.
ΤΟΝ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟ ΤΟΥ 1909, κάποιος Εντ Λόουερι, αστυνομικός στη Νότια Όμαχα, πυροβοληθηκε θανάσιμα από Έλληνα. Ένα εμπρηστικό φυλλάδιο, υπογεγραμμένο απ’ τον Τζόζεφ Μέρφι, έκανε λόγο για παραβατική συμπεριφορά απο μέλη της ελληνικής κοινότητας, που τότε αριθμούσε 1.000 μέλη, τα οποία θεώρησε υπεύθυνα όχι μόνο για τον φόνο αλλά και για επιθετική συμπεριφορά εναντίον ανύποπτων πολιτών και κυρίως γυναικών, για παράνομο τζόγο και άλλα πολλά. Ενοχοποιήθηκε ο Τζον Μασουρίδης, αλλά τελικά κάποιος άλλος Έλληνας μετανάστης εκτελέστηκε, μάλλον από αστυνομικούς, για να λήξει η άτυπη βεντέτα. Όλα ξεκίνησαν από το γεγονός ότι Έλληνες, μαζί με Ιάπωνες εργάτες, χρησιμοποιήθηκαν ως φτηνά απεργοσπαστικά χέρια και η καχυποψία κλιμακώθηκε σε έχθρα και οργή, σ’ έναν δήμο που είχε ήδη καταγεγραμμένο ένα περιστατικό λιντσαρίσματος μαύρου από το 1891. Εκεί και στη Νεμπράσκα οι Έλληνες ήταν ανεπιθύμητοι, αλλά η μεγαλύτερη ανθελληνική επίθεση έγινε μερικά χρόνια αργότερα στο Τορόντο - πράγμα λίγο περίεργο, καθώς ο Καναδάς στήθηκε στις αξίες του σεβασμού της διατήρησης της φυλετικης παράδοσης και εθνικής ταυτότητας και όχι στην αμερικανική επινόηση του χωνευτηρίου των λαών. Το 1918, λοιπόν, Καναδοί βετεράνοι του πολέμου διαδήλωναν επί 4 ημέρες εναντίον των Ελλήνων, καταστρέφοντας επιχειρήσεις και μαγαζιά, διαμαρτυρόμενοι έτσι για την ουδέτερη (λόγω καλών σχέσεων με τη Σερβία) στάση της χώρας μας στον Α’ Παγκόσμιο. Η κίνηση αυτή χαρακτηρίστηκε, μάλλον υπερβολικά, ρατσιστικό πογκρόμ και περιγράφεται στο ντοκιμαντέρ Violent August.
ΚΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ με αφορμή τον Payne. Ο λόγος που το αναφέρω είναι η όχι και τόσο επιστημονικής φαντασίας αναγωγή στη σημερινή πραγματικότητα. Όταν, εκτός απ’ τον ανθελληνικό αναβρασμό που επικρατεί εδώ και μήνες παντού στον κόσμο, το βρετανικό Channel 4 λανσάρει reality, το «Go Greek for a week», με ήρωες που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα για μια εβδομάδα με τα ελληνικά πενιχρά μέσα και τα δεδομένα πλέον κουσούρια μας, δεν είναι απίθανο να σκάσει anti-Greek μπουρλοτιά από τους εκνευρισμένους Ευρωπαίους που θα μας θεωρήσουν σύντομα από θεμελιωτές του δράματος και νυν δραματικούς κακομοίρηδες σε λαμπαδηφόρους της παγκόσμιας δυστυχίας. Μας νοιάζει τι λένε οι ξένοι για μας; Ε, ναι, τώρα πια, αναγκαστικά μας νοιάζει, αφού πέσαμε στην ανάγκη τους. Ο άλλος σε συμπαθεί, αρκεί να μην του πατήσεις τον κάλο. Αν και σε καιρό ειρήνης και με εθνική κυριαρχία μπήκαμε σε μια ευρωπαϊκή ομάδα, που τώρα μας θεωρεί «απεργοσπαστες» ή, αν θέλετε, ψυχοφθόρα ουδέτερους. Μετά απο 100 χρόνια ερχόμαστε σε μετωπική σύγκρουση με τους απόηχους των προγόνων μας, οι οποίοι, πολύ πριν απ’ το mellow αίσθημα που προκάλεσε η τουριστική πλευρά της Ελλάδας, τα βρήκαν μπαστούνια στην προσπάθειά τους να πείσουν πως δεν είναι όλοι λαμόγια και λούηδες προ των μεγάλων ευθυνών.