Πολλά τα γέλια του κόσμου στην αίθουσα κατά την προβολή του «Ζήτω η ελευθερία». Δικαιολογημένα. Η ταινία έρχεται σε μια μεταβατική και άγρια εποχή που ή πρέπει να γελάσεις με τα χάλια των πολιτικών ή να βυθιστείς στην θλίψη με όλα όσα μας περιμένουν από εδώ και πέρα. Καθώς οι ατάκες του Τόνι Σερβίλο πέφτουν σαν καρφιά και μπερδεύονται με τα χάχανα των θεατών, μπορείς να καταλήξεις άνετα σε ένα συμπέρασμα: Οι πολιτικοί παίζουν ένα ρόλο τον οποίο ο λαός γνωρίζει και τον έχει αποδεχθεί. Και κάνει τα στραβά μάτια κάθε φορά. Σαν την απατημένη σύζυγο που όλο πιάνει στα πράσα τον σύζυγο αλλά πιστεύει ότι αξίζει άλλη μια ευκαιρία! Το φιλμ είναι κωμωδία αλλά μήπως και η πραγματικότητα μας δεν είναι πια μια κωμωδία;
«Ποιος πολιτικός λέει την αλήθεια 100%;», «Ποιος πολιτικός λέει στο λαό αυτό που έχει ακριβώς μέσα στο κεφάλι του αφιλτράριστο;», «Ποιος πολιτικός δεν δίνει στημένες συνεντεύξεις;». Το «Ζήτω η Ελευθερία» έχει ως απάντηση το προφανές: Μόνο οι τρελοί! Πρέπει να σου έχει γυρίσει λίγο η βίδα, να έχουν πατηθεί με επιμονή οι ευαίσθητες χορδές σου, να έχεις ξεφύγει εντελώς από το πολιτικό κοπάδι, να είσαι ένα μοναχικός λύκος που να θέλει να ουρλιάξει. Τότε γιατί να θες να ασχοληθείς με την πολιτική;
Το φιλμ κλείνει με ένα μάλλον αισιόδοξο μήνυμα: Ακόμα και οι πολιτικοί αλλάζουν μυαλά μέσα από όσα τους φέρνει η ζωή. Οι τίτλοι πέφτουν καθώς αντιλαμβάνεσαι ότι αυτό συμβαίνει μόνο σε μια χώρα: Στο αχαρτογράφητο σύμπαν του κινηματογράφου.
Υ.Γ
Αν ένας πολιτικός έβλεπε σήμερα την ταινία σε μια ελληνική αίθουσα με τον κόσμο να γελάει συνεχώς στις κατάλληλες ατάκες, κανονικά θα έπρεπε να ντρέπεται για το σινάφι του. Λίγο δύσκολο βέβαια να αισθανθούν ντροπή με μια ιστορία φαντασίας οι πολιτικοί μας. Εδώ δεν κοκκινίζουν με τις πραγματικές ιστορίες…