Θέλω τόσα να γράψω για την διευθύντρια του δημοτικού σχολείου που επέπληξε την δασκάλα μουσικής, επειδή δίδασκε στα παιδιά το τραγούδι «Κεμάλ» του Μάνου Χατζιδάκι. Δεν θα το κάνω και θα αρκεστώ σε αυτό: Η γυναίκα αυτή έχει γράψει εκθέσεις αξιολόγησης για τους εκπαιδευτικούς του σχολείου της. Το πιθανότερο είναι να συνεχίσει να γράφει.
Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του.
Θα επικεντρωθώ στο μοναδικό θύμα της ιστορίας. Αυτό το άτυχο παιδί. Διότι πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις αυτό το παιδί που έχει την ατυχία να μεγαλώνει μέσα σε μια οικογένεια που το τροφοδοτεί με στενομυαλιά από τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Φαντάσου με τι αντιλήψεις και ιδέες μεγαλώνει αυτό το παιδί. Τι είδους «τροφή» το ταΐζουν. Τι αδειάζουν μέσα στο κεφάλι του από αυτή την τρυφερή ηλικία που το μυαλό του είναι σαν πλαστελίνη. Τι τέρατα πλάθονται μέσα στο κεφάλι του με γονική συναίνεση. Και αργότερα τι είδους ενήλικας θα γίνει. Σε ποιες βάσεις ακριβώς θα πατήσει η εξέλιξη της προσωπικότητας του.
Αυτή η φαβέλα στενομυαλιάς, σκοταδισμού και ανοησίας στην οποία είχε την ατυχία να γεννηθεί αυτό το παιδί θα το κυνηγά για πάντα. Ναι, ξέρω: «Σκοτώστε» τους γονείς σας», «Δεν είσαι οι γονείς σου» και «Είσαι υπεύθυνος για αυτό που είσαι». Λόγια. Δοκίμασε να «σκοτώσεις» μόνος σου αυτό που κουβαλάς από την παιδική σου ηλικία και το οποίο σε ενοχλεί για να δούμε πόσο εύκολο είναι. Δυστυχώς όμως, αυτό που φαντάζει ως πρόβλημα για εμάς, ως φορτίο για εμάς που το παρατηρούμε, αυτός που το κουβαλά δεν το θεωρεί καν βάρος. Θεωρεί ότι έτσι είναι τα πράγματα. Διότι έτσι διδάχθηκε από την οικογένεια του ότι είναι. Πόσοι μπορούν να ξεφύγουν από τις φαβέλες της στενομυαλιάς και του σκοταδισμού που τους εγκλώβισαν παιδιά; Ελάχιστοι. Όλη τους η ζωή εγκλωβίζεται μέσα στο φράκτη της παιδικής τους ηλικίας. Συνεχίζουν την διαιώνιση της παιδικής τους ηλικίας και στα δικά τους παιδιά. Δυστυχώς.