Ο Μπρέιντι είναι ένας θύτης που σπέρνει την καταστροφή. Ένα παιδί γεμάτο φρέσκες πληγές και παλιά τραύματα. Ένας ενήλικας αποστραγγισμένος από κάθε συναίσθημα που θέλει το κακό του κόσμου.
Ο Μπρέιντι είναι το θύμα ενός τέρατος με το όνομα παιδική ηλικία. Ένα πεινασμένο τέρας που του ζητά αίμα αθώων για να χορτάσει. Ακολουθούμε και αυτή τη φορά τον Stephen King σελίδα-σελίδα στο Mr Mercedes. Δεν είναι μόνο το σασπένς, δεν είναι «επειδή είναι ο μάστορας του τρόμου» (όσοι τον διαβάζουμε τις τελευταίες δεκαετίες ξέρουμε ότι αυτή η κρίση είναι τουλάχιστον επιφανειακή), δεν είναι ο ρυθμός της αφήγησης (σαν πιασάρικο κομμάτι των Pet Shop Boys που όλοι θέλουν να κάνουν κάτι σαν και αυτό αλλά δεν ξέρουν πως), είναι ότι ο King αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι είναι ο καλύτερος κατάσκοπος της παιδικής μας ηλικίας.
Διαβάζεις πολλές σελίδες του Mr Mercedes σαν να διαβάζεις με φακό μέσα στο σκοτάδι ενός δωματίου το ημερολόγιο κάποιου άλλου. Και υπάρχουν στιγμές που σε απορροφά τόσο πολύ η ανάγνωση, ώστε ο παραμικρός θόρυβος που ακούς, να μοιάζει με σημάδι ότι θα σε πιάσουν στα πράσα!
Καθώς ο Μπρέιντι οργανώνει ακόμα ένα χτύπημα μίσους, ο King μας αφήνει απλά να τον παρατηρήσουμε. Χωρίς διάθεση να κρίνει τις πράξεις του, ο συγγραφέας απλώνει τα πειστήρια της εγκληματικής φύσης του ήρωα του.
Οι αναγνώστες θα μπουν πολλές φορές στον πειρασμό να παίξουν τους ενόρκους. «Κανένα ελαφρυντικό στο τέρας» θα φωνάξουν καθώς πάνω από τα κεφάλια όλων μας φώτα νέον θα αναβοσβήνουν με την επιγραφή: Το τέρας είναι η παιδική του ηλικία.
Το τέρας όλων μας.