Παρατηρούμε το 2015 το ξεσκαρτάρισμα των δημιουργών. Ο διαχωρισμός της ήρας από το σιτάρι γίνεται με απίστευτη ταχύτητα. Νυχθημερόν. Πολλά τα εργατικά. Και κάτσε να δούμε τι θα μείνει μετά το κοσκίνισμα. Άμα μείνει το παραμικρό.
Όσοι μένουν άφωνοι από τις άναρθρες κραυγές των δημιουργών, ακόμα και εκείνων που «έχουν καταθέσει ψυχούλα» με τις δουλειές τους , τους περιμένουν και άλλες εκπλήξεις πιο μεγάλες, που δεν φαντάζονται. Ο παραληρηματικός δημόσιος λόγος των «σοβαρών» δημιουργών δεν είναι λόγος καφενείου, όπως επιμένουν μερικοί να τον χαρακτηρίζουν.
Διότι τα καφενεία, όπως τα μάθαμε εμείς από τους πατεράδες μας που μας έπαιρναν καμιά φορά μικρούς, είναι χώροι συνάθροισης και συζήτησης συνήθως λαϊκών-μεροκαματιάρηδων ανθρώπων. Μπορεί ο λόγος τους να περιλαμβάνει μερικές φορές κουτσομπολιό ή υπερβολή αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι εκτός πραγματικότητας. Τουλάχιστον όπως τα θυμάμαι εγώ.
Αλήθεια, τι θα έλεγε ο Σιδηρόπουλος για αυτά που βιώνουμε σήμερα;
Ο καινούριος δημόσιος λόγος έχει επηρεαστεί από το ευτελέστερο κομμάτι των media. Ποια απομόνωση και ποια «ψυχούλα»; Οι δημιουργοί μιλάνε σαν να βαράνε βάρδιες σε μεσημεριανάδικο ή σε πάνελ βραδινού «διαλόγου» («Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.» (LOL). Και μετά βέβαια ζητάνε συγχώρεση από το Facebook. Αμήν.
Όσοι διαχωρίζουν το έργο του δημιουργού από τον δημόσιο λόγο του κάνουν, κατά την γνώμη μου, λάθος. Ταυτίζονται αυτά τα δύο. Είναι το ίδιο αν υπάρχει ειλικρίνεια σε ό,τι καταθέτεις.
Είδα αυτό το βίντεο της ΕΤ2 όπου μιλάει ο Παύλος Σιδηρόπουλος το 1982 για ένα θέμα που το 2015 το έχουμε κάνει λάστιχο: Η ταυτότητα των Ελλήνων. Μιλάει απλά, καθαρά, χωρίς να πλατειάζει για το πώς η Ανατολή επηρέασε την κουλτούρα των Ελλήνων, πως οι Έλληνες μετατρέψαμε τις επιρροές σε κάτι καινούριο, και για την στιγμή που περιμένει όταν μέσα μας ισορροπήσει η Ανατολή με την Δύση και βρούμε την χρυσή τομή.
Αλήθεια, τι θα έλεγε ο Σιδηρόπουλος για αυτά που βιώνουμε σήμερα; Ατυχία που στερήθηκε αυτή η χώρα τόσο γρήγορα έναν πολύ καλό δημιουργό, μα πάνω από όλα έναν άνθρωπο που μπορούσε να καταθέσει δημόσια έναν λόγο ψύχραιμο και σοβαρό.