Τι λείπει από την ελληνική hip hop σκηνή σήμερα; Οι ποιητές των δρόμων. Οι δημιουργοί «σφουγγάρια» των καθημερινών εικόνων. Αυτοί που θα κοιτάξουν εκεί που οι περισσότεροι θα προσπεράσουμε. Όπως στα μάτια ενός αδέσποτου σκυλιού:
«κοίταξες ποτέ στα μάτια ένα αδέσποτο σκυλί
για να δεις η μοναξιά τι πάει να πει
να σε μυρίσει θέλει όχι να επιτεθεί
δεν θα σε δαγκώσει αγάπη ψάχνει όχι για φαί
φαί μπορεί να βρει και μέσα στα σκουπίδια
μα αν πάρει αγάπη η ζωή του δεν θα είναι ίδια
και όταν πληγώνεται, πληγώνεται βαθιά
γιατί αντί για αγάπη συνήθως παίρνει κλωτσιά»
Οι στίχοι αυτοί του 12ου Πίθηκου από το κομμάτι «Μοναξιά στο πεζοδρόμιο» είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα ποίησης των δρόμων. Με αφετηρία τα μάτια ενός αδέσποτου σκυλιού, το κομμάτι περιγράφει το κενό που αισθάνεται κάποια μέσα της πουλώντας τον εαυτό της για να γίνει γνώστη. Ο 12ος Πίθηκος στα περισσότερα κομμάτια του ακολουθεί στιχουργικά ένα δύσκολο δρόμο. Δεν ψάχνει την ευκολία μέσα από τα μπινελίκια (σ.σ Αν και σε αρκετά δεν κομμάτια ειδικά στα πρώτα του δεν λείπουν αυτά) ,αλλά μέσα από τις εικόνες της καθημερινότητας. Είναι άραγε τυχαίο ότι ένας hip hop καλλιτέχνης του 2013 έχει ως σημείο αναφοράς του τον Παύλο Σιδηρόπουλο; Το βίντεο «Μοναξιά στο πεζοδρόμιο» ξεκινάει με ένα απόσπασμα από την ταινία «Ο ασυμβίβαστος» όπου μιλάει ο Σιδηρόπουλους. Εκτός από όσα ζει ένας καλλιτέχνης είναι και οι αναφορές του:
Στο avopolis.gr έδωσε πριν δυο χρόνια μια συνέντευξη. Στην ερώτηση «Αν το hip hop ήταν άνθρωπος από ποιες αρρώστιες θα υπέφερε» απαντάει:
«Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα είχε πυρετό όλη την ώρα! Γιατί αυτή η μουσική σε κάνει και βράζεις κανονικά (γέλια)! Επίσης μεταδίδεται τόσο έντονα από άνθρωπο σε άνθρωπο, ώστε θα μπορούσε να είναι πανούκλα.»
Οι θαυμαστές του 12ου Πίθηκου εισπράττουν ακριβώς αυτό: Ένας τύπος βράζει, έχει πράγματα να πει και θέλει να τους τα πει. Δεν καλύπτει τις ατέλειες του πίσω από την ευκολία δυο-τριών βρισιών που θα κάνουν ντόρο. Έχει σίγουρα επηρεαστεί από την αμερικάνικη κουλτούρα αλλά όχι σε τέτοιο σημείο ώστε να γίνει κακός και εύκολος μιμητής της. Και φυσικά οι στίχοι προηγούνται του στυλ. Δεν είναι ένας λευκός από την Θεσσαλονίκη που προσποιείται τον μαύρο από το Μπρονξ. Εκεί βρίσκεται η ουσία για να σε πάρει κάποιος στα σοβαρά: Πρέπει να μιλήσεις για αυτά που ζεις και όχι για αυτά που φαντάζεσαι ότι ζεις. Και από φαντασιώσεις στην ελληνική hip hop σκηνή έχουμε μπουκώσει. Ας κλείσω αυτό το ποστ με ακόμα ένα κομμάτι του. Είναι το «Δια πυρός και σιδήρου». Ακούστε το. Μιλάει για την Ελλάδα του σήμερα και η μαγκιά του είναι ότι δεν χρειάζεται να μπει ούτε ένα «μπιπ». Γιατί δεν τα έχει ανάγκη: