Χθες, φεύγοντας από ένα μπαρ του κέντρου, η σερβιτόρα μας ενημέρωσε ότι το τζιν που είχαμε πιει, δεν κόστιζε όσο αναγραφόταν στην απόδειξη(6,50 ευρώ) αλλά ένα ευρώ παραπάνω. Ο λόγος ήταν ότι «Το τζιν με τόνικ θεωρείται κοκτέιλ!». Μετά από λίγα λεπτά είχα βρει και όνομα για το κοκτέιλ: «Γελάει ο κόσμος». Διότι πως αλλιώς να χαρακτηρίσεις την κουτοπονηριά του ιδιοκτήτη που χρεώνει λίγο τόνικ με ένα ευρώ και το ονομάζει «κοκτέιλ» όταν έρχεται η ώρα του λογαριασμού;
Δεν είναι η χειρότερη κουτοπονηριά που έχω συναντήσει σε μαγαζί του «πολύπαθου κέντρου της Αθήνας». Αρκετές φορές παίρνοντας την «τσιγγούνικη ποσότητα Drambuie που μου αναλογεί» και μάλιστα νερωμένη, ανακάλυπτα με έκπληξη ότι στον κατάλογο το Drambuie σε μπαρ της Κολοκοτρώνη, θεωρείται «σπέσιαλ» και η τιμή του είναι 9 ολόκληρα ευρώ! Δεν μπορώ να βρω άλλη δικαιολογία για το συγκεκριμένο αγαπημένο μου ποτό παρά μόνο μια: Οι ιδιοκτήτες του συγκεκριμένου μπαρ θεωρούν ότι πρέπει να το χρυσοπληρώσουμε, γιατί με κάθε γουλιά μεταμορφωνόμαστε σε κινηματογραφικούς ήρωες όπως στα διαφημιστικά!
Πριν λίγες μέρες παραγγέλνοντας πίτσες στο σπίτι και ζητώντας την απόδειξη μου είπαν ότι ήταν κάπου μέσα στην σακούλα. Του είπα να κρατήσει τα ρέστα (1 ευρώ) για να ανακαλύψω αργότερα ότι δεν υπήρχε καμία απόδειξη των 19,10 ευρώ μέσα. Και tip το ντελίβερι και κερδισμένος στην εφορία ο ιδιοκτήτης. Και κερατάς και δαρμένος!
Την πάτησα και με τους δυο πρώτη φορά. Φυσικά ήταν και η τελευταία. Δεν θα ξαναπατήσω στο μπαρ και εννοείται ότι το φυλλάδιο της πιτσαρίας πήγε στα σκουπίδια. Δεν βλέπω άλλο τρόπο για να αντιμετωπίσουμε τέτοιου είδους συμπεριφορές ειδικά αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Δεν χρειάζεται να μεταμορφωθούμε σε καχύποπτους με το κάθε μπαρ που πάμε πρώτη φορά, ούτε σε τσιγκούνηδες και να μην ξαναδώσουμε φιλοδώρημα. Αλλά δεν χρειάζεται να δώσουμε δεύτερη ευκαιρία. Δεν βρίσκω και το λόγο. Θα αλλάξει ο κουτοπόνηρος μέσα στην οικονομική κρίση; Μάλλον θα γίνει χειρότερος.
Κάποιος θα πει: «Kαι γιατί δεν γράφεις τα ονόματα των μαγαζιών ώστε να προφυλαχθούμε εμείς;». Απαντώ. Αρχικά δεν συμφωνώ με την δημοσίευση ονομάτων σε τέτοιες περιπτώσεις στην αρένα του ίντερνετ, διότι η κουβέντα πάντα ξεφεύγει και ο καθένας γράφει το μακρύ του και το κοντό του. Συνήθως η ουσία του θέματος χάνεται και αρχίζουν οι προσωπικές άγριες επιθέσεις.
Εκτός από αυτό πρέπει να φας να τα μούτρα σου μόνος σου για να μάθεις. Ότι και να σου πουν οι άλλοι αυτά που σε ενοχλούν θα τα ανακαλύψεις μόνος σου. Τέλος, θεωρώ ότι το τι μας ενοχλεί είναι και υποκειμενικό. Δηλαδή, κάποιος μπορεί να πει: «Δεν με ενοχλεί για λίγο τονικ να πληρώσω ένα ευρώ παραπάνω αφού είμαι στο σωστό μερός, με την vintage διακόσμηση και ο dj παίζει αυτή την χιπστερική ελληνική λούπα. Έσυ έχεις το πρόβλημα. Έξω από εδώ!» (σ.σ Υπάρχει ένα ελληνικό κομμάτι όπου η αοιδός επαναλαμβάνει μόνο μια λέξη: «Βαριέμαι». Πρέπει να ήταν μεγάλο χιτ εκεί μέσα που το τζιν τονικ θεωρείται κοκτέιλ γιατί όταν ο dj το έβαλε όλοι λικνιζόντουσαν σαν τις καλαμιές στον κάμπο, όταν φυσάει αεράκι)
Εκτός από την λίστα με τα αγαπημένα μας ας κάνουμε και μια μαύρη λίστα με αυτούς που μας κοροϊδεύουν στα μούτρα. Ας την διαδώσουμε σε γνωστούς και φίλους.
Πρέπει να τους γυρίσουμε την πλάτη μήπως και βάλουν μυαλό. Άλλη λύση δεν υπάρχει.