Ο μεγαλύτερος κίνδυνος που έχει να αντιμετωπίσει ένας έξυπνος άνθρωπος, που θα ενταχθεί σε ένα πολιτικό κόμμα είναι η αλλοίωση της προσωπικότητας του. Η σκέψη και μόνο ότι η μονάδα πρέπει να ακολουθήσει τις επιταγές της κομματικής ομάδας, πάντα μου προκαλούσε αποστροφή. Αυτά για τους έξυπνους. Οι βλάκες δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο, με την ένταξη τους σε κάποιο κόμμα. Ίσα-ίσα που προσθέτουν ένα τούβλο στον κομματικό τοίχο, και νιώθουν ότι με τη βλακεία τους προσφέρουν και στο σύνολο. Παραδείγματα πολλά, τα οποία μας οδήγησαν και στην κατάσταση που είμαστε σήμερα.
Η Λιάνα Κανέλλη είναι ένα παράδειγμα έξυπνου και ικανού ανθρώπου, που εντάχθηκε σε ένα κόμμα. Και τι κόμμα. Το ΚΚΕ που αναγνωρίζει μόνο την δική του αλήθεια.
Βλέποντας την συνέντευξη που έδωσε το βράδυ της Παρασκευής στον Πέτρο Κωστόπουλο, σχεδόν μελαγχόλησα. Όχι ότι έτρεφα ελπίδες, ότι η Κανέλλη θα έβγαζε την δική της αλήθεια, πάνω από την αλήθεια του ΚΚΕ. Τώρα πια η μονάδα έχει γίνει ένα με την ομάδα. Απλά, θυμήθηκα την Κανέλλη του «Ψηλά τα χέρια», αυτού του πρωτοποριακού για την εποχή του talk show. Εκεί η Λιάνα Κανέλλη, έδινε μαθήματα διαλόγου.
Χαιρόσουν να παρακολουθείς την εκπομπή της, μόνο και μόνο για τις ερωτήσεις της. Ένα λεκτικό πινκ πονγκ, που στο τέλος νικητές ήταν όλοι. Παρουσιάστρια, καλεσμένοι και φυσικά θεατές.
Αυτά την δεκαετία του ενενήντα. Σήμερα με ένα λόγο παρωχημένο, κομματικό, άνευρο, με το ευαγγέλιο του Περισσού στα χέρια, δημιουργούσε θλίψη σε όποιον την έχει δει παλιότερα στην τηλεόραση.
Έβλεπες έναν έξυπνο άνθρωπο να αρνείται τα δεδομένα. Ότι κάτι θέλει να πει ο κόσμος σε Ελλάδα και Γαλλία με τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα.
Βουτούσε όλο και πιο πολύ σε μια θάλασσα ειρωνείας, που είχε να κάνει με τον αναμφισβήτητα νικητή των φετινών εκλογών, τον Αλέξη Τσίπρα. Και όσο βαθιά και αν νόμιζε ότι έμπαινε, ο θησαυρός ήταν άνθρακας. Γιατί μιλούσαν οι αριθμοί.
Ακόμα και όταν ρωτήθηκε για την άνοδο του νεοναζισμού, είχε μια ανεξήγητη έκρηξη για τα αποτελέσματα στο Δίστομο και μόνο. Για την υπόλοιπη χώρα, είπε ότι φταίει το σύστημα.
Και όταν η κουβέντα έφτασε στο «ποια κυβέρνηση θέλει τελικά το ΚΚΕ», εκεί στριμώχτηκε. Είχε μια μικρή παύση, μόνο λίγων δευτερολέπτων. Την παύση των έξυπνων ανθρώπων, που φοβούνται ότι θα αναγκαστούν λόγω των συνθηκών να πουν κάτι εξωφρενικό. Και φυσικά το είπε. «Θέλω μια κυβέρνηση που θα αποτελείται από το λαό» είπε και η κάμερα γύρισε προς το νεανικό κοινό, που καθόταν στα καρεκλάκια. Ήταν η πιο εξωφρενική της στιγμή, αυτής της κουβέντας. Καταχειροκροτήθηκε. Όπως χειροκροτείς από ευγένεια τον παππού, που λέει ένα ανέκδοτο που έχεις ακούσει δέκα τουλάχιστον φορές.
Η Κανέλλη το μόνο που κατάφερε από αυτή την βαρετή κουβέντα, ήταν να δώσει στον Κωστόπουλο την καλύτερη τηλεοπτική στιγμή του. Όχι βέβαια, γιατί είναι καλός παρουσιαστής. Ήταν όμως τόσο εκτός πραγματικότητας αυτά που έλεγε, ώστε τον ανάγκαζε να επιδίδεται στις φυσιολογικές αντιδράσεις που έχει κάποιος, όταν ακούει παράλογα πράγματα. Άνοιγε τα χέρια του, κρατούσε το γυμνό του κρανίο, σήκωνε προς το ταβάνι το βλέμμα. Τα ίδια περίπου που έκαναν, όσοι δεν ψήφισαν ΚΚΕ και παρακολούθησαν την εκπομπή από τους καναπέδες τους.