Η φυλάκιση των Pussy Riot μας υπενθυμίζει αυτό που μάλλον έχουμε ξεχάσει οι περισσότεροι καταναλωτές στην εποχή της εικόνας, της ταχύτητας και του καλά πλασαρισμένου μάρκετινγκ: Ο αληθινός καλλιτέχνης ενοχλεί το σύστημα και πληρώνει ακριβά το τίμημα. Αν και αυτές παίζουν με την εικόνα τους, «πουλάνε» τον εαυτό τους με τέτοιο τρόπο ώστε να μην μπορείς να τις ξεχάσεις δεν μπορείς να τις κατηγορήσεις για «άλλο ένα καλό διαφημιστικό κολπάκι». Ο λόγος είναι ότι όταν βγαίνουν οι μάσκες, τα ειρωνικά βλέμματα των κοριτσιών, το θράσος τους απέναντι στον Πούτιν, η θαρραλέα στάση τους απέναντι στην απόφαση του δικαστηρίου δείχνουν ότι είναι αληθινές. Η οργή τους για την πολιτική και κοινωνική κατάσταση της χώρας τους είναι πραγματική, δεν την χρησιμοποιούν μόνο για να πουλήσουν την εικόνα τους, και είναι έτοιμες για την τιμωρία. Μα πραγματικά, τι να τον κάνεις τον μάνατζερ αν είσαι έτσι;
Ο κόσμος αντιλαμβάνεται αυτού του είδους την αλήθεια. Βγαίνει στον δρόμο να διαμαρτυρηθεί και να τις υποστηρίξει. Τους σηκώνει από τους καναπέδες και την οθόνη. Ο καλλιτέχνης πετυχαίνει με τις πράξεις του ότι δεν μπορούν να πετύχουν εκατό προκλητικές δηλώσεις στο Rolling Stone: Ταρακουνάει το πλήθος. Δίνει έμπνευση. Φωνάζει με τη στάση του «Eδώ δεν πάει κάτι καλά».
Η ψηφιακή εποχή τους δίνει την ευκαιρία να μεταφέρουν αυτό το μήνυμα παγκόσμια. Ο νεαρότερος κόσμος κατακλύζεται από μια «νοσταλγία από εποχές που δεν έχουν ζήσει». Επανέφεραν τις τελευταίες μέρες με τέτοια ορμή το πνεύμα των 60s, αυτή την αίσθηση ότι η κοινωνία(τους) πρέπει να αλλάξει εδώ και τώρα. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Αλλαγές στο σάπιο σύστημα αμέσως.
Και ερχόμαστε στις δικές μας κοινωνίες που δεν έχουν ένα Πουτιν πάνω από το κεφάλι τους, που η ελευθερία έκφρασης είναι μεγαλύτερη από την δική τους, που αν παίξεις μια πανκ προσευχή μέσα σε μια εκκλησία το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να σε καταραστεί ο Άνθιμος και να διαμαρτυρηθεί η Λουκά στο Star.
Μα που να πάρει, που είναι οι καλλιτέχνες που δυσαρεστούν πραγματικά το πολιτικό σύστημα;
Έτσι όπως έχει γίνει η δημοκρατία μας, δεν υπάρχει κανένας λόγος για να γίνει κάποιος πραγματικά δυσάρεστος; Δεν είναι λόγος όλη αυτή η εξαθλίωση που ζούμε τα τελευταία χρόνια να εμπνεύσει κάποιον ώστε να ξαναβγάλει τον κόσμο στο δρόμο;
Ακούω κάποιους να λένε για τους καλλιτέχνες που βγήκαν με τους αγαναχτισμένους, που γράψανε στίχους για την κρίση, που παίξανε ντρίγκι-ντρίγκι την κιθαρούλα τους στα φεστιβάλ και δώσανε συνεντεύξεις για μνημόνια, περικοπές και ΔΝΤ. Δεν είδα σε καμία περίπτωση κανέναν καλλιτέχνη όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και στις άλλες χώρες της Ευρώπης της κρίσης, που να χρησιμοποιεί τον εαυτό του ως καμβά ώστε να εκφράσει την δυσαρέσκεια της κοινωνίας. Το μόνο που είδα είναι εκατοντάδες κακέκτυπα του Bono να περιφέρουν την γκρίνια τους σε όσα έντυπα έχουν μείνει και μετά να γυρνούν στις ανέσεις τους.
Λόγια και καθόλου πράξεις. Δεν ξέρω πια καλλιτεχνική πράξη θα δυσαρεστούσε πραγματικά το σύστημα και θα αποτελούσε πηγή έμπνευσης για τον κόσμο. Είναι δύσκολο γιατί είναι τόσο χοντρόπετσοι οι πολιτικοί μας και εμείς τόσο αποχαυνωμένοι μέσα στις ελευθερίες της δημοκρατίας μας που κάποιος πρέπει να στύψει το μυαλό του, για να κατεβάσει ιδέες ώστε να ταρακουνήσει τα πράγματα. Όμως δουλειά του καλλιτέχνη δεν είναι να κατεβάζει ιδέες;