Διαβάζω το λόγο του πρωθυπουργού για την 70η επέτειο έναρξης εκτοπισμού των Ελλήνων Εβραίων στη Θεσσαλονίκη. Λέει ανάμεσα σε άλλα: «Η Ελληνική κοινωνία πολέμησε σκληρά το Ναζισμό! Και αναλογικά είχε από τα περισσότερα θύματα σε ολόκληρη την τότε κατεχόμενη Ευρώπη. Αυτή την απαράμιλλη Αντίσταση, αυτή την ηθική και πολιτική νίκη ολόκληρου του Ελληνικού λαού, την προσβάλλουν βάναυσα και την αμαυρώνουν σήμερα οι ελάχιστες μεμονωμένες φωνές που προσπαθούν να αναβιώσουν το ρατσισμό και τον αντισημιτισμό. Μπορεί να είναι λίγοι. Μπορεί να είναι λιγότεροι απ' ότι σε άλλες δυτικές κοινωνίες. Αλλά και λίγοι προσβάλλουν...Προσβάλλουν τη μνήμη των θυμάτων του Ναζισμού. Όλων των θυμάτων! Χριστιανών και Εβραίων.Γιατί τα αδέλφια μας που χάθηκαν τότε, οι Έλληνες Εβραίοι ήταν αυτό ακριβώς: αδέλφια μας!»
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί αυτοί οι λίγοι δεν κατονομάζονται από τον πρωθυπουργό από την στιγμή που τους έχει μέσα στην Βουλή. Δυο λέξεις που προσπαθούν να αναβιώσουν τον ρατσισμό στην Ελλάδα του σήμερα: Χρυσή Αυγή. Περιγράφοντας τα πράγματα χωρίς να τους δίνουμε όνομα, μιλώντας με περιστροφές χωρίς να λέμε ευθέως αυτό που συμβαίνει, το κακό μένει και δουλεύει στο σκοτάδι. Το να μην τους κατονομάζεις τους βοηθάει να επιβιώνουν. Ο λόγος του πρωθυπουργού την συγκεκριμένη ημέρα ήταν μια καλή ευκαιρία να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομα τους. Κάτι που συμβαίνει από κάποιους βουλευτές μέσα στην Βουλή αλλά οι καβγάδες τους με τους χρυσαυγίτες περισσότερο προσδίδουν ένα τόνο γραφικότητας παρά ουσίας στο κοινωνικό πρόβλημα.
Καταλαβαίνω ότι η γλώσσα της διπλωματίας βοηθάει στην πολιτική να λέγονται τα πράγματα χωρίς να ενοχλούν. Όμως πρέπει να ενοχληθούν και να κατονομαστούν οι υπεύθυνοι. Την ίδια διπλωματική γλώσσα χρησιμοποιούν και οι ίδιοι οι νεοναζιστές με ναζιστικούς χαιρετισμούς μέσα στο γήπεδο που ήταν απλοί χαιρετισμοί, με ρατσιστικά σχόλια στο τουιτερ που ήταν απλά ανέκδοτα, με εφόδους στα νοσοκομεία που ήταν απλές επισκέψεις. Δεν γίνεται να πολεμάς την διπλωματία των νεοναζιστών με διπλωματία. Αν θέλουμε να ρίξουμε φως πάνω στους χρυσαυγίτες αυτό δεν πρέπει να είναι το τηλεοπτικό αλλά το φως της αλήθειας για τις πράξεις τους.
Όσο για το πολιτικό κόστος νομίζω ότι δεν υφίσταται. Όλοι οι πολιτικοί και οι πολίτες που θέλουν μια κοινωνία δημοκρατίας αυτούς τους τύπους πρέπει να τους έχουν απέναντι.