Αθόρυβα χτίστηκε η ωραιότερη υπόγεια μουσική σκηνή της Αθήνας την δεκαετία του ενενήντα. Ένα αχνό φως άρχισε να σκάει μέσα στο σκοτεινό τοπίο καθώς τα «σκυλιά» της παραλιακής έδειχναν τα δόντια τους και η εντεχνίλα την έπεφτε για ύπνο με «κάτι που της είχαν ρίξει στο ποτό».
Οι Στέρεο Νόβα γεννήθηκαν μέσα σε αυτή την Ελλάδα. Μαζί τους ο Coti K, o «αθόρυβος παραγωγός της ηλεκτρονικής σκηνής» (σ.σ Θέλουν να πουν ότι δεν ξημεροβραδιάζεται στις τηλεοράσεις με το να λέει αρλούμπες και δεν φωτογραφίζεται σε περιοδικά «οικογενειακής ευτυχίας». Όσοι δεν θέλουν να έχουν συμμετοχή στο τσίρκο των media χαρακτηρίζονται «αθόρυβοι»). Φέτος, επέστρεψε με το The man From Managra. Είναι από αυτούς τους δίσκους που όταν τον ακούς καθαρίζουν το μυαλό σου από κάθε σαβούρα και πάνω στο λευκό πανί του φτιάχνεις νέες εικόνες.
Θα συνεχίσει την πορεία του αθόρυβα και αυτή η δουλειά του Coti K. Χωρίς τα χειροκροτήματα των πολλών. Όπως αθόρυβα πέρασαν και οι καίριες τοποθετήσεις του για τον ρατσισμό και την βία που έκανε τον τελευταίο μήνα στο 1againstracism. Ένα απόσπασμα:
«Θεωρώ ότι ο ρατσισμός ξεκινάει από μέσα μας, δεν είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο. Έχει να κάνει με τον φόβο, τον φόβο του ξένου και του άγνωστου, τον φόβο ότι θα χάσεις κάτι από τον εαυτό σου εάν αποδεχτείς τον άλλο. Οι φοβισμένοι άνθρωποι έχουν κάθε πιθανότητα να γίνουν ρατσιστές. Αντίθετα οι άνθρωποι που δεν φοβούνται δεν έχουν λόγο να καταφύγουν στο ρατσισμό. Σε ατομικό επίπεδο βρίσκεται λοιπόν για μένα το πρόβλημα αλλά και η λύση. Ποια είναι η λύση; Να συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπάρχει το «εγώ» και το «άλλος», ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσά σε μένα και σε σένα.
Τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί ο ρατσισμός γιατί έχει σαφέστατα αυξηθεί ο φόβος, ειδικά εν μέσω κρίσης. Υπάρχει ο φόβος να χάσεις τη δουλειά σου, να χάσεις τα λεφτά σου, το σπίτι σου… Και όλο αυτό τροφοδοτεί αυτή την ψυχολογία που οδηγεί στον ρατσισμό. Μπαίνει η ιδέα ότι ο άλλος, ο Νιγηριανός ας πούμε που μένει παραδίπλα, θα μου πάρει κάτι. Δεν είναι ότι θα με κλέψει στην κυριολεξία. Εγώ όμως κάτι χάνω αν είναι κι αυτός εδώ. Μπορεί να είναι πολύ τρομακτική αυτή η σκέψη.
Η κατάσταση ξεφεύγει όταν μαζεύονται πολλοί άνθρωποι με τον ίδιο φόβο σε μια ομάδα. Είναι σαν να νοιώθουν ξαφνικά μια δύναμη μέσα από αυτή την τρομερή τους αδυναμία.»
Υ.Γ
Μακάρι να τον μιμηθούν όσοι ξεκινούν σήμερα την διαδρομή τους στην υπόγεια μουσική σκηνή της χώρας μας. Δεν αρκεί μόνο ο καλός δίσκος και η πόζα. Πρέπει να κρατήσεις χαρακτήρα μέσα στα χρόνια. Το μέλλον θα δείξει τι καπνό φουμάρει ο καθένας…