Ως τηλεθεατής δεν μου άρεσε που έκλεισε η ΕΡΤ. Ήταν ένα είδος καταφυγίου σε αρκετές περιπτώσεις μέσα στους βομβαρδισμούς ανοησίας της ιδιωτικής τηλεόρασης. Ο «Εξάντας» και το «Ρεπορτάζ χωρίς σύνορα» ήταν εκπομπές που τιμούσαν την έννοια της δημοσιογραφίας. Χαιρόμουν πραγματικά να βλέπω αυτές τις δυο εκπομπές τόσο για την θεματολογία τους όσο και για τον τρόπο με τον οποίο γινόταν η παρουσίαση των θεμάτων. Λιτά, χωρίς φανφάρες και δημοσιογραφική αυτοπροβολή. Εκπομπές ουσίας χωρίς να είναι βαρετές. Εκπομπές που τίμησαν την έννοια της δημοσιογραφίας σε μια χώρα που έχει μετατρέψει το επάγγελμα σε νούμερο τσίρκου. Χορεύουν οι αρκούδες της ιδιωτικής ανάλογα με τα συμφέροντα που τους χτυπούν το ντέφι. Δεν ξέρω αν γίνομαι αντιληπτός.
Σταμάτησα επίσης να ρίχνω μπινελίκια πάνω από το λογαριασμό της ΔΕΗ. Έγινε ξαφνικά, μια μέρα που ο Κώστας Βαξεβάνης, ένας δημοσιογράφος(και) της Κρατικής Τηλεόρασης τίμησε την έννοια της δημοσιογραφίας και έβγαλε φόρα-παρτίδα την Λίστα Λαγκάρντ. Από τότε μου έφυγε ο θυμός. «Χαλάλι το παραπάνω από την στιγμή που υπάρχει έστω και ένας που τιμά την έννοια της δημοσιογραφίας». Πείτε με υπερβολικό αλλά εμένα μου δημιούργησε ένα αίσθημα ανακούφισης. «Δεν πειράζει που είναι ένας. Ας είναι μόνο ένας. Δεν φτάνει αλλά τουλάχιστον υπάρχει ΕΝΑΣ»σκεφτόμουν. Την Εποχή που όλα καταρρέουν προσπαθείς να πιαστείς από κάπου. Από το αχνό φως στην άκρη του σκοτεινού τούνελ.
Τελευταία αν και δεν έβλεπα συχνά το δελτίο της συμπάθησα την Στάη. Δύο οι λόγοι. Αρχικά γιατί αρνήθηκε να κάνει μαύρη διαφήμιση εφημερίδας και αργότερα γιατί υπήρξε από τους λίγους παρουσιαστές που τα έβαλε ξεκάθαρα με την Χρυσή Αυγή. Που απάντησε με θάρρος στις επιθέσεις που δέχτηκε από αυτό το καρκίνωμα της δημοκρατίας μας. Το στομάχι μου ανακατεύεται κάθε φορά που οι βουλευτές της Χ.Α είναι καλεσμένοι στην ιδιωτική τηλεόραση. Είναι υπεύθυνη η ιδιωτική τηλεόραση για την δημιουργία της ποπ εικόνας της ΧΑ. Έκανε σταρ το κάθε τίποτα της κοινωνίας.
Επίσης, μπορεί να κλείσει η ΕΡΤ αλλά για τους μεγαλύτερους από εμάς θα είναι πάντα συνδεδεμένη με τις τηλεοπτικές αναμνήσεις μας. Ειδικά η ΕΤ3 ήταν πάντα ένα κανάλι, αυτό που λέμε «κοντά στους νέους». Στάθηκε άφοβα και ακομπλεξάριστα μπροστά στην νεανική κουλτούρα. Κανένα κανάλι της ιδιωτικής τηλεόρασης δεν κατάφερε ακόμα και όταν το χρήμα έτρεχε να πλησιάσει τους νέους όσο η ΕΤ3.
Τέλος, να σας αποκαλύψω και τον λόγο που γράφω αυτό το κείμενο. Είναι ένας φόβος. Ο φόβος ότι καλά στοιχεία της Κρατικής Τηλεόρασης που περιέγραψα παραπάνω δεν θα διατηρηθούν στο καινούριο κανάλι που θα εκπέμψει στη θέση του. Ελπίζω να κάνω λάθος…
Υ. Γ
Αν πονάει χέρι καλύτερα να μην κόψει χέρι αλλά να θεραπεύσει χέρι. Το τελευταίο είναι το δύσκολο.