Δρα Ράιχεν Μπάχεν, καλησπέρα σας. Στην προηγούμενη συνάντησή μας είχατε αναλύσει τα φαινόμενα τσιπροφοβίας και τσιπρολαγνείας που κατά την προεκλογική περίοδο πήραν τη μορφή επιδημίας. Μετά τις εκλογές, έχει βελτιωθεί καθόλου η κατάσταση;
Βλέπω αρκετές διαφορές. Δεν είμαι όμως ακόμη βέβαιος αν είναι προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο. Καταρχάς η επιδημία της τσιπροφοβίας βρίσκεται σε ύφεση. Αυτό βέβαια είναι λογικό έπειτα από το αποτέλεσμα των εκλογών. Όμως παρατηρούμε ότι σε πολλές περιπτώσεις, η προεκλογική τσιπροφοβία έχει αντικατασταθεί από ένα είδος μετεκλογικού αυτοοικτιρμού. Πλέον, πολλοί από τους πρώην τσιπροφοβικούς παρουσιάζουν συμπτώματα μεμψιμοιρίας και μια ροπή προς το αυτομαστίγωμα. Τα συμπτώματα αυτά γίνονται πολύ έντονα όταν βλέπουν το πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού ή όταν ακούν έναν συγκεκριμένο συνδυασμό λέξων.
Ποιες λέξεις είναι αυτές;
Για παράδειγμα, έχω έναν ασθενή ο οποίος όταν ακούει τη φράση «Ο κ. Κώστας Τζαβάρας είναι ο νέος υφυπουργός πολιτισμού» παθαίνει κρίση υστερίας. Μάλιστα μια μέρα επιχείρησε να κόψει το χέρι του με ένα πριόνι «Για να μην ξανακάνει τέτοια βλακεία» όπως είπε.
Τι άλλο παρατηρείτε;
Ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον στοιχείο είναι ότι η ψυχωσικές αυταπάτες που προεκλογικά οδήγησαν μεγάλο μέρος του πληθυσμού στην τσιπρολαγνεία, έχουν μετακομίσει στο στρατόπεδο των τσιπροφοβικών. Πολλοί από τους τελευταίους -όσοι δηλαδή δεν επιδίδονται στο αυτομαστίγωμα- επιδεικνύουν μια ανεξήγητη κατατονία, ένα νιρβάνα, μια μακαριότητα. Λες και όλα τα προβλήματα πέρασαν. Θυμίζουν έτσι ναυαγό που πιάστηκε από μια πλαστική σακούλα και πιστεύει ότι σώθηκε.
Η σακούλα είναι ο Αντώνης Σαμαράς, υποθέτω.
Αναμφίβολα.
Πόσο θα κρατήσουν αυτά τα φαινόμενα;
Κατά πάσα πιθανότητα θα κρατήσουν έναν δύο μήνες. Το αργότερο μετά το καλοκαίρι προβλέπω ότι όλοι οι κατατονικοί θα γίνουν και αυτοί μεμψίμοιροι.
Για τους τσιπρολάγνους, τι έχετε να μας πείτε; Έχει αλλάξει καθόλου η συμπεριφορά τους;
Δυστυχώς στο μέτωπο της τσιπρολαγνείας δε βλέπω βελτίωση. Αντίθετα μάλιστα, θα έλεγα ότι έπειτα από τις εκλογές, η επιδημία εξαπλώνεται πιο γρήγορα. Δεν αποκλείω μάλιστα, κάποιοι πρώην τσιπροφοβικοί να γίνουν και αυτοί τσιπρολάγνοι.Τότε θα μιλάμε για μια πανδημία, η οποία θα θυμίζει αρκετά εκείνη που είχε πλήξει την Ελλάδα στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Το 1981, συγκεκριμένα
Τα συμπτώματα παραμένουν ίδια;
Ναι. Οι ασθενείς εξακολουθούν να δείχνουν την ίδια ευπιστία και να έχουν τις ίδιες αυταπάτες. Επίσης εξακολουθούν να επαναλαμβάνουν εμμονικά τα αστεία με το «Σύριζα που φταίει για όλα», να βρίζουν τον Κουβέλη...
Δηλαδή δεν υπάρχει καμία μετάλλαξη;
Υπάρχει μια. Παρατηρώ ότι πολλοί τσιπρολάγνοι δείχνουν μια τάση προς την κοπρολογία. Για παράδειγμα αποκαλούν «χέστες» όσους δεν ψήφισαν Σύριζα. Ζητώ συγγνώμη για τη λέξη...
Μα τι λέτε, αλίμονο...
Άλλοι πάλι, χρησιμοποιούν τους όρους «νενέκοι», «φοβισμένα ανθρωπάρια» και «γερμανοτσολιάδες». Μάλιστα χαρακτηρίζουν έτσι ακόμη κι εκείνους που τους εξηγούν με συγκεκριμένα επιχειρήματα γιατί προτίμησαν να ψηφίσουν ένα άλλο κόμμα. Φαίνεται ότι η τσιπρολαγνεία εμπεριέχει και κάποιες δόσεις ισχυρογνωμοσύνης και υπεροψίας...Ο ασθενής πιστεύει ότι κατέχει την απόλυτη αλήθεια και περιφρονεί τις απόψεις όσων διαφωνούν.
Που θα οδηγήσει αυτό;
Πολύ φοβάμαι ότι κάποτε –ίσως μετά τις επόμενες εκλογές- θα οδηγήσει και τους τσιπρολάγνους στο αυτομαστίγωμα. Για να είμαι ειλικρινής πιστεύω ότι τελικά όλοι μας, τσιπροφοβικοί και τσιπρολάγνοι εκεί θα καταλήξουμε.
Δρα Ράιχεν-Μπάχεν, σας ευχαριστούμε πολύ.
Κι εγώ σας ευχαριστώ.
Στη φωτογραφία βλέπουμε έναν νεαρό να λοιδορείται από ομάδα τσιπρολάγνων επειδη δεν ψήφισε Σύριζα.
Ο Γιώργος Παναγιωτακης, είναι συγγραφέας.