Μετατόπιση συγκίνησης
David Attie, Μπρούκλυν 1958
Το Μπρούκλυν το 1958. Ένα χρόνο πριν γεννηθώ. Η γειτονιά μου δεν είχε πολλές διαφορές, στην άλλη άκρη του πλανήτη.
(Παρακολουθώ με περιέργεια τις μετατοπίσεις της συγκίνησης στο πέρασμα του χρόνου: τραβάνε την προσοχή μου διαφορετικά πράγματα. Παλιά ήταν σωματικά ερεθίσματα, σεξουαλικά, γευστικά.... Μετά, πρόσωπα. Μετά χώροι. Τώρα αισθήσεις― μια ειδική κλίση του φωτός, ένας αέρας συγκεκριμένης ορμής κ.λπ. Όσο πιο αφαιρετικό το σχήμα, τόσο πιο βαθιά η ανάκληση της μνήμης. Και συνεπώς η έντασή της.
Τέλος πάντων, προσπαθώ να εξηγήσω πώς μια σκηνή από το Μπρούκλυν του '58, μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια στο Ποτάμι Ζακύνθου- δε βρίσκεις άκρη... )