Παπαδιαμάντης στην Αστυπάλαια
20 Αυγούστου 2011
Άλλαξε το φως σήμερα. Έγινε σαν αντανάκλαση καθρέφτη. Δυνατοί άνεμοι.
Πήγαμε πάλι στις Βάτσες -αδύνατον να σταθείς. Μόνο ένα κοράσιον ήταν στην άδεια παραλία.
Από χθες άρχισα να διαβάζω τον Παπαδιαμάντη. Μέγιστος. Έτσι όπως τσίμπαγε το νερό ο άνεμος, κοντρ λυμιέρ, μου θύμισε αμερικανική νύχτα (το κολπάκι των κινηματογραφιστών που γυρίζουν μέρα μεσημέρι τις νυχτερινές σκηνές με ένα φιλτρο, δήθεν φεγγαρόλουστες και πολύ συχνά τους ξεφεύγει η δόση κι οι νύχτες μοιάζουν αλλόκοσμα γιορτινές, το φεγγάρι στα ντουζένια του...)
Μου φάνηκε λοιπόν σαν τη νύχτα που η Μοσχούλα βούτηξε γυμνή στο κύμα, ολομόναχη (ή έτσι νόμιζε)
Είχε βυθισθή άπαξ καθώς ερρίφθη εις την θάλασσαν, είχε βρέξει την κόμην της, από τους βοστρύχους της οποίας ως ποταμός από μαργαρίτας έρρεε το νερόν...
Ήτον απόλαυσις, όνειρον, θαύμα. Είχεν απομακρυνθή ως πέντε οργυιάς από το άντρον, και έπλεε, κ' έβλεπε τώρα προς ανατολάς, στρέφουσα τα νώτα προς το μέρος μου. Έβλεπα την αμαυράν και όμως χρυσίζουσαν αμυδρώς κόμην της, τον τράχηλόν της τον εύγραμμον, τας λεύκας ως γάλα ωμοπλάτας, τους βραχίονας τους τορνευτούς, όλα συγχεόμενα, μελιχρά και ονειρώδη εις το φέγγος της σελήνης. Διέβλεπα την οσφύν της την ευλύγιστον, τα ισχία της, τας κνήμας, τους πόδας της, μεταξύ σκιάς και φωτός, βαπτιζόμενα εις το κύμα. Εμάντευα το στέρνον της, τους κόλπους της, γλαφυρούς, προέχοντας, δεχομένους όλας της αύρας τας ριπάς και της θαλάσσης το θείον άρωμα. Ήτο πνοή, ίνδαλμα αφάνταστον, όνειρον επιπλέον εις το κύμα· ήτον νηρηίς, σειρήν, πλέουσα, ως πλέει ναυς μαγική, η ναυς των ονείρων...
Κάτσαμε λίγο να δούμε την ωραία εικόνα. Η συγκινητική καθαρότητα του Παπαδιαμάντη. Ο αγώνας του με τον αισθησιασμό. Ο δικός μας δαίμων της πορνείας:
Επί πόσον ακόμη θα το ενθυμούμαι εκείνο το αβρόν, το απαλόν σώμα της αγνής κόρης, το οποίον ησθάνθην ποτέ επάνω μου επ' ολίγα λεπτά της άλλως ανωφελούς ζωής μου! Ήτο όνειρον, πλάνη, γοητεία. Και οπόσον διέφερεν από όλας τας ιδιοτελείς περιπτύξεις, από όλας τας λυκοφιλίας και τους κυνέρωτας του κόσμου η εκλεκτή, η αιθέριος εκείνη επαφή!
Θα προσπαθήσουμε.
Ας προσπαθησουμε.
Το βράδυ ήρθε γρήγορα.
Στη γνωστή γωνιά, νά'σου και η αυθεντική Μοσχούλα!
Μας κοίταζε σαν καθηγήτρια!