Πάρε την κουτσή σκάλα απ' τη βεράντα, το σκαμπώ απ'τα ικέα που το'χω να φτάνω τα ράφια, τη φορμάικα σκυλί που επέζησε απ'την τετράδα, το τραπεζάκι το απέθαντο για εκείνο το λαμπατέρ που θα παίρναμε πριν εκατό χρόνια -ανέβα κάπου τέλος πάντων και ξεκίνα Τσίτσερο της καρδιάς και ελπίδα του λίβινγκ ρουμ μου. Τρέλλανέ με εύγλωττε και ολόσωστε, πες τα όλα, τάξε ταξίματα, σκίσε τα μνημόνια και τα φυλλοκάρδια μου πρωθυπουργάρα και έρωτά μου ανεπανάληπτε κι απίθανε. Κάντο Χάιντ παρκ το τριάρι το διαμπερές ρήτορά μου, ποιά κοινή ησυχία τώρα;
Όπου να'ναι θα μας χτυπήσουν τα κουδούνια οι όροφοι, δε θα'χω καρέκλα να τους βάλω, όρθιοι θα χειροκροτάνε τις προγραμματικές σου-ως κι απ'το μίνι μάρκετ το Εικοσιτέσσερις ώρες ανοιχτό για σας Κυρία μου, θα τρέξουν οι άνθρωποι με αμίτες μόσιον για κεράσματα. Aνέβα στο κασόνι που φυλάγαμε τα σαπούνια Αλεπουδέλη τα συλλεκτικά και δώσε ρεύμα, κάψε ασφάλειες, πάρε μας τα μυαλά εθνάρχη.
Να τ'ακούσω απ'το στοματάκι σου θέλω. Να μου πεις ότι θα το σκάσουν με τα σώβρακα όλοι οι κακοί μόλις αναλάβεις κι επισήμως εξουσία. Να μου πεις ότι θα καταργήσεις με νομοσχέδιο το γήρας, το πόδι της χήνας, την κυτταρίτιδα, τον θάνατο και τους διαβολοφόρους. Να βγάλει γρασίδι το σαλόνι, ν'ανθίσει το πολύφωτο-προσφορά με τις επτά λυχνίες, πολύ οικονομικό.
Να μπει απ'τον φωταγωγό ένα περιστέρι-σημάδι ότι Εσύ είσαι Εσύ, να σωθούμε Σωτήρη μου, να μην περιμένουμε τους εξωγήινους-έσχατη λύση -να μην τρέχουμε και να μην φτάνουμε με ξένους ανθρώπους, άντε να συννενοηθείς.