Τις καινούριες φίλες μου τις λένε Τζέιν Έυρ, Ορφανή της Χίου και Κοριτσάκι με τα σπίρτα. 'Εχουν περάσει του λιναριού τα πάθη μέχρι να θριαμβεύσει η αρετή τους και να τις δικαιώσει ο αναγνώστης κι ο αιώνας τους. Kι έχουν πει τον Δεσπότη Παναγιώτη οι χρυσές μου μέχρι να σβήσουν οι Μοίρες τα γκουβερνανταλίκια και τα γιαταγάνια και το κρύο της αρκούδας απ' το κορμάκι τους.
Έχουμε κάτι χρονάκια διαφορά με τις πολύ πρόσφατες τις φιλενάδες μου, άλλα ζώδια και ωροσκόπους (στη μία αρέσει η θάλασσα και στην άλλη το βουνό) όμως, ( αν εξαιρέσεις αυτά τα εξαιρετέα) μοιάζουμε γιατί είμαστε πεντάρφανες κι η πενταρφάνια ενώνει τα έρημα ανά τους αιώνες.
Εγώ βέβαια πενταρφάνεψα μεσήλιξ, φαντάζομαι ότι στα χρόνια τους δεν θα γέμιζα το μάτι για αδικημένο κλωσσοπουλάκι. Οι καιροί, όμως, αλλάζουν, ανεβαίνουν οι μέσοι όροι απροστάτευτου. Στον δέκατο ένατο, που σουλατσάριζαν οι φιλενάδες μου, κανείς δε θα με λυπόταν και κανείς δε θα με έστεργε την μεγαλομπεμπέκα. Αλλά η Τζέιν η Αγγλίδα κι η Χιώτισσα Ευλαλία κι η μικρούλα η Δανέζα με τα σπίρτα με καταλαβαίνουν και μου δίνουν τα χίλια δίκια.
Γιατί και τα μεγάλα πεντάρφανα ονειρεύονται ποταμάκια με το γάλα της μανούλας τους. Κι αυτά διασχίζουν τη Σταδίου και θυμούνται το ατρόμητο μεγάλο χέρι που κρατούσε στη διάβαση το φοβισμένο χεράκι. Κι αυτά βάζουν Τώνη Μαρούδα στη διαπασών μπας και πετύχει η σεάνς. Κι αυτά τηλεφωνούν στο υπερπέραν. Κι αυτά περιμένουν τον μπαμπά να σώσει τον πλανήτη από την υπερθέρμανση και τους κακούς κονκισταδόρ.
Τέτοιο καλοκαίρι, τέτοια λόγια βέβαια. Αλλά μόνο από λόγια και φίλους και μπούρου μπούρου μπορείς να πιαστείς Ιούλη μήνα που άνοιξαν οι ουρανοί και θυμάσαι, θυμάσαι και τελειωμό δεν έχουν αυτές οι μαντλέν.