Βοηθούσης της ταρατατζούμ επίσκεψης του μεσιέ Μακρόν αλλά και του προβλεπόμενου, όπως όλα τουλάχιστον δείχνουν, κλεισίματος της β' αξιολόγησης εμφανίστηκε στη ΔΕΘ με το μπλαζέ ύφος του μπαρουτοκαπνισμένου θριαμβευτή. Τα βρήκε όλα «ρόδινα» - ή στο περίπου -, διάνθισε και το δικό του success story με εικόνες «μαγικές», χλεύασε (όχι εντελώς άδικα) τους επαγγελματίες κινδυνολόγους της αντιπολίτευσης, τη βγήκε από... αριστερά στην κεντροδεξιά (άσχετα που ούτε το δικό του κόμμα έχει πια αναγνωρίσιμη ιδεολογία), υπεραμύνθηκε ξανά της τυχοδιωκτικής συμμαχίας με τους ΑΝΕΛ και διαβεβαίωσε ότι εκλογές δεν θα γίνουν πριν το τέλος της θητείας του – κάτι μάλλον αναμενόμενο εφόσον, κακά τα ψέματα, ό,τι να του σούρεις γεγονός παραμένει ότι στην εγχώρια πολιτική σκηνή εξακολουθεί να παίζει μπάλα μόνος του, με τους θεατές να ωρύονται μεν αλλά να μην ζητάνε - ακόμα - «αλλαγή», ακόμα κι όταν βάζει αυτογκόλ.
• Πώς θα ανακτήσει την αξιοπιστία του στο εσωτερικό και το εξωτερικό ένας πρωθυπουργός κι ένα κόμμα που, θελημένα ή «αθέλητα», εξ ανάγκης ή «φιλοτιμίας», επέδειξαν συχνά εξαιρετικές επιδόσεις στη δημαγωγία, το λαϊκισμό και τις ψευδείς υποσχέσεις, ανάλογες τουλάχιστον αν όχι καλύτερες του δικομματικού καθεστώτος «της διαπλοκής και της επιτροπείας» που διακηρύττουν πως ανέτρεψαν. Ποιο νέο όραμα, ποιο νέο αφήγημα, ποιο νέο κοινωνικό συμβόλαιο θα μπορούσε να αντιστρέψει αυτό το κλίμα; Αυτό βέβαια το ερώτημα δεν αφορά μόνο το κυβερνών κόμμα αλλά το σύνολο της ξεχαρβαλωμένης ελληνικής πολιτικής σκηνής.
• Πώς θα γίνει να καταπολεμηθεί η ανεργία – ακόμα κι αν ισχύουν τα στοιχεία που τη φέρνουν μειωμένη φέτος στο 21%, παραμένει υψηλότατη -, να διασωθούν εργασιακά δικαιώματα που και στη Γαλλία ακόμα απειλούνται πια δίχως να «κλωτσήσουν» οι σεβαστοί μας εταίροι αλλά και να εξορθολογικοποιηθούν οι μισθοί ειδικά στον ιδιωτικό τομέα, έτσι ώστε να ανταποκρίνονται στοιχειωδώς σε ένα κόστος ζωής όπου μια απλή επίσκεψη σε ιδιώτη γιατρό π.χ. μπορεί να είναι και τέσσερα μεροκάματα ενώ ένας και μόνο λογαριασμός ΔΕΚΟ να απαιτεί σχεδόν τη μισή σου μηνιαία αμοιβή αν κερδίζεις τον βασικό. Πώς, επιπλέον, θα υποχρεωθούν να «συμμορφωθούν» όλες εκείνες οι επιχειρήσεις που με το άλλοθι της κρίσης κουτσούρεψαν μισθούς και δικαιώματα ακόμα κι αν δεν είχαν ανάγκη, επειδή απλώς μπορούσαν.
Πώς ακριβώς – πέρα από τα... ψηφιακά ευχολόγια που χρονολογούνται από την εποχή του ΓΑΠ– σκοπεύει να «εξυγιάνει» το δημόσιο, όταν το πελατειακό σύστημα, η γραφειοκρατία, η πολυνομία, η πολυδιάσπαση αρμοδιοτήτων και οι άλλες του παθογένειες εξακολουθούν να μακροημερεύουν.
• Με ποιον τρόπο θα μπορέσουν, από την άλλη, να ανακάμψουν χιλιάδες μικροεπιχειρηματίες όταν τα capital control παραμένουν σε ισχύ - δεν θυμάμαι δε να άκουσα μήτε καν μια πρόβλεψη για το αν και πότε θα αρθούν - κι όταν η όλη οικονομική πολιτική σε συνδυασμό με μια εξοντωτική φορολογία προωθεί, όπως και στο εξωτερικό, τη συγκέντρωση όλης της αγοράς στα χέρια μιας ουσιαστικά ανεξέλεγκτης οικονομικής ολιγαρχίας. Προτάσεις υπάρχουν, πολιτική βούληση;
• Πώς ακριβώς – πέρα από τα... ψηφιακά ευχολόγια που χρονολογούνται από την εποχή του ΓΑΠ– σκοπεύει να «εξυγιάνει» το δημόσιο, όταν το πελατειακό σύστημα, η γραφειοκρατία, η πολυνομία, η πολυδιάσπαση αρμοδιοτήτων και οι άλλες του παθογένειες εξακολουθούν να μακροημερεύουν.
• Πότε άραγε θα καταφέρουμε σε αυτή τη χώρα να αποδώσουμε «τα του Καίσαρος, των Καίσαρι και τα του θεού, τω θεώ», πότε δηλαδή θα χωρίσουμε το κράτος, την Πολιτεία δηλαδή από την Εκκλησία. Και το χειρότερο δεν είναι που όποια «πέτρα» κι αν σηκώσεις θα τη βρεις από κάτω - δεν παρέλειψε φυσικά να «αγιάσει» και τη φετινή ΔΕΘ – αλλά ο αντιδραστικός της ρόλος σε οποιαδήποτε προσπάθεια θεσμικής αλλαγής, από την παιδεία μέχρι το δικαιωματικό πεδίο. Αν ο χωρισμός αυτός δεν προχωρήσει ούτε από την κυβέρνηση αυτή – που δεν -, μάλλον το χάνουμε το τρένο κι αυτόν τον αιώνα.
• Πώς θα ανασχεθούν με τη ρύθμιση που ανήγγειλε οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας όταν έχουν ήδη ξεκινήσει και μάλιστα ηλεκτρονικά. Τι θα γίνει με τα «κόκκινα» δάνεια και τους τόσους υπερχρεωμένους από τους ατελείωτους φόρους και τη χρόνια οικονομική δυσπραγία, κατά βάση, συμπολίτες, με τις συντάξεις της ευτέλειας για τους γηραιότερους, τον μονόδρομο της απελπισίας ή του ξενιτεμού για τους νεότερους;
• Πώς σκοπεύει να αντιμετωπίσει τις νέες προκλήσεις στο μεταναστευτικό/προσφυγικό – ήδη τη μέρα της ομιλίας του εξελισσόταν αστυνομική επιχείρηση στη Μόρια προς εντοπισμό και απέλαση «ανεπιθύμητων» μεταναστών -, τις καταγγελίες για δικαιωματικά ελλείμματα στην προστασία τους. Πώς, επιπλέον, θα χειριστεί τα κρούσματα αυταρχισμού και βαρβαρότητας στα σώματα ασφαλείας που δε λένε να εκλείψουν.
• Πώς θα ολοκληρωθεί ο ήδη διάτρητος διαγωνισμός για τις νέες τηλεοπτικές άδειες δίχως απλά να αλλάξουμε «χαλίφη», πράγμα στο οποίο συνηγορούν όλες οι ως τώρα εξελίξεις στον χώρο.
• Πότε επιτέλους θα καταργηθεί ή έστω θα εξορθολογικοποιηθεί ο Ένφιας (το άθλιο εκείνο αντισυνταγματικό εφεύρημα του τεράστιου «εκσυγχρονιστή» Ευάγγελου Βενιζέλου), ο μεγαλύτερος φοροβραχνάς για εκατοντάδες χιλιάδες μικροϊδιοκτήτες και ταυτόχρονα ένα από τα κυριότερα εμπόδια κυκλοφορίας ρευστού. Κάτι για του «παραχρόνου» άκουσα αλλά μήπως θα είναι ήδη πολύ αργά; Και δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμα πιο άδικοι φόροι, όπως ισχυρίστηκε στη συνέντευξη Τύπου, σίγουρα όμως είναι εκείνος που ταλαιπωρεί τον περισσότερο κόσμο αναλογικά (μαζί του και την αγορά).
• Πώς θα διασφαλίσει η ανάπτυξη που επαγγέλλεται σε όλους τους τόνους δεν θα πραγματοποιηθεί, εφόσον μας... καταδεχτεί, σε βάρος του περιβάλλοντος, του πλέον ανεκτίμητου «εθνικού» κεφαλαίου.
• Πώς θα πείσει για το νέο ύφος και ήθος, όταν αυτοακυρώνεται συνεχώς. Πώς θα εμπνεύσει στον μέσο πολίτη ένα αίσθημα ασφάλειας, εμπιστοσύνης, συγκατάβασης. Το κυριότερο, πώς θα τον πείσει ότι όλοι αυτοί οι φοροτυφώνες, όλες οι εξοντωτικές υπερωρίες και διπλοτριπλοδουλειές στις οποίες που υποχρεώνεται να εργάζεται απλώς και μόνο για να επιβιώσει εξασφαλίζουν μια στοιχειώδη ανταποδοτικότητα, μια στοιχειώδη αναγνώριση, ένα στοιχειώδες εφόδιο να κατεβαίνει στο ριγκ της καθημερινότητας δίχως να νιώθει νοκ άουτ ήδη από τα αποδυτήρια.