1.
Το γεγονός ότι οι μέχρι χθες φαινομενικά παντοδύναμοι καναλάρχες υποχρεώθηκαν ύστερα από τρεις και βάλε δεκαετίες διαπλεκόμενης ασυδοσίας να «ξηλωθούν» κάπου 250 μύρια ευρώ (ποσό που διάφορες «Κασσάνδρες» θεωρούσαν απίθανο), ήταν πράγματι μια στρατηγική νίκη της κυβέρνησης. Που βέβαια, αν ήταν σοβαρή, δεν θα λαΐκιζε, αφού είναι γνωστό σε ποιανών τσέπες θα καταλήξουν τα «γκαφρά», όταν σώσουν να καταβληθούν – μένει άλλωστε να αποφανθεί και το ΣτΕ για τη συνταγματικότητα του νέου τηλεοπτικού νόμου...
Όχι, δεν υπήρξε ακριβώς υπόδειγμα δημοκρατικής διαφάνειας αυτή η διαδικασία, κ. Παππά μας. Τόση συνωμοτικότητα και μυστικοπάθεια, ούτε τον νέο... Πάπα να εκλέγατε. Καταφέρατε, πάντως, ως φαίνεται, να αποκτήσετε επιτέλους τουλάχιστον ένα φίλιο ιδιωτικό κανάλι και, συνυπολογίζοντας τα κρατικά, κάνατε «μπίνγκο».
2.
Η αξιωματική αντιπολίτευση, που σκούζει για τσαπατσουλιές, παρατυπίες, μεθοδεύσεις κ.λπ. –όχι πάντα άδικα–, ας εξηγήσει πρώτα γιατί η διαδικασία αυτή τρέναρε τόσο επί των ημερών της, παρότι ήταν επίσης μνημονιακή υποχρέωση (κάτι άλλες τέτοιες υποχρεώσεις τσακίστηκαν, θυμάμαι, να τις δρομολογήσουν μετά σπουδής και διά ροπάλου). Και γιατί άλλαξε 3-4 φορές την επίσημη θέση της για το νέο καθεστώς, προσπαθώντας να βολέψει ταυτόχρονα την πίτα και τον σκύλο.
3.
Όχι, δεν υπήρξε ακριβώς υπόδειγμα δημοκρατικής διαφάνειας αυτή η διαδικασία, κ. Παππά μας. Τόση συνωμοτικότητα και μυστικοπάθεια, ούτε τον νέο… Πάπα να εκλέγατε. Καταφέρατε, πάντως, ως φαίνεται, να αποκτήσετε επιτέλους τουλάχιστον ένα φίλιο ιδιωτικό κανάλι και, συνυπολογίζοντας τα κρατικά, κάνατε «μπίνγκο».
4.
Υπόψη, βέβαια, ότι δεν μιλάμε για τίποτα παλιοφλώρους Σκανδιναβούς ή Ελβετούς επιχειρηματίες αλλά για γνήσιους, στην πλειονότητά τους, εκπροσώπους της περιώνυμης, κατά 17Ν, λούμπεν μεγαλοαστικής τάξης (λματ). Επόμενο ήταν, οπότε, η «μάζωξη» στη ΓΓΕΕ να έχει χαρακτηριστικά που παρέπεμπαν στον κινηματογραφικό Νονό και δηλώσεις τύπου «όποιου αντέχει το πορτοφόλι» να είναι αντίστοιχης αισθητικής...
5.
«Σοβαροί» ή μη, εννοείται πως τέτοιες δουλειές τις κλείνουν μεγαλοεπιχειρηματίες. Ωραία τα περί κοινωνικής, συνεταιριστικής τηλεόρασης λαϊκής βάσης που μας πιπίλαγαν ορισμένοι προεκλογικά, έλα όμως που ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της ελληνικής κοινωνίας παραπέμφθηκε, καλώς ή κακώς, ξανά στις καλένδες. Θα μπορούσαν, όμως, τουλάχιστον να μην είναι υπόδικοι, όπως συμβαίνει με κάποιους εξ αυτών, και να είχαν διαπιστωμένα καθαρό πόθεν έσχες.
6.
Οι αναφορές παρουσιαστών γνωστού ιδιωτικού καναλιού σε «Μακρονήσια», «λύτρα» και λοιπές παρλαπίπες, ενός καναλιού που επί μέρες έπαιζε μονοθεματικά τις τηλεοπτικές άδειες λες και δεν συνέβαινε τίποτε άλλο στον πλανήτη, διεκδικούν Όσκαρ συμπολίτευσης. Δεν μπορεί, κάτι θα τους έταξε ο Αλέξης!
7.
Η «πχοιότητα» δεν είναι δυστυχώς προαπαιτούμενο για μιντιακές μπίζνες πουθενά στον κόσμο. Δεν υφίσταται καν ως αυταξία στην αγορά, δεν μπορεί να απαιτηθεί εκβιαστικά από κάποια Αρχή, ούτε να κριθεί προκαταβολικά. Μόνο οι τηλεθεατές μπορούν να τη διεκδικήσουν αποφασιστικά «εκβιάζοντας» την τηλεθέαση.
8.
Μπορεί ο αριθμός τους να ορίστηκε κάπως αυθαίρετα, όμως τέσσερις άδειες πανεθνικής εμβέλειας μοιάζουν καταρχάς υπεραρκετές για τα δεδομένα της ελληνικής τηλεοπτικής αγοράς – ελάχιστες προηγμένες χώρες στην κατηγορία μας διαθέτουν περισσότερες. Αυτό δεν αποκλείει, εφόσον οι προϋποθέσεις συντρέχουν –ή έτσι θέμε να πιστεύουμε–, ούτε συνεργασίες (με ορατό τον κίνδυνο των τραστ) ούτε μελλοντικές αδειοδοτήσεις σαν αυτές που ήδη υπόσχεται αφειδώς η αντιπολίτευση.
9.
Υπερβολικά πολλά όμως είναι επίσης, αναλογικά, τα τέσσερα κρατικά κανάλια, τα οποία άπαντες πληρώνουμε, χωρίς, αφότου ξανάνοιξαν με μπόλικα ταρατατζούμ, να έχουν διόλου πείσει ότι εγγυώνται περισσότερη ποιότητα, σοβαρότητα, πολυφωνία αλλά και πνεύμα κριτικό – κανείς δεν θα κατηγορούσε π.χ. την ΕΡΤ αν «έθαβε» τη φασιστοφιέστα του Μιχαλολιάκου στις Θερμοπύλες ως παραβιάζουσα σύσσωμο τον αντιρατσιστικό νόμο ή αν ήταν λίγο πιο φειδωλή στις ζωντανές αναμεταδόσεις εκκλησιαστικών ακολουθιών μετά… κατηχήσεως κιόλας (ήμαρτον δηλαδή).
10.
Είναι πράγματι σοβαρό θέμα οι πολυάριθμοι εργαζόμενοι –όχι μόνο των καναλιών αλλά και εταιρειών παραγωγής, διαφήμισης κ.λπ.– που κινδυνεύουν να βρεθούν στον δρόμο (δεν αναφέρομαι στους ακριβοπληρωμένους «μισθοφόρους» της κατευθυνόμενης τηλεοπτικής δημοσιογραφίας, εκείνοι έχουν καβατζωθεί για δυο γενιές). Έχουν να αντιμετωπίσουν την επαγγελματική αβεβαιότητα, την κυβερνητική αδιαφορία αλλά και τη χαιρέκακη εκδικητικότητα για τις «αμαρτίες» των προϊσταμένων τους. Ισχύει, ωστόσο, ότι ένας ικανός αριθμός θα προσληφθεί στα νέα σχήματα. Σε κάθε περίπτωση θα χρειαστούν αλληλεγγύη, συσπείρωση κι αγώνα. Το (δραματικά) αστείο είναι ότι ως αυτόκλητοι υπερασπιστές τους έσπευσαν εκείνοι ακριβώς που αποθεώνουν την ελεύθερη αγορά και τη σοφία του «αόρατου χεριού» της, που θα στήνανε πάρτι αν αύριο απολύονταν αδιάκριτα 50.000 δημόσιοι υπάλληλοι π.χ.
11.
Μας τα ζαλίσατε με τα κανάλια σας, όλοι σας, κι εγώ μαζί. Αφενός έχουμε σοβαρότερα προβλήματα να ασχοληθούμε, αφετέρου είναι μια υπόθεση που βασικά αφορά ένα συγκεκριμένο target group, τους τηλεθεατές-ψηφοφόρους. Οι περισσότεροι νέοι άνθρωποι που γνωρίζω ενημερώνονται και ψυχαγωγούνται διαδικτυακά ή συνδρομητικά και δεκάρα δεν δίνουν για τα χαΐρια σας, ενώ και οι ωριμότεροι σας βλέπουν μεν, αλλά γνωρίζουν πια καλά τι καπνό φουμάρετε.