«Η διπολική διαταραχή (γνωστή και ως μανιοκατάθλιψη) είναι μια ψυχική νόσος... Τα άτομα που πάσχουν από αυτή βιώνουν επεισόδια ανεβασμένης ή ευερέθιστης διάθεσης γνωστά ως μανία, εναλλασσόμενα με καταθλιπτικά επεισόδια που μπορεί να προκαλέσουν προβλήματα στη φυσιολογική τους λειτουργία» αναφέρει το wiki λεξικό. Όχι, δεν μου αναγνωρίζω ακόμα τέτοια συμπτώματα – για λαθεύω; Ωστόσο, η παραπάνω πάθηση τείνει να εξελιχθεί τόσο σε κυβερνητική ασθένεια, όσο επίσης σε εθνική αλλά και ευρωπαϊκή!
«Εθνική» ένεκα τα απανωτά σκωτσέζικα ντους που υπομένουμε όσοι-ες δεν πήραμε ακόμα των ομματιών μας από αυτή την παράταιρη χώρα-ψυχόδραμα, με την απογοήτευση να διαδέχεται την ελπίδα, την οργή τον ενθουσιασμό, την παραίτηση το όποιο μαχητικό πνεύμα. Κυβερνητική, διότι τη δυναμικότερη αντιπολίτευση σήμερα την κάνει η ίδια η κυβέρνηση στον εαυτό της, καταγγέλλοντας μνημονιακά μέτρα και πολιτικές, αφού πρώτα τα ψηφίσει κι ας είναι, συχνότατα, διαμετρικά αντίθετα με όσα διακήρυττε προεκλογικά. Αλλά κι επειδή πλάι στον «πραγματισμό» και τη «στρατηγική αναδίπλωση» (βλέπε κωλοτούμπα) που σήμανε η συμμόρφωση στις απαιτήσεις των δανειστών, τα νομοσχέδια-μαμούθ που ξανά μανά ψηφίζονται νύχτα αδιάβαστα, τις... εκτός παιδιάς offshore, την υπερφορολόγηση, τις υπεριδιωτικοποιήσεις και διάφορες απίθανες δηλώσεις απίθανων κυβερνητικών στελεχών –άλλοτε για το πόσο αστεία είναι τα 99 χρόνια χρέους μπρος στα 400 της Τουρκοκρατίας (οπότε, πάντως, σου γυρεύανε ένα μόνο χαράτσι ετησίως όχι 399!) κι άλλοτε για το πόσο ανεπίτρεπτες κι επιβλαβείς, πλην απαραίτητες, μπας και ρεφάρουν τα δημόσια ταμεία, πολυτέλειες είναι ο ρημάδης ο καφές, το απόλυτο πλέον drug ενός νευρασθενικού λαού, η ταπεινή μπιρίτσα κι εκείνο το παλιοταμπάκο– συναντάς πρωτοβουλίες που, αναλογικά, φαντάζουν φάροι σε ανταριασμένη θάλασσα.
Η... διπολική διαταραχή εδώ έγκειται, βέβαια, στο ότι οι ίδιοι ακριβώς πέρσι το καλοκαίρι έσκουζαν «υπογράψτε ό,τι να 'ναι να τελειώνουμε» και αγκαζέ με την κυβέρνηση ψηφίζανε τον Σεπτέμβριο το «συμφωνομνημόνιο», ακριβώς ώστε να μείνουμε «πάση θυσία» Ευρώπη (όποια Ευρώπη να 'ναι).
Πέρσι ήταν π.χ. η ιθαγένεια, το Σύμφωνο Συμβίωσης και ο νόμος για τις φυλακές, φέτος έχουμε αφενός την απελευθέρωση της καλλιέργειας κλωστικής κάνναβης, με τον πολυσυζητημένο εσχάτως πρωθυπουργικό φίλο και σύμβουλο να υποστηρίζει δημόσια τη θεραπευτική της χρήση, δημιουργώντας προσδοκίες για αποποινικοποίηση (μεταξύ μας, αν αποτολμούσε κάτι τέτοιο ο ΣΥΡΙΖΑ, και η κοινωνία λιγουλάκι πιο μπροστά θα προχώραγε και σε «λαϊκό έρεισμα» θα κέρδιζε και την οικονομία θα «ντόπαρε»), αφετέρου τις εξαγγελθείσες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που φρίκαραν την ελληνοχριστιανική «μαύρη συντήρηση». Όχι, δεν ξέρω ούτε νοιάζομαι αν πίσω από τέτοιες πρωτοβουλίες κρύβονται «πολιτικές σκοπιμότητες», ιδεολογικά «ξεπλύματα» κ.λπ. Θα παραδεχόμουν τον Φίλη αν περνούσε όχι μόνο το «Συμβόλαιο Τιμής», που βάζει και μια τροχοπέδη στο bullying, αλλά αν καταργούσε, πράγματι, αύριο κιόλας την πρωινή προσευχή, τις μαθητικές παρελάσεις και άλλα τέτοια ανάδελφα για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, βασιλοχουντικά κατάλοιπα σε μια χώρα όπου, κατά τα άλλα, είναι κυρίαρχη, υποτίθεται, η «ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς» (φαντάσου να ήταν και της Δεξιάς δηλαδή). Κοντολογίς, μπορεί μεν να πεινάσουμε, αλλά τουλάχιστον οι σημαίες της επανάστασης θα ανεμίζουν πλησίστιες – κάτι είναι κι αυτό!
Όμως «απρόσβλητη» από την εν λόγω πάθηση δεν έμεινε μήτε η αντιπολίτευση – νέο κάλεσμα των «Μενουμευρώπη» εξαγγέλθηκε, διαβάζω, στο Σύνταγμα για τις 15/6, σε μια συγκέντρωση τύπου «παραιτηθείτε», η οποία προβάλλεται ως αυθόρμητη και αχρωμάτιστη, αφού θα είναι «δίχως πανό, σημαίες, συνθήματα, κόμματα, συνδικάτα», αλλά που βέβαια διαθέτει πολύ συγκεκριμένους πολιτικούς «πάτρωνες». Οι οποίοι απαιτούν ακόμα πιο τυφλή υποταγή στους πάνσοφους θεσμικούς μας εταίρους, δραστική μείωση ΦΠΑ και λοιπών φόρων (μαζί σας, παιδιά, αλλά πέστε μας και το αντίτιμο), δραστικές περικοπές δαπανών (βλέπε μαζικές απολύσεις), λένε «όχι» στον άκρατο λαϊκισμό (των άλλων, βέβαια, όχι τον δικό τους), στη «χειραγώγηση των ΜΜΕ» (μόνο η χειραγώγηση των πολιτών από αυτά είναι αποδεκτή), στον «ταξικό στιγματισμό συμπολιτών μας» (μόνο την ταξική υπεροχή αντιλαμβάνονται αφού) και εμφανίζονται εν γένει πεπεισμένοι ότι ο Κυριάκος κατέχει καλύτερα τα μυστικά της βαζελίνης από τον Αλέξη. Η... διπολική διαταραχή εδώ έγκειται, βέβαια, στο ότι οι ίδιοι ακριβώς πέρσι το καλοκαίρι έσκουζαν «υπογράψτε ό,τι να 'ναι να τελειώνουμε» και αγκαζέ με την κυβέρνηση ψηφίζανε τον Σεπτέμβριο το «συμφωνομνημόνιο», ακριβώς ώστε να μείνουμε «πάση θυσία» Ευρώπη (όποια Ευρώπη να 'ναι).
Όσο για τη μονάκριβη τη γριά μας ήπειρο, αυτή κι αν τα 'χει παίξει εντελώς. Αφενός διακηρύσσει όλο πόζα και ιδέα «refugees welcome», αφετέρου κλειδαμπαρώνει σύνορα, καίει κέντρα φιλοξενίας, ομφαλοσκοπεί εθνικιστικά. Αφενός επιμένει αριστερά σε Ισπανία-Πορτογαλία, αφετέρου γλιτώνει στο παρά 1' τον πρώτο ακροδεξιό Πρόεδρο κράτους-μέλους της Ε.Ε. στην Αυστρία. Αφενός επικρίνει αφ' υψηλού τους «τεμπέληδες, απατεώνες» Νότιους, αφετέρου αγριεύεται με το Brexit και τον νέο γαλλικό Μάη, αμφότερα στην «πόρτα» των Βρυξελλών – κι άντε να στείλεις στο Παρίσι Τρόικα, αν χρειαστεί! Η κανονική, τώρα, διπολική διαταραχή που εμφανίζεται σε ένα 4% του παγκόσμιου πληθυσμού έχει, ωστόσο, αναδείξει και δημιουργικές ιδιοφυΐες – Σίλβια Πλαθ, Βαν Γκογκ, Πόε, Μπράντο, Κόπολα, Κερτ Κομπέιν... Ρε, λες;