Με αφορμή αυτό εδώ το ποστ για το υπερ-τρυφερό project Much Loved (Πολυαγαπημένα) του φωτογράφου Mark Nixon, μου ήρθε μία ιδέα!
Ο Nixon φωτογραφίζει τα πορτρέτα από παλιά παιδικά αρκουδάκια που αγαπήθηκαν μέχρι να φθαρούν τελείως.
Κάλεσε, λοιπόν, ανθρώπους να φέρουν το πιο αγαπημένο τους κουκλάκι στο στούντιο του, συνειδητοποιώντας προς έκπληξη του ότι η συντριπτική πλειοψηφία όσων αποκρίθηκαν ήταν ενήλικες που ακόμα φύλαγαν τον παιδικό καλύτερο τους φίλο:
«Ήταν σαν να κρατούσαν ένα μυστικό τόσα χρόνια, φυλάγοντας τα, και τώρα είχαν μια πραγματική ευκαιρία να δείξουν σε κάποιον πόσο σημαντικό είναι γι' αυτούς το συγκεκριμένο κουκλάκι» λέει ο φωτογράφος.
Σας θυμίζει κάτι;
Όλοι είχαμε ένα κουκλάκι σαν παιδιά το οποίο δεν μπορούσαμε με τίποτα να αποχωριστούμε, κι είχε ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας.
Ένα λούτρινο ζωάκι που για άγνωστους λόγους ξεχωρίσαμε απ' όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια και το φυλάξαμε μέχρι σήμερα, δεκαετίες μετά, ως παιδικό ενθύμιο.
Έγραψα, λοιπόν, για το δικό μου πιο παλιό κι αγαπημένο κουκλάκι των παιδικών μου χρόνων. Αυτό το οποίο ξεχώρισε απ' όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια, και κατάφερε να γίνει σημαντική, φορτισμένη σχεδόν, ανάμνηση.
Ζήτησα, έπειτα, από τους αναγνώστες του LiFO.gr να μου στείλουν μια φωτογραφία με το δικό τους πολυαγαπημένο κουκλάκι, και να μου πουν δυο τρία πράγματα γι' αυτό.
Ιδού, τα δικά σας πολυαγαπημένα κουκλάκια!
Χωρίς Όνομα - 24 ετών
Δε θυμάμαι πως το λένε, αφού του άλλαζα ονόματα συνέχεια! Είναι 24 ετών
- Γιάννης
Μπούμπης - 27 ετών
Μας γράφει η Θώμη:
«Βρέθηκε στο σπίτι μας τυχαία, ήταν μέσα σε μια σκόνη πλυντηρίου, την οποία μας είχε φέρει από τη Γερμανία ο αδερφός του μπαμπά μου.
Ήμουν δεν ήμουν 6 χρονών όταν ένα βράδυ ζήτησα από τη μητέρα μου να μου δώσει ένα αρκουδάκι για να κοιμηθούμε παρέα. Διάλεξε τον Μπούμπη μέσα από το σωρό των παιχνιδιών μου, κι αυτό ήταν... μια μεγάλη αγάπη μόλις είχε γεννηθεί!
Με τον Μπούμπη ήμασταν κυριολεκτικά αχώριστοι. Του έλεγα τα μυστικά μου, του μιλούσα όταν ήμουν στεναχωρημένη, έκλαιγα στην αγκαλιά του, συμμετείχε σε όλα μου τα παιχνίδια, και το βράδυ κοιμόμασταν αγκαλιά. Αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια!
Aυτό που έχει χαραχτεί βαθειά στη μνήμη μου, είναι ότι πίστευα, πως όταν λείπουμε όλοι από το σπίτι, τα παιχνίδια μας ζωντανεύουν και κάνουνε πάρτι.
Μάλιστα έβρισκα τον Μπούμπη κάθε φορά σε άλλο μέρος, και ήμουν πεπεισμένη ότι μιλάει όταν δεν είμαστε εκεί, αλλά κάνει τον ψόφιο κοριό μπροστά μου (χεχε)!
Σήμερα 27 χρόνια μετά, ο Μπούμπης είναι τελείως φθαρμένος:
Tου 'χει φύγει η μύτη και το στόμα, και μάλιστα του πλέξαμε ένα προστατευτικό κάλυμμα για να μην χαλάσει ολοκληρωτικά... H αγάπη μου, όμως, γι' αυτόν παραμένει αναλλοίωτη και άφθαρτη.
Κοιτάζοντας τον θυμάμαι όλη την παιδική μου ηλικία, και ξαναγίνομαι παιδί!»
O Γορίλας, του Θανάση Χαραμή
Διαβάστε την καταπληκτική συγκινητική ιστορία που έγραψε ο Θανάσης Χαραμής για το δικό του πολυαγαπημένο και αξέχαστο παιδικό κουκλάκι, εδώ.
Μπίκος - 33 ετών
Ο Μπίκος είναι 33 χρόνων και κάνουμε ακόμα παρέα. Μου τον έφτιαξε η μαμά μου σχεδόν μόλις γεννήθηκα και είναι γαϊδουράκι.
Κάποτε είχε και τεντωμένα τα αυτάκια του, τώρα όμως που τον πήραν τα χρόνια οι φθορές του είναι αρκετές.
Έγιναν πολλές προσπάθειες να μας χωρίσουν, αλλά ποτέ και κάνεις δεν τα κατάφερε.
Λυκάκος - 44 ετών
Άλκηστη σου στέλνω φωτογραφία κι απ' το δικό μου κουκλάκι.
Είναι ο Λυκάκος, τον έχω από 6 μηνών (είμαι 45) και σήμερα αν και συνταξιούχος, εξακολουθεί να διασκεδάζει τον 3 χρονών γιο μου.
Δεν είμαι σίγουρος αλλά φαντάζομαι πως είναι το γηραιότερο κουκλάκι απ' όσα σου έχουν στείλει :^)
- Δον Ιδιώτης
«Θάνος» - Αγνώστου Ηλικίας
Τον λένε Θάνο και τα τελευταία 6 χρόνια κοιμάμαι μαζί του.
Τον φιλώ αλλά ακόμη να γίνει πρίγκιπας!
Παρλαπίπης - 20 χρονών
Μας γράφει η Bίκυ:
«Τον πιο παλιό καλό μου φίλο τον λένε Παρλαπίπη.
Από εκείνο το χριστουγεννιάτικο πρωινό του 1993 που πήρα ως δώρο τον Παρλαπίπη γίναμε αχώριστοι! Του μίλαγα συνέχεια, τόσο πολύ που κάποια στιγμή χάλασε ο μηχανισμός που υπήρχε στην κοιλίτσα του και δεν έλεγε πια τα ίδια με εμένα!
Δεν με πείραζε, αντιθέτως τον αγάπησα πολύ! Τον πήρα μαζί μου παντού. Στη Γερμανία, στο Βέλγιο, όταν έφυγα φοιτήτρια.
Τελείωσα και τις σπουδές και φτάνω στα 23 να τον χρησιμοποιώ για μαξιλάρι. Έχει αλλάξει βέβαια η υφή του και το χρώμα του αλλά δεν πειράζει.
Ο Παρλαπίπης μου είναι μέλος της οικογένειάς μου!
Μπορεί για ορισμένους αυτά τα αρκουδάκια να είναι απλά άψυχα παιχνίδια, αλλά για εμάς είναι μέρος της καθημερινότητάς μας. Ένα κομμάτι της ζωής μας!»
Το Αρκουδάκι - 31 ετών
To «Αρκουδάκι» ήρθε από την Γαλλία όταν ήμουν ακόμα μωρό. Δώρο από φίλους της μαμάς και του μπαμπά.
Δεν το αποχωρίστηκε, ποτέ ΠΟΤΕ! Το φυλάω ακόμα, και είναι ίσως το πιο αγαπημένο μου αντικείμενο.
Κοιμόμουν πάντα μαζί του, και ακόμη το φυλάω στο παλιό παιδικό μου δωμάτιο.
Αυτό που θυμάμαι περισσότερο από το «Αρκουδάκι» είναι ότι η μαμά μου το είχε κρύψει για ένα διάστημα, ψηλά στην ντουλάπα για να μην το φτάνω, γιατί είχαμε λέει γεμίσει ψείρες (!) και προς στιγμήν τρομοκρατήθηκε ότι θα γεμίσει κι αυτό!
Ελεφαντάκι «Η πιο Μεγάλη Αγάπη» - 26 ετών
Μας γράφει η Μηνοδώρα:
«Πέταξα από τη χαρά μου διαβάζοντας το σχετικό ποστ! Έχω κι εγώ εδώ και 26 ολόκληρα χρόνια το Ελεφαντάκι «Η πιο Μεγάλη Αγάπη». Ποτέ δεν κατάφερα να του αλλάξω όνομα.
Ήταν δώρο γενεθλίων, και τον έπαιρνα παντού μαζί μου. Τον έκρυβα ακόμα και μέσα στη σχολική μου τσάντα.
Δεν τον άφηνα ποτέ μόνο του, παρά μόνο όταν ήμουν άρρωστη τον έβαζα να κοιμάται σε άλλο κρεβάτι για να μην... κολλήσει!
Του μιλούσα και πίστευα ότι με ακούει. Τώρα πια η θέση του είναι στο δωμάτιο του επτά μηνών γιου μου...»
***