Από τη δεκαετία του ’80, περισσότερο θυμάμαι αυτά που δεν είχαμε ή μάλλον τον περιορισμό των επιλογών μας. Και δεν μιλάμε βέβαια μόνο για τα μεγάλα και σοβαρά. Στους φούρνους, ας πούμε δεν υπήρχε ούτε το ένα εκατοστό από τα προϊόντα που παρέχονται σήμερα. Πήγαινες για ψωμί, άντε παξιμάδι, βούτημα και κουλούρι Θεσσαλονίκης, σε καταστήματα που σε τίποτε δεν έμοιαζαν με τα σημερινά. Μαγαζιά με μικρογεύματα σχεδόν δεν υπήρχαν. Θυμάμαι ένα στην Πατησίων, στον Άγιο Λουκά, που πουλούσε πίτσα ατομική, φρικτή, που αγαπούσαμε με πάθος κι εγώ και ο αδελφός μου, αν και σπάνια μας άφηναν να τη φάμε. Το πρώτο μας junk. Α, και μια τζελατέρια πάλι στην Πατησίων, που πήγαινα με μια φίλη μου για παγωτό πικραμύγδαλο, που δεν υπήρχε πουθενά αλλού.
Παγωτά άλλωστε δεν πολυκυκλοφορούσαν το χειμώνα. Τα ρούχα ήταν περίεργη υπόθεση, καθώς οι μάρκες που θεωρούσαμε αξιοπρεπείς ήταν πολύ συγκεκριμένες και τα καταστήματα που τις είχαν μετρημένα στα δάκτυλα. Έπαιζε πολύ και η παραγγελία στους συγγενείς στην Αμερική. Στην τηλεόραση τα κανάλια ήταν δύο και οι επιλογές μας ακόμη λιγότερες. Μουσικές εκπομπές, η εξής μία, το Μουσικόραμα.
Από την άλλη, σήμερα δε μπορούν τα παιδιά να φανταστούν πώς ζούσαμε χωρίς διαδίκτυο -και σχεδόν δεν μπορώ κι εγώ δηλαδή. Ζηλεύω που μπορούν να βρουν τόσο εύκολα αυτό που θέλουν και είναι τόσο δύσκολο να ξεγελαστούν. Τα ‘80ς ήταν πολύ μονοκόμματα, πολύ απόλυτα, πολύ κλεισμένα. Για να βρεις το διαφορετικό έπρεπε να ψάξεις πολύ, να είσαι τολμηρός. Εγώ τότε τολμηρή ήμουν μόνο στο μαλλί. Κυκλοφορούσα με ένα τερατούργημα στο κεφάλι, με το οποίο ακόμη και σήμερα απορώ...