Ποια είναι η χειρότερη σας ανάμνηση από το σχολείο;
Κατερίνα: Μια μέρα, στο Δημοτικό, μας είχαν βγάλει έξω με την διπλανή μου επειδή μιλούσαμε. Για να μην μας δει όμως ο Διευθυντής στους διαδρόμους, και μας μαλώσει περισσότερο, κρυφτήκαμε μέσα σε μία ντουλάπα και χωρίς να το καταλάβουμε κλειδωθήκαμε εκεί! Γρήγορα μας ακούσανε και μας βγάλανε, αλλά δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την τρομάρα.
Αναστασία: Η χειρότερή μου ανάμνηση από το σχολείο ήταν όταν μία συμμαθήτριά μου (Β' Λυκείου) έπαθε κρίση επιληψίας την ώρα του μαθήματος. Κανείς μας δεν γνώριζε ότι έπασχε από επιληψία, κι έτσι το σοκ ήταν απίστευτο. Μάλιστα μετά το περιστατικό, και για αρκετό καιρό μετά, ερχόταν ένας ψυχολόγος στην τάξη για να μας μιλάει κτλ. Ευτυχώς επανήλθε μετά από μερικές μέρες και η κοπέλα, και όλα καλά.
Δεν μπορώ να πω ότι έχω κάποια άσχημη ανάμνηση, προσωπική, από το σχολείο.
Ποτέ μου όμως δεν θα ξεχάσω την στιγμή όταν, στην 'Α Γυμνασίου, παίζαμε στο προαύλιο του σχολείου και είδα - μπροστά στα μάτια μου- μια κοπέλα να πέφτει από το παράθυρο του δεύτερου ορόφου!
Καθόταν στο περβάζι και το παράθυρο άνοιξε κατά λάθος, και θυμάμαι ακόμα και τώρα πώς την έβλεπα να πέφτει σε αργή κίνηση. Κοκάλωσα.
Αν το πιστεύεις, δεν έπαθε ούτε γρατζουνιά. ΤΙΠΟΤΑ απολύτως!
Σε ολόκληρο το Δημοτικό τα παιδιά με κορόιδευαν επειδή φορούσα γυαλιά.
Κάτι μικρά στρογγυλά γυαλάκια που για κάποιον λόγο φαινόταν τόσο περίεργα και άξια χλευασμού σε όλους. Δυστυχώς αυτό συνεχίστηκε για χρόνια, και ήταν κάτι που με έκανε να ντρέπομαι.
Η πιο άσχημή μου ανάμνηση από το σχολείο ήταν η πρώτη φορά που έγραψα πολύ χαμηλό βαθμό σε διαγώνισμα, στην Β' Γυμνασίου.
Πόσο χαμηλό δηλαδή;
13, στα μαθηματικά. Κι από τότε μίσησα και τα μαθηματικά και την καθηγήτρια.
Αυτή είναι η χειρότερή σου ανάμνηση δηλαδή;
Ναι, αλλά και κάτι άλλο που συνέβη επίσης την ίδια χρονιά:
Ήμουν επιμελήτρια στην τάξη και σε ένα διάλλειμα είχε γίνει μια ζημία- δεν θυμάμαι τι ακριβώς- και η καθηγήτρια κατηγόρησε εμένα. Πληγώθηκα πολύ γιατί δεν έφταιγα και το ήξερε και η ίδια, αλλά έπρεπε μάλλον κάπως να ξεσπάσει και με ντρόπιασε σε ολόκληρη την τάξη.
Σμαρώ, εσένα ποια είναι η χειρότερή σου ανάμνηση από το σχολείο;
Στην Γ' Λυκείου, στην κατεύθυνση, μια καθηγήτρια που δεν με χώνευε μου έβαλε πολύ χαμηλό βαθμό σε διαγώνισμα, ενώ τα είχα όλα σωστά, όπως τα είχε το βιβλίο γραμμένα!
Και;
Και όταν της ζήτησα τον λόγο, δείχνοντάς της ότι είναι όλα όπως στο βιβλίο μου είπε "αν δεν καταλαβαίνεις πού έχεις κάνει λάθος, τότε μάλλον έχεις αλλού πρόβλημα, στο μυαλό" Μου έμεινε αυτό το πράγμα.
Ένα θα σου πω: Με αφήνανε - ενώ ήμουν σε αναπηρικό καροτσάκι με δυο πόδια κι ένα χέρι σπασμένο- να κατρακυλήσω από την μεγάλη κατηφόρα!
Σοβαρά μιλάς; Και δεν χτύπησες παραπάνω;
Μα με πιάνανε στο τέλος, και άντε ξανά από την αρχή, και δώστου τα γέλια.
!
Σωστά σαδιστικά καθίκια!
Οι γονείς μου μου έλεγαν πάντα ότι η συμπεριφορά μου στο σχολείο είναι καθρέφτης του σπιτιού μας, και ότι θα έπρεπε να είμαι πολύ προσεκτικός και να μην δημιουργώ προβλήματα.
Όμως συχνά τους καλούσαν οι καθηγητές κι έκαναν πάντα κάποια παρατήρηση για την συμπεριφορά μου και θυμάμαι πάντα πως ένιωθα πραγματικά άσχημα απέναντί τους τότε, ότι τους απογοήτευα.
Κι ένα άλλο. Εκεί στα 15 που κάπνιζαν όλοι, πίσω από το σχολείο, είχε έρθει μια φορά ο διευθυντής. Ήμουν το μοναδικό παιδί που δεν κάπνιζα, κι όμως έφαγα το πιο δυνατό χαστούκι. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Μια φορά, στην Β' Λυκείου, είχαμε κενό σε μία ώρα και καθόμασταν έξω. Κάποια στιγμή, λοιπόν, είδα έναν συμμαθητή μας να χτυπάει μια κοπέλα. Και όταν λέω να την χτυπάει μιλάμε για πολύ ξύλο.
Κι όμως κανείς μα κανείς δεν παρενέβη, κανείς δεν έκανε τίποτα.
Εσύ γιατί δεν έκανες τίποτα;
Δεν ξέρω, τον φοβόμουν κάπως αυτόν, όλοι τον φοβόμασταν. Κι έτσι έκαναν τα στραβά μάτια.
Νιώθω πάντα πολύ άσχημα όποτε θυμάμαι αυτό το σκηνικό. Βασικά, δεν θέλω να το θυμάμαι.
Ήμασταν στο Δημοτικό, Πέμπτη ή Έκτη τάξη αν θυμάμαι καλά, και είχαμε δείρει με έναν φίλο μου ένα παιδί. Είχαμε μαλώσει για την μπάλα ή κάτι τέτοιο τελοσπάντων. Το θέμα είναι ότι μας έπιασε ο Διευθυντής και για μέρες μας έλεγε ότι θα μας αλλάξει σχολείο για τιμωρία. Όλοι μου οι φίλοι ήταν όμως σε αυτό το σχολείο, και είχα τρομοκρατηθεί από τον φόβο μου!
Ναι αλλά είχες δείρει εκείνο το παιδί...
Περασμένα ξεχασμένα, γίναμε φίλοι μετά, εκείνο τον φόβο όμως που τράβηξα δεν θα τον ξεχάσω ποτέ!
Είναι πολύ άσχημο, δεν ξέρω αν θέλω κι αν κάνει να το πω.
Δηλαδή;
Εγώ προσωπικά δεν είχα καμία άσχημη εμπειρία, αλλά να, στο σχολείο που πήγαινα είχαμε και παιδιά ΑΜΕΑ και με ειδικές ανάγκες και για καιρό τα παιδιά αυτά τα κακοποιούσαν κάποια άλλα μεγαλύτερα παιδιά. Τα κορόιδευαν και τα χτυπούσαν και γενικά είναι κάτι που δεν θέλω καν να θυμάμαι! Με σημάδεψε κάπως αυτό το πράγμα, αυτή η σκληρότητα.
Πηγαίνω ακόμα σχολείο, και δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποια ιδιαίτερα άσχημη ανάμνηση.
Ίσως το σχολείο ολόκληρο. Το διάβασμα, το ξύπνημα. Αυτά θα μου μείνουν σαν χειρότερες αναμνήσεις πιστεύω!
Ήμουν πρώτη Δημοτικού, πρώτες μέρες στο σχολείο και για κάποιο λόγο φοβόμουν ακόμα στο νέο περιβάλλον.
Ώσπου μια μέρα, την τελευταία ώρα θυμάμαι, κατουρήθηκα πάνω μου!
Και ντρεπόμουν και φοβόμουν ακόμα περισσότερο να μη με δει κανείς, και το έκρυβα όπως μπορούσα και έκλαιγα.
Πω, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ευτυχώς χτύπησε το κουδούνι και έτρεξα να φύγω, και δεν με πήρε κανείς χαμπάρι. Ούτε η δασκάλα.
Ήμουν πάντα η καλύτερη μαθήτρια στην τάξη, και κάποια στιγμή είχε αρχίσει να διαδίδεται μια φήμη ότι οι γονείς μου πληρώνουν τον δάσκαλο γι' αυτό έχω τόσο καλούς βαθμούς!
Τι τάξη ήσουν;
Έκτη δημοτικού, και για κάποιο λόγο το θέμα πήρε μεγάλες διαστάσεις και για καιρό ντρεπόμουν κι ένιωθα άσχημα για κάτι που προφανώς δεν ήταν δυνατόν να συμβαίνει, κι όμως όλα τα παιδιά το συζητούσανε πίσω από την πλάτη μου.
Ευτυχώς με είχε υποστήριξε τότε ο δάσκαλος τουλάχιστον.
Απλά πράγματα, μην φανταστείς κάτι τρομακτικό.
Ας πούμε, εκφοβισμός περισσότερο. Από τις φασαρίες με τα υπόλοιπα παιδάκια, τους καυγάδες στα διαλλείματα και την μόνιμη απειλή "αν δεν....θα..."
Κάποτε θυμάμαι είχα καταλάθος σπάσει την τζαμαρία από το σπίτι ενός παιδιού ενώ μαλώναμε, και για καιρό με απειλούσε ότι "θα το πει στο σχολείο", στους δασκάλους μας δηλαδή.
Ενώ δεν έφταιγα καν και το ήξερε ότι έγινε καταλάθος.
Τώρα ακούγεται αστείο, αλλά τότε κάτι τέτοιο ήταν ικανό να σε κατατρομάξει, να σε αγχώσει για καιρό.
[φωτογραφίες: Γιώργος Πλανάκης/LIFO]
_____________________________
Εσείς;
Ποια είναι η πραγματικά πιο άσχημη ανάμνησή σας από το σχολείο;