Όταν ήμουν μικρή κάθε Μεγάλη Πέμπτη η γιαγιά μου ερχόταν να μας πάρει για να μας πάει στην εκκλησία για να κοινωνήσουμε, και για να βάψουμε έπειτα δεκάδες αυγά στο σπίτι της.
Και φυσικά για να ζυμώσουμε τσουρέκια.
Η ιεροτελεστία αυτή της Μεγάλης Πέμπτης ήταν κάτι που περίμενα πώς και πώς γιατί μετά την εκκλησία η γιαγιά μας αγόραζε μπουγάτσα και κακάο και ό,τι άλλο θέλαμε, και γιατί είχε πάντα πολύ ωραίο καιρό κι έπαιζα στην αυλή, και γιατί βάφαμε καμιά 50αριά αυγά για όλους -τα οποία για κάποιο λόγο λάτρευα να μετράω και να ξαναμετράω.
Αυτά, εδώ.
Γιατί στην Αμερική φαίνεται πως έχουν ένα εντελώς διαφορετικό έθιμο για τα Πασχαλινά Αυγά.
Εκεί, λέει, τα αυγά τα φέρνει ένας -ανθρωπόμορφος- κούνελος. Και αυτό.
Τα φέρνει και φεύγει. Δεν έχει κάποια άλλη αποστολή στο Πασχαλινό event.
Γεμίζανε, λοιπόν, τα εμπορικά κέντρα για χρόνια (μπορεί και ακόμα, δεν ξέρω) με ανθρώπους ντυμένους Λαγούς του Πάσχα, α λα Άγιος Βασίλης, και πήγαινε ο κόσμος τα παιδάκια του για να φωτογραφηθούν μαζί τους.
Τώρα, εγώ που τους βλέπω αυτούς τους λαγούς κάπως δεν νιώθω και πολύ άνετα.
Λίγο τα πολλά csi επεισόδια για τους fan του fluffing - ξέρετε αυτοί που ντύνονται ζωάκια με στολές μασκότ και πάνε μετά και κάνουνε κάτι συνέδρια και τρίβονται μεταξύ τους, λίγο ο Donie Darko, δεν ξέρω.
Μου βγαίνει μία ανατριχίλα.
Εσάς;