Αντιγράφω τον Αχιλλέα Κυριακίδη ενώ μεταφράζει τον Μπόρχες,
για νιοστή φορά τους τελευταίους μήνες
(από το δοκίμιο "Θεία Κωμωδία", στις Εφτα Νύχτες):
photo Πάνος Μιχαήλ
"Καθένας προσδιορίζεται για πάντα μέσα σε μία και μόνη χρονική στιγμή της ζωής του, τη στιγμή κατά την οποία κάθε άνθρωπος αντιμετωπίζει μιά για πάντα τον ίδιο του τον εαυτό"
Αυτός είναι ο ήρωας του Γούντι Άλεν, σε κάθε στιγμή, σε κάθε ταινία. Σκέφτομαι ότι έχουν περάσει χρόνια και χρόνια, και κάθε χρόνο η λατρεία μου για τον Γούντι Άλεν απλά γιγαντώνεται εκθετικά. Μέσα σε κάθε νέα του ταινία ξανανιώθω την ευτυχία, και με κάθε του λέξη και κάθε του πρόταση επηρεάζεται ολόκληρη η ύπαρξη μου.
Καταλαβαίνω, βλέποντας τον εαυτό μου, πως με την υπερβολική έκθεση μου στον Γούντι Άλεν έμαθα να αυτοσαρκάζομαι, να μην παίρνω σοβαρά τον εαυτό μου, να δουλεύω ασταμάτητα, να θαυμάζω το κορίτσι μου και τους φίλους μου, να είμαι ανεκτικός απέναντι σε όλες τις καταστάσεις, να λατρεύω τους μορφωμένους ανθρώπους (άσχετα με την ακαδημαϊκή τους γνώση), να αγαπάω την προπολεμική τζαζ (παρόλο που θα έχυνα τα βρακιά μου να άκουγα μία φορά φρι τζαζ σε κάποια ταινία του, εκεί που είναι όλα ήρεμα να έσκαγε τo ascension του coltrane και να τρέχανε πανικόβλητοι όλοι να κρυφτούνε). Αλλά πάνω από όλα, να δουλεύω να δουλεύω να δουλεύω σαν να μην υπάρχει αύριο, και να μην με νοιάζει τίποτα άλλο. Ούτε η ανταμοιβή, ούτε τα προεόρτια, ούτε το μετά, ούτε η χαρά της έκθεσης.
Τίποτα.
Μόνο η χαρά της δημιουργίας.
Επίσης για πάντα θα ξέρω ότι ξεστόμισε την πιό εξευτελιστική, όμορφη, αυτομαστιγωτική, και ambiguous φράση για να μιλήσει κάποιος για το έργο του και τον εαυτό του:
"The only thing standing between greatness and me, is me"
Οι 10 Αγαπημένες μου Ταινίες είναι οι εξής (χωρίς σειρά λατρείας):
Stardust Memories
Για πάντα, για πάντα, για πάντα, ο Sandy Bates (The Sun Debates) θα είναι εκεί να με κοιτάει και να τον κοιτάω, ενώ χαζεύει την Dorrie (Charlotte Rampling) να διαβάζει και σκέφτεται ότι όλη η ζωή είναι μισό απόγευμα, μισό βιβλίο, μισά αποσπάσματα από κάποια άλλη ζωή που ίσως να ήταν εκεί, αλλά δεν είναι. Το μόνο που υπάρχει είναι το Stardust του Louis Armstrong, και οι αναμνήσεις που γίνονται παρόν. Σαν τον μπορχεσικό χρόνο, που διαπερνάει όλα τα σύμπαντα συγχρόνως και όλες τις ανθρώπινες στιγμές, μέσα σε μισό μιλισεκοντ.
Radio Days:
Να σκάνε η μία μετά την άλλη οι αναμνήσεις στο κεφάλι σου, ονειρικά και σιχαμένα κυριακάτικα πρωινά με συννεφιά, όλος ο κόσμος γύρω σου, σαν την αίσθηση του να πέφτεις για ύπνο, εξουθενωμένος πεντάχρονος, στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου των γονιών σου. Και όλο το άγνωστο να ξεπροβάλλει, να υπόσχεται όλες τις πιθανές ζωές που μπορείς να ακολουθήσεις, σκεφτόμενος ότι όλες μα όλες τους θα είναι ιδανικά τέλειες.
Another Woman
Να βλέπω την Τζίνα Ρόουλαντς να περπατάει, να θυμάται το πατρικό της, την αδερφή της, την μοναξία, το παράλογο, την θολούρα. Πάντα λάτρευα τον Γούντι Άλεν γιατί με έκανε να νιώθω όσο πιο ακομπλεξάριστος γίνεται απέναντι στις αναμνήσεις μου. Και οι λαβύρινθοι του εγκεφάλου, ο ένας πάνω στον άλλον, αλλά και πάλι, είμαστε εκεί για να τα χαιρόμαστε τελικά και τίποτα άλλο.
Deconstructing Harry
Η πρώτη ταινία του που είδα και με χτύπησε σαν ηλεκτροσόκ, κάπου εκεί στα 15 μου, καταλάθος, προσπαθώντας να καταλάβω τι βλέπω και γιατί όλοι λένε ότι είναι τόσο θεός αυτός ο κακάσχημος κοντός. Ήμουν κι εγώ κακάσχημος, ήμουν κι εγώ κοντός (στην πορεία χόντρυνα κιόλας). Ίσως να την έχω δει πιό πολλές φορές από όλες. Και η σκηνή με την κόλαση, με τον μπίλι κρίσταλ διάβολο, και η σκηνή με την μαύρη τρύπα στο διαμέρισμα. Μας κατέστρεψαν τα γουντιαλενικά διαμερίσματα, μας έκαναν να νομίζουμε ότι παντού θα είναι έτσι.
Melinda & Melinda
2004 και 2005, 2 (ή 3 φορές στο Λίντο), όπως και στις Προβολές στο Μεταξουργείο στη Νέα Ιωνία. Ο ορισμός των γουντιαλενικών 00's, για μένα και μόνο, ίσως και για τον Θωμά. Κάθε χρόνο στο βόλο, στο σινεμά 2 και 3 φορές για την κάθε ταινία, η ίδια αίσθηση συνέχεια. Ευτυχία. Ευτυχία. Και ο Will Ferrel.
Love and Death
Με αυτό και το Bananas ήταν το πιό κοντά που έχω βρεθεί στο να πεθάνω από ανακοπή γελώντας. Δεν το έχω ξαναπάθει με τίποτα άλλο στη ζωή μου, παρα μόνο εκείνη την φορά στην Σαμοθράκη που ο Στράτος κορόϊδευε την χαζή που ζητούσε "κοκκαλάκια για το σκυλάκι" με την πιό ηλίθια φάτσα του σύμπαντος. Οδηγούσα και παραλίγο να σκοτωνόμασταν, αφού πρώτα θα πέθαινα από το γέλιο. Διπλός θάνατος. Αλλά και πάλι, όταν είδα το Love And Death στην ΕΡΤ1, κοντά στο 2003, ήμουν για μιάμιση μετρημένη ώρα στο πάτωμα και κυλιόμουν, χάνοντας την αναπνοή μου.
Hannah and Her Sisters
Άλλο ένα σύμπαν εκεί μέσα, ολόκληρος κόσμος. Σκέφτομαι ότι μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να διαλέξω ταινίες. ΄Ολες στα μάτια μου είναι τέλειες, ένα απίθανο σύνολο από χαρά και αγαλλίαση, που θέλω να βουτάω μέσα του συνέχεια, και ξανά και ξανά. Αλλά στην Χάνα, εκείνη η βόλτα στην Νέα Υόρκη, και ο αργός-αργός έρωτας που έρχεται, με αποτελειώνουν, θα ήθελα να έμπαινα εκεί μέσα και να ζήσω για πάντα. Και ας απογοητευόμουν στο τέλος, καταλαβαίνοντας ότι από ολα τα είδη ανθρώπων, το χειρότερο είναι ο άνθρωπος.
Bullets Over Broadway
Εδώ κατάλαβα, μαζί με τον Σεπτέμβρη και με το Radio Days ότι είμαι ερωτευμένος με την Diane Wiest. Παράλληλα, μαζί με ένα από τα πιό ασύγκριτα και ιδιοφυή σενάρια του Γούντι Άλεν, με τέλος φωτιά, και συνειδητοποίηση οτι "δεν είμαι καλλιτέχνης, δεν με νοιάζει τίποτα". Το πάτερν με την αυθόρμητη καλλιτέχνικη έκφραση σε ανθρώπους που φαινομενικά δεν έχουν κανέναν ταλέντο, περνάει και απο εδώ, και υποσυνείδητα με έχει σκαλίσει στα εντόσθια, από πάνω ως κάτω. Και εννοείται για πάντα η απόλυτη σκηνή: "-Δύο Μαρτίνι παρακαλώ -Αχ, ξέρεις το ποτό μου? -Κάντα τρία" -----> http://www.youtube.com/watch?v=qyjymTzKdPI&feature=related
Sweet And Lowdown
Ένας ωκεανός αποτυχιών και προσπάθειας, ένα πλανητικό σύστημα διεστραμένων ερώτων και παρανοϊκών καταστάσεων. Και κυρίως, η ΜΟΝΗ ταινία που λατρεύω τον Σον Πεν (υπο άλλες συνθήκες τον βλέπω και τρέχω μακριά).
Broadway Danny Rose
Τρέχω για σένα, σε αγαπάω, σε λατρεύω, είμαι ο υπηρέτης σου, θα έκανα ότι μου ζητούσες. Αγαπημένη υποταγή για πάντα. Και στο τέλος παράτησε με. Αλλά εγώ ήμουν εκεί, από την αρχή μέχρι το τέλος, ευτυχισμένος και μακάριος μέσα στο παράδοξο.
Σαν να μην είχα στόχο και να τον βρήκα.
Επίσης
Zelig, Annie Hall, Manhattan, Anything Else, Crimes and Misdemeanors, Interiors, The Curse of Jade Scorpion, και για πάντα το ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ γέλιο που έχω ρίξει με την Vicky Cristina Barcelona, με τον Χαβιέ Μπαρδεμ, καρικατούρα όλων των ποζεράδων καλλιτεχνών, έβερ. Για πάντα για πάντα για πάντα. Και όλες οι υπόλοιπες, κάπου μέσα σε ένα σπίτι, να παίζουν στο ριπιτ ασταμάτητα, η μία μετά την άλλη.