Έπεσα πάνω στη δουλειά του Κώστα Κυριακάκη εντελώς τυχαία, πριν μερικές μέρες, χαζεύοντας στο ίντερνετ.
Συγκεκριμένα, έπεσα πάνω στο ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ A Day At The Park.
wow
Είχα χρόνια να διαβάσω τέτοια ιστορία!
Έψαξα αμέσως να τον βρω, αλλά μάλλον το ίδιο έκαναν και χιλιάδες άλλοι εκτός από μένα:
Για μέρες το επίσημο site του Κώστα έβγαζε error..
Η ξαφνική επισκεψιμότητα ήταν τόσο μεγάλη που "έπεσαν" τα πάντα(!)
Τελικά, καταφέραμε να επικοινωνήσουμε, και είχα έτσι την ευκαιρία να τα μάθω όλα, καθώς και να αποκτήσω ένα ολόδικο μου σκίτσο από τον ταλαντούχο κομίστα + αφιέρωση. Χα!
(βλ. στο τέλος του ποστ)
:)
Ποιός είναι, όμως, ο Κώστας Κυριακάκης;
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κρήτη.
Στα 14 εκδίδει την πρώτη του δουλειά σε τοπικό περιοδικό και στα 18 την πρώτη του εικονογράφηση στην Αμερική.
Το όλο καλιτεχνιλίκι ως επάγγελμα του έπεσε για τότε μάλλον κομματάκι στρεσογόνο, οπότε συνέχισε να γεμίζει τα μπλοκάκια του και αρκέστηκε στο χαρτζιλίκι που έβγαζε στην κουζίνα ενός μικρού μεξικάνικου.
Όταν αποφάσισε πως είχε φτιάξει πια αρκετό γουακαμόλε ανέβηκε στην Αθήνα.
Ξεκίνησε δουλεύοντας για λίγο σε στούντιο κινούμενων σχεδίων.
Έπειτα συνέχισε ελεύθερα ως εικονογράφος.
Για την επόμενη σχεδόν δεκαετία κάνει ζωγραφιές σε βιβλία, περιοδικά, διαφημίσεις, αφίσες, ρούχα, τοίχους και σχεδόν όπου θα μπορούσε κανείς να συναντήσει χρήση εικονογράφησης.
Λίγα χρόνια μετά, βαριέται την εικονογράφηση ως παροχή υπηρεσίας.
Αυτό οδηγεί σε δυο πράγματα: Πρώτον ανοίγει ένα ρεμπετάδικο στα Εξάρχεια και δεύτερον ξεκινάει να κάνει κόμιξ.
Το δεύτερο αποδείχτηκε όχι μόνο καλύτερη ιδέα αλλά και κατά πολύ μακροβιότερη.
Σχεδιάζει και παραδίδει παιδικά εργαστήρια σχετικά με τα κόμιξ ενώ φτιάχνει και μερικά δικά του. Κάποια για εδώ. Κάποια για έξω.
Όλα αυτά συνεχίζοντας παράλληλα να παίρνει δουλειές ως εικονογράφος μιας και ο σπιτονοικοκύρης του δεν βαρέθηκε καθόλου να ζητάει το νοίκι του κάθε μήνα.
Έφυγε από την Αθήνα όταν το επάγγελμα του εικονογράφου πήρε μεταγραφή, λόγω κρίσης, στη λίστα με τα χόμπι, και επέστρεψε πίσω στην Κρήτη όπου ζει τα τελευταία σχεδόν δυο χρόνια.
Αφού έκανε τον γύρο του νησιού παίζοντας κουκλοθέατρο, επέστρεψε στο σχεδιαστήριο του.
Δεν έχει την παραμικρή ιδέα τι γίνεται παρακάτω...
Από πότε σχεδιάζεις;
Από τότε που σηκώθηκε η αυλαία.
Πώς ξεκίνησες; Έχεις κάνει σχετικές σπουδές;
'Όχι, είμαι άνευ πτυχίων.
Κι από πότε ξεκίνησες να σχεδιάζεις κόμικ;
Το πρώτο κόμικ που έκανα και το είδε κόσμος πρέπει να ήταν το 2005 νομίζω.
Έχουμε δει πουθενά αλλού τη δουλειά σου (και δεν το θυμόμαστε - ντροπή μας :)
Αν μιλάμε αποκλειστικά για κόμικ δεν έχω και ιδιαίτερα εκτεταμένο έργο.
Απ΄ τη κορφή του κεφαλιού μου θα πω στα 3-4 τελευταία φεστιβάλ κόμιξ της Βαβέλ και στους δύο τελευταίους τόμους της Αμερικάνικής ανθολογίας κόμιξ Flight.
Υπάρχουν μετά και κάποιες μεμονωμένες δουλειές δεξιά αριστερά που δεν ξέρω κατά πόσο είναι άξιες λόγου.
Φτιάχνεις μόνος σου όλες τις ιστορίες; Εννοώ εκτός από το σχέδιο και το κείμενο είναι δικό σου;
Ναι μόνος. Η όλη διασκέδαση για μένα στα κόμιξ είναι το γράψιμο. Ζωγραφιές έκανα και πριν.
Κι από που εμπνέεσαι;
Τελικά η σωστότερη και ειλικρινέστερη απάντηση που εγώ έχω να δώσω σ' αυτή την ερώτηση, μετά το δεν έχω ιδέα, είναι μάλλον πως η έμπνευση προκύπτει από την ίδια την απόφαση να εμπνευστείς κάθε πρωί που σηκώνεσαι.
Μια απόφαση είναι. Έτσι μου μοιάζει.
Μια απόφαση που και εγώ δεν μπορώ να παίρνω το ίδιο αποφασιστικά κάθε μέρα. Ωστόσο οφείλω να πω πως την βρίσκω ιδιαίτερα υπερεκτιμημένο συστατικό της δημιουργικής διαδικασίας.
Νομίζω αφορά περισσότερο τους άλλους ανθρώπους και το πώς αντιλαμβάνονται την μυθολογία του καλλιτέχνη παρά την πραγματική του ζωή.
Η έμπνευση, ακόμα και αν έρθει για αυτόν, είναι μια στιγμή. Ένα σποράκι.
Μετά ξεκινάει η πραγματική δουλειά.
Πόσες ώρες τη μέρα σχεδιάζεις;
Ποτέ δεν κράτησα σταθερό πρόγραμμα.
Με μάλωνα παλιότερα συνεχώς για αυτό, αλλά όχι πια.
Θα υπάρχουν μέρες που δεν θα σχεδιάσω καθόλου και άλλες φορές θα χτυπάω 20ωρα.
Η μόνη μου σταθερά ήταν πάντα πως έπρεπε να κουβαλάω ένα τετράδιο μαζί μου.
Να το κουβαλάω. Όχι να το χρησιμοποιώ απαραίτητα. Νομίζω πως νιώθω ανασφάλεια να βγαίνω έξω όταν δεν έχω ένα μαζί μου.
Σε τι πνευματική κατάσταση πρέπει να είσαι για να φτιάξεις μία ολόκληρη ιστορία, και πόσο χρόνο παίρνει όλο αυτό;
Ο χρόνος ποικίλει φυσικά ανάλογα με το τι θέλεις να κάνεις.
Σε γενικές γραμμές όμως μπορώ με σιγουριά να σου πω πως δεν είναι ασχολία για ανυπόμονους.
Σε ότι αφορά τώρα την ψυχολογία του δημιουργού την ώρα που δουλεύει, θα σου απαντήσω με το πρόσφατο tweet του δημιουργού κόμιξ Kazu Kibuishi.
«Η δημιουργική διαδικασία πάει ως έξης: 1.Θα γίνει γαμάτο! 2. Είναι δύσκολο 3. Είναι μαλακία. 4. Είμαι άχρηστος. 5. Ε, δεν είναι και άσκημο. 6. Γαμάτο βγήκε!»
Πώς σχεδιάζεις; Στο χέρι, ψηφιακά;
Όλα παίζουν. Η πρώτη μου δουλειά είναι πάντα να πιάσω χαρτί και μολύβι βέβαια.
Από κει και έπειτα μου ψιθυρίζει το πράγμα προς τα που θέλει να πάει κι εγώ ακολουθώ.
Είμαι πραγματικά πολύ άστατος στον τρόπο και το ύφος που δουλεύω, αλλά νομίζω δεν θα μπορούσα να το διασκεδάσω διαφορετικά.
Μίλησε μου λίγο για το.. man crush σου, τον κωμικό Luis CK !
Τον είδες, αλήθεια, στην τελευταία ταινία του Woody Allen, Blue Jasmine;
Τι να πω. ο άνθρωπος με κάνει και διπλώνω στα δύο απ' τα γέλια!
Όχι δεν την έχω δει ακόμα αλλά σκοπεύω να πάω οπωσδήποτε.
Αυτό εδώ είναι από τα αγαπημένα μου
Τι συνέβη πριν λίγες μέρες κι έπεσε το site σου λόγω επισκεψιμότητας;
Όλη η φασαρία γίνεται για μια ιστορία comics από ένα προσωπικό project ονόματι "Mused" το οποίο μοιράζομαι με τον κόσμο μέσα από το site μου.
Ξαφνικά, καμιά βδομάδα πριν, από το πουθενά άρχισε η σελίδα να βαράει κόκκινα από τον κόσμο.
Πιθανότατα και συ γι' αυτό με βρήκες.
Άρχισα ξαφνικά να παίρνω σωρούς μηνύματα από κόσμο.
Στη σελίδα του facebook έχουν έρθει πάνω από χίλια άτομα σε λιγότερο από μία εβδομάδα.
Ο τεχνικός του σέρβερ, μου είπε πως υπήρχαν μέρες που το site έπιανε πάνω από 120GB bandwidth.
Δεν έχω ιδέα τι σημαίνουν τα νούμερα αλλά φαντάζομαι θα ναι πολύ για να μου λένε πως πρέπει να αλλάξω hosting στη σελίδα.
Έχω λάβει mail ως τώρα που κυμαίνονται από παλαβά έως συγκινητικά:
Αιτήματα ανθρώπων που θέλουν να το κάνουν μικρού μήκους ταινία, performance, θεατρικό, Πανεπιστημιακούς καθηγητές φιλοσοφίας που θέλουν να το χρησιμοποιήσουν στην παράδοση των μαθημάτων, τους μέχρι και μια Εκκλησία μου ζήτησε να το διαβάσει στο Κυριακάτικο κήρυγμα.
Έχω την αίσθηση πως σε αρκετό κόσμο ενδέχεται να έχει αρέσει για λάθος λόγους πράγμα για το οποίο ούτε μπορώ ούτε και θέλω να κάνω κάτι.
Απολαμβάνω απλώς το σούσουρο για το λίγο που θα κρατήσει.
Η πλάκα είναι πως η ιστορία δεν είναι καν καινούρια. Βρίσκεται εκεί πάνω από δυο τρία χρόνια.
Και με τη μουσική τι σχέση έχεις;
Νομίζω ειδικά τελευταία, μουσική δεν ακούω μόνο όταν κοιμάμαι.
Τι ονειρεύεσαι για την τέχνη σου;
Να βρω ένα τρόπο να αφορά αυτό που κάνω τους καιρούς μας.
Δεν θέλω να το νιώθω σαν μια πρακτική άρνησης και φυγής από αυτούς. Δεν ξέρω ακόμα πως. Είμαι μουδιασμένος όπως όλοι.
Θέλω όμως να μείνω εδώ και να δουλέψω με αυτά που έχω.
Όταν καταφέρνω και διώχνω τον κυνισμό απ' τα μάτια μου βλέπω πολλά άξια και όμορφα πράγματα ακόμα γύρω μου.
Κι αν δεν σχεδίαζες, τι άλλο θα έκανες;
Στις πραγματικές μου αγάπες είμαι σταθερός:
Ζωγράφος, Πειρατής ή ακροβάτης σε τσίρκο.
Τα ίδια λέω από την πρώτη Δημοτικού.
Άμα μου πάρεις το πρώτο θα γίνω σίγουρα κάτι επικίνδυνο.
Μένει να δούμε αν θα είναι επικίνδυνο για τους άλλους ή μόνο για μένα.
Γιατί pineapple juggler;
Γιατί μπορώ. :)
*Blog