Απο τον Βαγγέλη Μακρή
«Οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού Thievery Corporation φάνηκαν αντάξιοι της αγάπης που τους έδειξε για ακόμα μια φορά». Αυτή ίσως είναι η πρώτη κλισέ φράση, που σου έρχεται στο μυαλό, λίγο μετά το τέλος ενός ακόμα χορταστικού και επιτυχημένου live τους χθες το βράδυ στο Φάληρο. Όμως, πως γεννήθηκε αυτή η αγάπη; Μήπως το σύμπαν συνωμότησε; Μήπως η μάζα(με τους πολλούς έχουμε να κάνουμε που γεμίζουν μεγάλους χώρους και όχι με τους λίγους που στριμώχνονται σε 80 τετραγωνικά) ξαφνικά αποφάσισε ότι αυτούς πρέπει να ακολουθήσουν όλα αυτά τα χρόνια; Μήπως ταιριάζει ο αστρολογικός χάρτης του ελληνικού κοινού με τον αστρολογικό χάρτη της κολεκτίβας από την Ουάσινγκτον; (σ.σ Στον κόσμο της βλακείας μπορεί να έχει μπει ακόμα και αυτή η απορία και να έχει δοθεί απάντηση)
Τα ερωτήματα είναι ρητορικά και οι απαντήσεις απλούστατες: Το σύμπαν δεν δίνει δεκάρα για τα μουσικά μας γούστα όπως και για τίποτα άλλο. Οι αστρολογικοί χάρτες είναι η απάντηση σε όλα τα ερωτήματα όταν παραγκωνίζεις την λογική. Και φυσικά οι μάζες ποτέ δεν αποφασίζουν «έτσι» και καμιά αγάπη δεν γεννιέται ξαφνικά. Τότε πως;
Ας επιστρέψουμε στην λογική εξήγηση. Κάποια στιγμή πρέπει να ξαναμιλήσουμε για το ραδιόφωνο. Αυτό το μέσο που ακόμα και μέσα στο αχανές τοπίο του ίντερνετ παραμένει ζωντανό, δυνατό και ακμαίο. Στον γνωστό ή άγνωστο έλληνα μουσικό παραγωγό που έψαξε, προώθησε και στήριξε την μουσική των Thievery Corporation. Σε εκείνους που προώθησαν ολόκληρα άλμπουμ και όχι μόνο μεμονωμένα χιτάκια. Κάποιοι έκαναν καλά την δουλειά τους. Αυτοί ανακάλυψαν και ενίσχυσαν την αγάπη των πολλών ακροατών.
Τους είδαμε ξανά(προσωπικά για τρίτη φορά) ορεξάτους, να ανακατεύουν τις παλιές τους δουλειές με τα κομμάτια του Saudade, να ρίχνουν ξανά έναν έναν τους κρυφούς τους άσους στη σκηνή. Ένα χαρμάνι ήχων που γεννιέται στα υπόγεια των μητροπόλεων μπολιασμένο με κοσμοπολίτικες μουσικές της ελίτ. Μια μουσική αλυσίδα όπου ο κάθε κρίκος της έχει την αξία του
Ολοκλήρωσαν μετά από το 2μιση σχεδόν ώρες την πρώτη ωραία μεγάλη συναυλία του φετινού καλοκαιριού. Έκαναν ένα ωραιότατο «παιχνιδιάρικο» encore με τον κόσμο να επιστρέφει τρέχοντας για να τους ξαναδεί, ενώ είχαν ανάψει τα φώτα. Ανέβασαν τον κόσμο στην σκηνή θυμίζοντας λίγο τα live του Iggy Pop.
Και αυτή τη φορά ανακάλυψα και κάτι καινούριο για τους Thievery Corporation: Έχουν την μαγική ικανότητα να σε βάζουν στον κόσμο τους γρήγορα και να σε κάνουν να ξεχνάς(ευτυχώς) αυτό που προηγήθηκε. Μεγάλη μαγκιά.
Απο την χθεσινή τους εμφάνιση το Assault On Babylon: