Στο μισογεμάτο An club , λίγο πριν βγουν οι Bokomolech, η ατμόσφαιρα είναι καθαρή. Χωρίς την ομίχλη των τσιγάρων που συνήθως καλύπτει το ιστορικό υπόγειο πριν τα λαιβ, μπορείς να δεις τα «indie παιδιά των 90s», να πηγαινοέρχονται με μπύρες. Και ο χρόνος έχει ψιλοτσακίσει τον καθένα (μας): Μεγαλώσαμε. Ευτυχώς που οι νέοι μπλέκονται με τους παλιούς και μια χιπστεροπαρέα σαν να την έχει ξεβράσει η Καρύτση κάνει την εμφάνιση της και μετά μια άλλη, μεγάλη γυναίκα με σκουλαρίκια, τακούνια και ένα μικρό τσαντάκι βαμμένη στα «χρώματα της παραλιακής», περνάει από μπροστά και όλοι γυρίζουν και ξεχνούν τον χρόνο που περνά. Αν οι σαρκαστικές μας σκέψεις παρήγαγαν ηλεκτρική ενέργεια το An club θα έμοιαζε τούτη την στιγμή με ανακριτική αίθουσα του FBI. Ευτυχώς τα φώτα σβήνουν.
Θυμάμαι τους Bokomolech να παίζουν πάντα καλοκαίρι σε κάποιο φεστιβάλ, πριν από κάποιο μεγάλο όνομα. Μέρα μεσημέρι, κάτω άμμος, εμείς να περιμένουμε τους Sonic Youth και τους Pulp και ένας τραγουδιστής με καρό βερμούδα («Μόνο οι γέροι θυμούνται τέτοιες λεπτομέρειες που μπορεί να μην είναι καν αλήθεια») να πηγαινοέρχεται στην σκηνή, κάποια άλματα στον αέρα («αλλά και πάλι σου λέω οι γέροι τα θυμούνται όπως θέλουν»), ιδρώτας και ο ήχος της κιθάρας ένα μεγάλο κύμα έτοιμο να τον «πνίξει» και όλοι «κομματάκια» στην Φρεατίδα.
Ο Δημήτρης Ιωάννου αυτό το βράδυ της Παρασκευής μοιάζει με σέρφερ που κατάφερε να δαμάσει το κύμα του χρόνου. Χωρίς βερμούδα αλλά με μαύρο σακάκι και γυαλιά εμφανίζεται στην σκηνή του An. Για τις επόμενες δυόμισι ώρες αποδεικνύει ότι έχει γεννηθεί performer. Σωματοποιεί τις λέξεις των κομματιών του. Μετατρέπει την σκηνή σε ρινγκ δίνοντας μπουνιές στον αέρα, τα φώτα τον τυφλώνουν και τραβιέται πίσω, μετά μοιάζει σαν να προσεύχεται κάτω από τα κόκκινα φώτα με τα χέρια σταυρωμένα, ύστερα η ένταση επιστρέφει το σακάκι βγαίνει και κάνει άνω κάτω την σκηνή και νομίζεις ότι είναι ξανά εκείνος με την καρό βερμούδα και από κάπου θα φυσήξει ζεστός αέρας στην Φρεατίδα.
Ναι, είναι μια δεμένη μπάντα. Ναι, η Χριστίνα Κασσεσιάν που προστέθηκε στις κιθάρες τους πήγε ένα βήμα παρακάτω (Κάτι συνέβη και εγκατέλειψε την σκηνή μισή ώρα πριν το τέλος. Όχι κάτι σοβαρό μας είπαν). Ναι, όλοι μαζί είναι οι Bokomolech, αν αφαιρέσεις κάποιον μπορεί το αποτέλεσμα να μην είναι το ίδιο. Όμως, η μπάντα είναι (και) ο Frontman. Όσο και να προσπαθεί ο Δημήτρης Ιωάννου να κρατήσει χαμηλά τους τόνους ξέρεις ότι το παιχνίδι είναι πάνω του. Πάντα υπάρχει αυτός ο ένας που το κοινό (όσο και αν δεν το παραδέχεται μερικές φορές) του φορτώνει τα πάντα: Τον θρίαμβο και την ήττα.
Καθώς έχει μιλήσει για φωτιές και έχοντας ήδη περάσει 6 εκατομμύρια χρόνια λίγο πριν το τέλος κολυμπάει στο «Crazy Water». Και τότε παρατηρώ το εξής: Μπροστά στην σκηνή ένας άντρας με καρό καπέλο, που παρακολουθεί ατάραχος όλη αυτή την ώρα την συναυλία ανάβει ένα λεπτό πούρο. Δίπλα του κοπανιέται ένας νεαρός με λύσσα έτοιμος να ανέβει στην σκηνή. Σκέφτηκα ότι καμιά άλλη εικόνα δεν θα μπορούσε να αποδώσει καλύτερα την φάση που είναι οι Bocomolech αυτή την στιγμή. Έχουν ωριμάσει χωρίς σπασμωδικές κινήσεις και την ίδια στιγμή δεν έχουν χάσει τίποτα από την οργισμένη ενέργεια των παλιών καλών ημερών.
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά του An στις δυο το πρωί νομίζω ότι βλέπω τον ΔΠ από το 01 με μαύρο σακάκι. Αλλά πάλι δεν είμαι σίγουρος. Είπαμε οι γέροι τα μπερδεύουν...