Τον Bonno τον ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που τον είδα, όταν ήταν ακόμα κουτάβι. Μας τον έφερε μια εκτροφέας μπουλντόγκ πριν από δύο καλοκαίρια. Είναι δίδυμος στο ζώδιο.
Στην αρχή, επειδή ήταν στρουμπουλός, λέγαμε να τον βγάλουμε Μπόζο ή Μπόγο αλλά τελικά είπαμε να μην του κάνουμε αυτό το κακό. Το όνομά του δεν έχει σχέση με τον Μπόνο, τον τραγουδιστή των U2, γιατί τον σιχαινόμαστε και εγώ και το αγόρι μου. Απλά κάπως μας κόλλησε και μετά του έμεινε- ειδικά εφόσον μας πληροφόρησε ο φίλος μας ο Quentin ότι Bonno (με δύο νι) στην ιταλική αργκό σημαίνει κάβλα.
Αν και τα γαλλικά μπουλντόγκ είναι γενικά αρκετά νωχελικά σκυλιά, ο Bonno είναι ιδιοφυία στο παρκούρ. Διασχίζει όλο το σπίτι πηδώντας από τον καναπέ, στην πολυθρόνα, στο μπαλκόνι.
Λατρεύω τους θορύβους που κάνει: ρουθουνίζει, ροχαλίζει και συχνά-πυκνά αερίζεται. Και, ω ναι, μου αρέσει και αυτό!
Έχει πλάκα όταν συμπεριφέρεται λες και είμαστε κι εμείς σκυλιά. Μυρίζει τη μούρη μας, μας πατάει στο κεφάλι.
Έχει και ένα άλλο βίτσιο ο αγαπημένος μου. Του αρέσει να τρώει παπούτσια. Μόνο γυναικεία όμως και έχει μια ιδιαίτερη προτίμηση στα Victor & Rolf. Ούτε που γυρνάει να κοιτάξει τα αθλητικά του φίλου μου.
Α! Και ένα κακό συνήθειο: Το βράδυ κοιμάται ανάμεσά μας στο κρεβάτι με το κεφάλι του ακουμπισμένο στο μαξιλάρι μου.
Ακόμα μια αγαπημένη του θέση στο σπίτι είναι κάτω από τον φούρνο. Τον αποκαλούμε «φύλακα του φούρνου».
Έχω δημιουργήσει και ένα μπλογκ για χάρη του (bonnohasaposse.blogspot.com) όπου γράφω για το πως θα μπορούσε να φαίνεται η ζωή μέσα από τα μάτια του Bonno.
Η πιο δύσκολη φάση που περάσαμε με τον Bonno ήταν όταν πέρσι έπαθε έλκος. Εκεί ήταν που κατάλαβα πόσο πολύ τον αγαπώ και πόσο σημαντικό κομμάτι της ζωής μου έχει γίνει. Ξέρω ότι μπορεί να ακούγεται κάπως γλυκανάλατο αυτό, αλλά δεν με νοιάζει.
Παλιότερα είχα ένα τσόου-τσόου που είχα μαζέψει από τον δρόμο. Ήταν τελείως τρελή ιστορία. Τον βρήκα την μέρα που αναζητούσαμε το τσόου-τσόου που είχε χάσει ο πατέρας μου! Τον Μπρούνο (έτσι τον βάπτισα) τον είχα μαζί μου για τριάμισι χρόνια μέχρι που μια μέρα πέθανε από αναστροφή στομάχου. Ακόμα και τώρα όταν βλέπω τσόου-τσόου στο δρόμο κλαίω.
Ώρες-ώρες έχω την εντύπωση ότι ο Bonno είναι ο μόνος που με αγαπάει και με καταλαβαίνει.
Αυτές οι βλακείες που λένε ότι τάχα μου δεν υπάρχουν πάρκα στην Αθήνα δεν ισχύουν. Μια χαρά πάρκα έχουμε απλά δεν τα πολυχρησιμοποιούμε. Το δικό μου αγαπημένο πάρκο πάντως είναι αυτό στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής.
Αυτά τα αδέσποτα σκυλιά που βλέπω στην πλατεία Συντάγματος τα λιγουρεύομαι συνέχεια. Αν είχα ένα τεράστιο σπίτι θα τα είχα πάρει όλα.