Πρέπει να είσαι άραγε ιδιαίτερα απαθής για να χαμογελάς συγκαταβατικά ακούγοντας τον Τάκη Μπαλτάκο να δηλώνει εκ γενετής και μέχρι τάφου αντικομμουνιστής; Τον Άδωνι Γεωργιάδη να εξαπολύει εμφυλιοπολεμικούς μύδρους ενώ μεσ’στο κεφάλι του -και μόνο- παιανίζουν εμβατήρια; Μαθαίνοντας ακόμα-ακόμα πως για το ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας προαλείφεται ο Φαήλος Κρανιδιώτης;
Εμένα πάντως αυτό μού συμβαίνει. Σηκώνω αδιάφορα τους ώμους και τους προσπερνάω. Ξέρω ότι δεν απευθύνονται σε μένα. Καταλαβαίνω πως πλασσάρουν ένα πολύ συγκεκριμένο προϊόν σε μια πολύ συγκεκριμένη πελατεία. Αναρωτιέμαι απλώς –και αμφιβάλλω σοβαρά- εάν το κοινό το οποίο έχουν επιλέξει τελικά θα τσιμπήσει…
Ενώ τον αριστερότερα τού κέντρου πολιτικό χώρο τον διεκδικούσαν ανέκαθεν αρκετά κόμματα, την Δεξιά –φιλελεύθερη ή λαϊκή, συμφιλιωτική ή μνησίκακη- την μονοπωλούσε σχεδόν κατά την Μεταπολίτευση η Νέα Δημοκρατία. Μπορεί στις εκλογές του 1977 η «Εθνική Παράταξις» να άγγιξε το 7%, μέχρι το 1981 ωστόσο όλοι σχεδόν οι βασιλόφρονες είχαν επαναπατρισθεί στο κόμμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Έπρεπε να περάσουν είκοσι γεμάτα χρόνια, για να κληρώσει στον Γιώργο Καρατζαφέρη ο λαχνός του ΛΑΟΣ. Ενός μορφώματος το οποίο ήταν ακροδεξιό με τον τρόπο του απόστρατου θείου που πολέμησε στον Γράμμο, διάβαζει ανελλιπώς την εφημερίδα «Εστία», ακούει και ζαχαρώνει την Κλειώ Δενάρδου και επιμένει να θεωρεί τον Διονύση Σαββόπουλο «γιεγιέ»… Δεν είχε, εν ολίγοις, το ΛΑΟΣ τίποτα το ριζοσπαστικό και άρα το απειλητικό. Για αυτό και έσπευσε να στηρίξει την κυβέρνηση Παπαδήμου, με αποτέλεσμα να εξαερωθεί και να κληροδοτήσει τα φιντάνια του στην Νέα Δημοκρατία.
Οι εκλογές του Μαϊου του 2012, στάθηκαν για την Νέα Δημοκρατία κόλαφος. Η «Μεγάλη Φιλελεύθερη Παράταξη» -όπως αυτοαποκαλούνταν επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη- βρέθηκε στο ναδίρ της: Συγκέντρωσε μετά βίας ένα 19%. Έχασε δηλαδή την μισή της σχεδόν δύναμη από τις εκλογές του 2009, όταν ο Κώστας Καραμανλής είχε υποτίθεται διασυρθεί στις κάλπες από τον Γιώργο Παπανδρέου.
Κατά τις πέντε επομένες εβδομάδες, το κόμμα κόχλαζε. Οι φήμες λένε πως εξυφαίνονταν ως και σενάρια ανατροπής του Αντώνη Σαμαρά.
Τα αποτελέσματα των επαναληπτικών του Ιουνίου, αποτέλεσαν τεράστια ανακούφιση: Η Νέα Δημοκρατία εκτινάχθηκε στο 30%. Κατάφερε να απορροφήσει την πλειονότητα των ψηφοφόρων του Μάνου και του Τζήμερου. Η Ντόρα Μπακογιάννη είχε εκ των προτέρων βάλει λουκέτο στην «Δημοκρατική Συμμαχία» και είχε επανακάμψει, ακολουθούμενη απ’τη μεγάλη μάζα των οπαδών της. Ψηφίστηκε η Νέα Δημοκρατία ακόμα και από αρκετούς κεντροαριστερούς, οι οποίοι αντιμετώπιζαν τυχόν νίκη του Σύριζα ως την χειρότερη δυνατή εξέλιξη...
Κατάφερε, το σημαντικότερο, να παραμείνει κόμμα εξουσίας. Ενώ το ΠΑΣΟΚ ακολούθησε υπό το βάρος των μνημονίων την θλιβερή μοίρα της ΑΕΚ, η Νέα Δημοκρατία επεβίωσε στην Πρώτη Εθνική.
Ένα μεγάλο δίλημμα, δύο στρατηγικές επιλογές τέθηκαν τότε για την ηγεσία της:
Η πρώτη και πιο μεγαλεπίβολη ήταν να επιδιώξει η Νέα Δημοκρατία να εκφράσει ολόκληρο τον πολιτικό χώρο που οι φίλοι του αποκαλούν «ευρωπαϊκό τόξο» και οι εχθροί του «μνημονιακό όνειδος». Να καλλιεργήσει ένα πιο αστικά ανοιχτόμυαλο, πιο συναινετικό, πιο πολιτικά φιλελεύθερο προφίλ και να ρίξει γέφυρες στους επί δεκαετίες αντιπάλους της. Να ανοίξει την αγκαλιά της όχι μόνο για τον Γιάννη Στουρνάρα αλλά και για αρκετούς άλλους επιφανείς εκσυγχρονιστές. Κυρίως δε για την κρίσιμη εκείνη μάζα πολιτών που είχαν κατά καιρούς ακολουθήσει και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή αλλά και τον Κώστα Σημίτη. Να εκμεταλλευθεί τις αριστερίστικες αγκυλώσεις του Σύριζα, την προφανή αδυναμία του να προτείνει μια πειστική εναλλακτική. Και να πλασσαριστεί ως το κόμμα της εξωστρέφειας, της καινοτομίας, της νέας –μη κρατικοδίαιτης- επιχειρηματικότητας…
Η δεύτερη επιλογή για την Νέα Δημοκρατία ήταν να προσπαθήσει να μονοπωλήσει ξανά την «δεξιά πολυκατοικία». Να θεωρήσει άσωτους υιούς όσους τής έφυγαν προς τα δεξιά και σε εκείνους να στραφεί: Στους ψηφοφόρους των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Ακόμα δε και της Χρυσής Αυγής.
Αυτό και έπραξε. Και έτσι ακούμε σήμερα κωμικοτραγικές κορώνες περί της αθεϊας Τσίπρα και της ευσέβειας Σαμαρά, του οποίου οι θεόπνευστες εντολές θα αποκαταστήσουν τις αδικίες εις βάρος των ενστόλων. Και έτσι θα βλέπουμε προφανώς αύριο -στα προεκλογικά σποτ- γαλανόλευκες να κυματίζουν, τρούλους εκκλησιών να γυαλίζουν στον ήλιο, αν όχι και βυζαντινούς αετούς…
Βάζοντας κάτω χαρτί και μολύβι, οι εισηγητές της παραπάνω πολιτικής έχουν δίκιο. Εάν καταφέρουν να θέλξουν οι κκ Μπαλτάκος, Γεωργιάδης και Κρανιδιώτης (και δεν τολμώ να φανταστώ ποιος άλλος) τους μισούς ψηφοφόρους των ΑνΕλ και της Χρυσής Αυγής, η Νέα Δημοκρατία θα πετύχει απόσταση ασφαλείας από τον Σύριζα. Θα διασφαλίσει την πρωτιά της. Λογικά δε η αποκάλυψη των εγκληματικών δραστηριοτήτων των Χρυσαυγιτών και η οπερετική κατάσταση που επικρατεί εδώ και καιρό στο κόμμα του Πάνου Καμμένου ευνοεί την αποσυσπείρωσή τους. Τι κι αν κάμποσων πολιτών η κρίση θόλωσε λόγω του μνημονίου και δελεάστηκαν μιά δυό φορές από ανερμάτιστες ρητορίες κι από κηρύγματα μίσους; Η Νέα Δημοκρατία είναι εδώ – τους υποδέχεται σαν μεγαλόθυμη μητέρα.
Νοιώθουν ωστόσο έτσι οι ψηφοφόροι του γλάρου και του «εγέρθητω»; Ή αποτελεί για αυτούς οριστικά πλέον και τελεσίδικα η Νέα Δημοκρατία την πολιτική έκφραση ενός «σάπιου κατεστημένου; Το κόμμα που τους πρόδωσε προσχωρώντας στα μνημόνια;
Προσωπική μου αίσθηση είναι πως κι αν ακόμα η τρόικα απέλθει οριστικά στο ορατό μέλλον, οι πληγές που άνοιξε η χρεοκοπία της χώρας θα αργήσουν πολύ να επουλωθούν. Όσοι κατά συνέπειαν πουλάνε αντισυστημικότητα –επαναστατικής ή εθνικιστικής απόχρωσης- θα διατηρήσουν το κοινό τους. Παίζοντας η Νέα Δημοκρατία το χαρτί της παλιάς καλής Δεξιάς, περισσότερους έχει να χάσει από τον μεσαίο χώρο παρά να κερδίσει από τους πρώην παραδοσιακούς μα ήδη από το 2012 κοψοχέρηδες ψηφοφόρους της.
Μένει να αποδειχθεί στις κάλπες. Το βέβαιο είναι πως δεν αξίζει να οργιζόμαστε –πόσω δε μάλλον να απαντάμε- στους εθνικόφρονες ντελάληδες. Μια δουλειά κάνουν κι εκείνοι, έναν ρόλο παίζουν. Με την αισθητική που του ταιριάζει.-