Ραφήνα/ Μάτι / Ζούμπερι

Εδώ βρίσκονται πολλές κλασικές παραθεριστικές κατοικίες των Αθηναίων από τη δεκαετία του '70 και μετά. Η περιοχή αποπνέει την οικογενειακή εσάνς της δεκαετίας του '70 - σπίτια με γκαζόν και λιθόχτιστα μονοπάτια (περιμένει κανείς να ξεπηδήσει η Χλόη Λιάσκου με κλαρωτό φόρεμα και να χορέψει το χάλι γκάλι) και άσπρες κούνιες με φερ φορζέ. Να σημειωθεί πως πολύς κόσμος μένει πια εδώ μόνιμα, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Οι παραλίες είναι μάλλον βραχώδεις, χωρίς να λείπει και η αμμουδιά βέβαια. Στο Μάτι και στη Ραφήνα βρίσκει κανείς κολπίσκους και λιμανάκια με κόκκινο χώμα και πεύκα. Στο περίφημο Κόκκινο Λιμανάκι της Ραφήνας έμαθαν κολύμπι χιλιάδες παιδάκια στη δεκαετία του '80 και του '90 - υποθέτουμε ότι άλλα τόσα μπρατσάκια αρμενίζουν ακόμα στο πέλαγο. Να σημειωθεί, πάντως, πως στο Κόκκινο Λιμανάκι, αντί για οικογενειακή ψαροταβέρνα με παιδάκια που ουρλιάζουν κάτω από τα τραπέζια, βρίσκεται πλέον το εστιατόριο Μπαλκόνι. Στο Ζούμπερι, πάλι, βρίσκεται ένα από τα παλιότερα beach bar της Αθήνας, το La Costa (πριν ο Σχοινιάς αρχίσει να μοιάζει με θεματικό πάρκο, το La Costa ζούσε και βασίλευε) με παραλία και φοίνικες - αν τα ξύλινα πατώματα είχαν στόμα να μιλήσουν, θα πέφταμε όλοι να πεθάνουμε από την ντροπή μας. Όσο για το Μάτι, αξέχαστο μας έχει μείνει το θερινό σινεμά Μαϊάμι (προφέρεται και «Ματάμι» από τους γνώστες) και το μπαρ ο Φάρος, που δίνει έστω και μια μικρή ψευδαίσθηση ότι είναι κανείς σε νησί.

Λούτσα

Στη Λούτσα πήγαιναν για μπάνιο οι κόρες του απόστρατου κ. Χαρίλαου στη Θεία από το Σικάγο. Πρόκειται για το παλαιότερο ίσως θέρετρο της Αθήνας. Εδώ βρίσκονται «τα μπάνια του λαού». Στη Λούτσα ζωντανεύουν όλα τα κλισέ του αθάνατου ελληνικού καλοκαιριού: γιαγιάδες με εγγονάκια που πλένουν τα πόδια τους μισοχωμένες στην άμμο, κρατώντας τάπερ με κεφτεδάκια, οικογένειες που κάνουν τσιμπούσι ολόκληρο με μπίρες και γραβιέρα πριν γυρίσουν σε κάποιο διαμέρισμα πολυκατοικίας, δίπλα στη θάλασσα. Τα βράδια η Λούτσα γεμίζει φωσφοριζέ ταμπέλες και άσπρες γάζες που ανεμίζουν δίπλα από πετρόχτιστα σιντριβάνια και ουφάδικα με μπιλιάρδα. Αξέχαστο παραμένει το κοτοπουλάδικο με τη ροζ νέον ταμπέλα «Crazy Chicken». Δεν είναι τυχαίο ότι υπάρχει γκρουπ στο Facebook με τίτλο «Secret Loutsa».

Ανάβυσσος / Σαρωνίδα / Παλαιά Φωκαία

Πρόκειται για τα πιο ανερχόμενα αθηναϊκά θέρετρα των τελευταίων χρόνων. Μέχρι τώρα η Σαρωνίδα, η Ανάβυσσος και η Παλαιά Φωκαία ήταν «μαζεμένοι» τόποι παραθερισμού της μεσοαστικής Αθήνας με μπόλικη άπλα. Η μόδα της Αναβύσσου και της Σαρωνίδας είναι σχετικά πρόσφατη, κυρίως γιατί τις ανακάλυψαν οι Αθηναίοι για μπάνιο. Από τότε χτίζονται συνεχώς. Η διαδρομή προς το Σούνιο που «πιάνει» και τις τρεις περιοχές (Σαρωνίδα, Ανάβυσσος, Παλαιά Φωκαία) είναι από τις πιο όμορφες της Αττικής, κυρίως γιατί ο ορίζοντας παραμένει ανοιχτός και η ακτή είναι ακριβώς δίπλα στον δρόμο. Τα τελευταία χρόνια η Ανάβυσσος γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη, ειδικά η περιοχή του Αγίου Νικολάου με το εκκλησάκι - χάρη στο beach bar, το οποίο μαζεύει πλέον πάρα πολύ κόσμο, ενώ στις ταβέρνες της Παλαιάς Φωκαίας (το περίφημο «Ηλιοβασίλεμα», ας πούμε) επικρατεί πλέον πανικός.

Πόρτο Ράφτη

To Πόρτο Ράφτη είναι από αυτές τις περιοχές που έγιναν αθηναϊκό προάστιο από τη μια μέρα στην άλλη χάρη στην Αττική Οδό, χωρίς όμως να έχουν τις απαραίτητες υποδομές για κάτι τέτοιο - οικοδομικά επικρατεί ένα ελαφρύ χάος, με τον καθένα να χτίζει περίπου ό,τι θέλει. Οι παραλίες εδώ, πάντως, παραμένουν πολύ καθαρές, ειδικά σε σχέση με τις υπόλοιπες παραλίες της ανατολικής Αττικής. Η Ερωτοσπηλιά, η Αγία Μαρίνα, ο Άγιος Σπυρίδωνας και το Αυλάκι έχουν γίνει ιδιαίτερα δημοφιλείς με τα χρόνια - ειδικά η Ερωτοσπηλιά (που έχει αποκτήσει πλέον και beach bar), ενώ η ίδια η μαρίνα του Πόρτο Ράφτη έχει γίνει υπερ-κοσμική, με γνωστές αλυσίδες φαγητού. Σταθερή και κλασική αξία παραμένει η ψαροταβέρνα με το μυθικό όνομα «Ο Μπιμπίκος».

Νέα Μάκρη

Από τις λίγες παραθεριστικές περιοχές των Αθηναίων που ξεκίνησαν ως προσφυγογειτονιά, μιας και εδώ πρωτοεγκαταστάθηκαν οι πρόσφυγες από τη Μάκρη και το Λιβίσι της Μικράς Ασίας μετά την καταστροφή του 1922. Μετά από 80 χρόνια η Νέα Μάκρη ζει και βασιλεύει, πολύ πιο άναρχα δομημένη βέβαια (να 'ναι καλά τα σούπερ μάρκετ και τα φαστφουντάδικα) από το γειτονικό Ζούμπερι ή το Μάτι. Το θερινό Σίσσυ είναι το κεντρικό σημείο και οι μπόλικες ταβέρνες με έμφαση στο κρέας ο συνήθης προορισμός (τα σουβλάκια στην πλατεία συστήνονται πάραυτα). Είναι απρόβλεπτη, καθώς βλέπεις σπιτάκια με ασβεστωμένες αυλές πλάι πλάι με ροζ βίλες μέσα στα στάχια. Η δημοτική παραλία είναι από τις πιο καλά ρυμοτομημένες της Αθήνας και μια ήσυχη εναλλακτική λύση για όσους δεν αντέχουν τον Σχοινιά, με τσιμεντένια παγκάκια με τους φοίνικες και τις ψάθινες ομπρέλες στην άμμο. Όμως, όπως όλες οι παραλίες, σε αυτήν τη πλευρά της Αττικής τα νερά έχουν τη γνωστή θολούρα. (Προσοχή, επίσης, στον φραπέ απ' την ξύλινη καντίνα της παραλίας, πρόκειται περί στούκας). Το αλλόκοτο θέαμα της περιοχής είναι σίγουρα ο Ναός του Όσιρι και της Ίσιδας - ιερό της ρωμαϊκής εποχής προς τιμήν αιγυπτιακών θεοτήτων. Είναι κλειστό για το κοινό, αλλά εύκολα μπορεί κανείς να κατασκοπεύσει τα αιγυπτιακά αγάλματα. Κλείνοντας, καλό θα ήταν να καταγραφεί η αιώνια έχθρα με τους αγρότες και τα φυτώρια του Μαραθώνα. Ο τοπικισμός ζει και βασιλεύει - μιας και συμφωνά με τους Μακρηνούς, οι Μαραθωνίτες είναι «αγγουροπαραγωγοί» και «κολοκυθοπαραγωγοί». Χμμμ...

Βάρκιζα - Βουλιαγμένη - Καβούρι

Προάστια αμερικάνικου τύπου με βίλες παραθερισμού που θυμίζουν έντονα ταινίες όπως η Αναζήτηση - καμπάνες στον Αστέρα Βουλιαγμένης, αμερικάνικες βάσεις, ξένοι πράκτορες και η Έλενα Ναθαναήλ να οδηγεί πολύ γρήγορα ένα κίτρινο κάμπριο. Παρά το γεγονός ότι οι βάσεις δεν υπάρχουν, η αμερικάνικη παρουσία παραμένει έντονη, ειδικά στη Βουλιαγμένη, που θυμίζει έντονα προάστιο αμερικάνικου τύπου, με βίλες και γκαζόν. Είναι δύσκολο να πας οπουδήποτε χωρίς αυτοκίνητο κι είναι και εύκολο να χαθείς Το προσκύνημα των Αθηναίων παραμένει το ίδιο πάντως: όλοι αργά ή γρήγορα σπεύδουν στην Aqua Marina για να φάνε παλιομοδίτικα γλυκά όπως Σικάγο και Πες Μελμπά, ενώ πλέον η περιοχή έχει σειρά εστιατορίων, με το Waffle House να κρατάει τα ηνία. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στον Αστέρα Βουλιαγμένης - πρόκειται οπωσδήποτε για την πιο ακριβή παραλία της Αττικής, μέρος που μαζεύει πλούσιους, διάσημους (και όσους θα επιθυμούσαν διακαώς να είναι) με θρυλικές-μυθικές καμπάνες και ακόμα πιο θρυλικές μυθικές τυρόπιτες. Κανείς δεν ξεχνά, επίσης, τα περίφημα Λιμανάκια Βουλιαγμένης, τόπο οργίων και πατητών (ποτέ δεν πατώνει κανείς εδώ).