ADVERTORIAL
Και τι δεν θα έδινα να έμπαινα σε μία χρονοκάψουλα και να ταξίδευα σε άλλες εποχές. Έστω να ακουμπούσα σε έναν μαγικό βράχο, όπως η Κλερ στο Outlander, και να βρισκόμουν ξαφνικά αλλού.
Σε ποια εποχή; Θα ήθελα για παράδειγμα να βρισκόμουν στη δεκαετία του 1920 και να γινόμουν ένα τρελό flapper girl. Με κοντά μαλλιά, έντονο σκούρο μακιγιάζ, μακριά κοσμήματα και καπέλα, με σικ φορέματα όπου και όσο έπρεπε αποκαλυπτικά. Πόσο όμορφες και στυλάτες αλήθεια ήταν τότε οι γυναίκες αλλά και οι άνδρες με τα κουστούμια και τα καπέλα τους;
Εκείνη, άλλωστε, ήταν η πρώτη εποχή που οι γυναίκες διεκδικούσαν πλέον και μέσω της μόδας και του lifestyle της εποχής χώρο, χρόνο και ελευθερία. Ντύνονταν πιο τολμηρά, χόρευαν, κάπνιζαν, έπιναν και συμπεριφερόντουσαν με μία γοητευτική αναίδεια.
Θα ήθελα λοιπόν να πήγαινα πίσω στο χρόνο και να συναντούσα αυτά τα κορίτσια, ζώντας λίγο το δικό τους παραμύθι #opwstote.
Θα ήθελα να ταξιδέψω στην Ευρώπη και την Αμερική και να άκουγα ζωντανά τον Armstrong και τον Ellington, να έβλεπα εν τη γενέσει τους κινήματα και σχολές όπως το Μπαόυχαους και ο Κονστρουκτιβισμός. Να ζήσω την κινηματογραφική μαγεία εκείνης της εποχής, τότε που δεν χρειαζόμασταν ούτε ίντερνετ, ούτε τίποτα.
Και τι θα έφερνα πίσω μαζί μου; Μια ντουζίνα από την πρώτη κυκλοφορία του μυθικού Chanel No 5, το 1921.
Θα έφερνα αφίσες από παραστάσεις των παριζιάνικων καμπαρέ και από τις πρώτες μεγάλες εμπορικές θεατρικές επιτυχίες του Broadway.
Σίγουρα θα αποκτούσα μια πτυσσόμενη φωτογραφική μηχανή (folding camera) που θα αποτελούσε ένα στολίδι στο σαλόνι δίπλα σε μια γραφομηχανή remington που θα την χρησιμοποιούσα για να γράφω εφεξής ευχές σε φίλους και γνωστούς.
Τέλος, καθότι ενθουσιώδης, θα έκανα τα πάντα για να μεταφέρω όσα περισσότερα βινύλια χωρούσε η δερμάτινη κλασική βαλίτσα της εποχής, με τζαζ αλλά και ελληνικούς ήχους από τις πρώτες εγχώριες ηχογραφήσεις της Odeon, της Grammophone (Columbia και His Master's Voice), της Polydor, της Pathe, της Parlophone. Να βάλω να ακούσω στο πικάπ μου κάποια από αυτές τις πρώτες κυκλοφορίες, με τον γλυκό αναλογικό ήχο και με το απαραίτητο γρατζούνισμα της βελόνας #opwstote.
Γιατί όταν είσαι λάτρης της ιστορίας και ό,τι την αντιπροσωπεύει, δεν μπορεί παρά να «ταξιδεύεις» κρατώντας κάτι από όλα αυτά ή φορώντας μια ολόκληρη εποχή πάνω σου. Πάλι καλά που κάποια πράγματα αντέχουν στο χρόνο και κυκλοφορούν ακόμα ανάμεσά μας.
Γεύσεις και αρώματα που μπορούν να σε καταστήσουν κοινωνό μιας δεκαετίας μυστηρίου και ανακατατάξεων. Κάπως έτσι ένιωσα τις προάλλες σε ένα ωραιότατο μπαρ στο κέντρο της πόλης, όταν ζήτησα, ως κλασικός ζυθοπότης, μια καλή μπύρα και μου πρότειναν τη ΜΑΜΟΣ. Έπαθα ένα ευχάριστο σοκ, γιατί μιλάμε για μία ελληνική μπύρα που έρχεται από το 1876.
Και δεν είναι μόνο η μακρά ιστορία της πατρινής «ξανθιάς». Είναι η ωραιότατη μεστή γεύση της, με το ιδιαίτερο άρωμα λυκίσκου και την αυθεντική συνταγή του πρώτου Έλληνα διπλωματούχου ζυθοποιού, Πέτρου Μάμου.
Οπότε η επιστροφή της, δεν μπορεί παρά να μας κάνει να χαμογελάμε γλυκά για τον «ελληνικό υγρό άρτο» που είναι πλέον εδώ #opwstote!
Ελάτε στο παρεάκι της αρχόντισσας ΜΑΜΟΣ, με μία επίσκεψη στο http://www.mamos.gr.