Με τις γάτες η σχέση μου πάει πολύ παλιά. Ήδη όταν είχα γεννηθεί η μάνα μου τάιζε δεκαπέντε που ήταν της γειτονιάς και μέτραγε κεφάλια για να δει αν λείπει καμία. Αυτή όμως με την οποία δέθηκα αρχικά ήταν η Όλιβερ (λάθος προσδιορισμός φύλου προφανώς). Κοιμόταν μαζί μου, έπαιζε όλη μέρα μαζί μου, γένναγε στο δωμάτιό μου. Η Όλιβερ κάποτε γέννησε δύο κούκλους, τον Γρουσούζη (μαύρος, φουντωτός) και τον Μό(ϊκανός). Αφού μας την έκαναν και αυτοί από το σπίτι γέννησε άλλα τρια κουκλιά, το Παγωμένο Αυτί, την Ουρά με την Άσπρη Άκρη και τη δίδυμη αδερφή του, την Without άσπρη άκρη (ήταν η περίοδος με τα ινδιάνικα ονόματα, ά ρε μάνα, από τότε μου ‘καιγες κύτταρα). Το Παυ (εν συντομία) ήταν ένας από τους πιο αστείους γάτους που είχαμε ποτέ. Μια αγκαλιά ήταν συνέχεια. Όπως τον έπαιρνες αγκαλιά έτσι έμενε, σαν πλαστελίνη. Κοιμόταν στο διπλανό μαξιλάρι από τη μάνα μου, με το κεφάλι στο μαξιλάρι, ανάσκελα, σκεπασμένος μέχρι το στήθος και για να την ξυπνήσει τη χτένιζε με τα νυχάκια του (ταλεντάρα, μια φορά που είχε πάρει άδεια για να έρθει στο σχολείο, την επόμενη πήγε στη δουλειά χτενισμένη α λα Παυ και όλοι της έλεγαν «Με γειές το κούρεμα»). Ο ΟΜΤΑΑ ήταν λίγο πιο φοβιτσιάρης, μας πήρε λίγο καιρό να τον ημερώσουμε ενώ η Without έφυγε από το σπίτι αρκετά μικρή, και αυτοί οι δύο μας την έκαναν, δεν τους στειρώσαμε ποτέ και λίγο δύσκολο να κρατήσεις μη στειρωμένο γάτο στο σπίτι.
Μετά από τρία χρόνια άνευ γουργουρητών ήρθε στο σπίτι η Αμελί την οποία βρήκαμε μικρή να κοιμάται σε ένα δέντρο και τη μαζέψαμε. Α, αυτή ήταν η αδυναμία μου. Μεγαλώνοντας καταλάβαμε ότι ήταν διασταύρωση με αγκύρας και πραγματικά ήταν τόσο όμορφη που και να μην σου άρεσαν οι γάτες δεν μπορούσες να μην την λατρέψεις. Το Αμελί το πήρε μετά από μια συζήτηση που είχαμε με τη μάνα μου καθοδόν προς το χωριό, για το Georgia on my mind του Ray Charles και για το πόσο άχαρο ακούγεται το Γεωργία σε σχέση με το πιο στυλάτο Georgia. Ε, η κουβέντα έφτασε στο Αμελί και, βλέποντας μια ομοιότητα με την πρωταγωνίστρια της ομώνυμης ταινίας, όσον αφορούσε στο ύφος της, βαφτίστηκε έτσι.
Η Αμελί γέννησε με καισαρική στις 16 Μαρτίου του '08, μετά από δώδεκα ώρες άνευ διαστολής (είχε μείνει έγκυος μικρή και είχε πέντε γατάκια). Της έζησαν τα δύο (το ένα ήταν ήδη νεκρό στη γέννα, το άλλο πέθανε μετά από λίγες μέρες και το τρίτο το σκότωσε κατά λάθος η Μίκα, η τότε σκυλίτσα μου Μεγάλο Σάββατο όταν πήγε να φάει από το φαί της), η Τανσού (εμπνευσμένο από τους Δύο ξένους και τον παρόμοιο χαρακτήρα της με τη Χρυσούλα Διαβάτη στο εν λόγω σήριαλ) και ο Λούι (Πανδώρα και Πλάτωνας ανέκαθεν μεγάλη λατρεία) ο οποίος επίσης μας την έκανε. Η Τανσού, παραμονές Καθαράς Δευτέρας του '09, γέννησε το Λούι νο. 2 και την Ιοκάστη. Και ο δεύτερος μας την έκανε, οπότε αφού δεν ευδοκιμούσε το όνομα δεν ξαναβαφτίσαμε άλλο γατί έτσι. Η Ιοκάστη έκανε δύο γέννες. Στη μία τον Κούλη (και αυτός έφυγε) και τη Ριρή (την έφαγε σκύλος πρόσφατα) και στην άλλη μερικά ακόμα από τα οποία μόνο με το ένα δεθήκαμε αφού τα υπόλοιπα μετά τις διακοπές εγκαταστάθηκαν στην αυλή: τον Τζέρρυ (από το διάσημο ποντίκι αφού σε μέγεθος τον πλησιάζει πολύ).
Το Σεπτέμβριο του '10 ένα αμάξι χτύπησε την Αμελί. Έκλαιγα μια βδομάδα, ήταν σαν να είχα χάσει άνθρωπο. Αυτή η γάτα που σνόμπαρε και αγρίευε όποια γυναίκα επιχειρούσε να με φιλήσει, να με αγγίξει και λοιπά τώρα είναι θαμμένη στο χωριό μου. Πραγματικά μου λείπει πολύ.
Κάπου το Φλεβάρη του '11, μια μέρα είδα τη μάνα μου να έρχεται στο δωμάτιο κρατώντας κάτι μαύρο (δε φόραγα τα γυαλιά μου). «Τρελάθηκε; Μου φέρνει αγκαλιά τις κάλτσες μου;», σκέφτηκα. Έλα μου όμως που οι κάλτσες γουργούριζαν. Αυτός είναι ο Ντίζι (από τον τρομπετίστα, βεβαίως-βεβαίως), το πούμα μας, όπως το φωνάζουμε το οποίο είχαν μαζέψει κάτι Πακιστανοί γείτονες στη αυλή του μαγαζιού τους και επειδή θα έφευγαν από εκεί το μαζέψαμε. Τώρα πηγαινοέρχεται στο σπίτι επειδή φοβάται την Τσάρλι, την σκύλα μας.
Τελευταίο γατάκι είναι ο Ρόρυ (από τον Γκάλαχερ) το οποίο το μάζεψε μια γειτόνισσα και μας το έφερε. Αυτός είναι μια ζωγραφιά, ένα τιγράκι, φουντωτό και παιχνιδιάρικο που λατρεύει να κοιμάται πάνω στο μόντεμ.
Τώρα που είπα για τον Ρόρυ και το μόντεμ, δεν πρέπει να παραλείψω τη συνήθεια της Τανσού να κοιμάται πάνω στα ντουλάπια της κουζίνας, ξαφνιάζοντας όποιον ανίδεο την βλέπει εκεί. Ναι, τα γατιά μας ήταν ανέκαθεν περιπτώσεις.
Με τις γάτες, αυτό που με δένει είναι η εξυπνάδα τους. Στροφάρουν πολύ γρήγορα, είναι τα πιο έξυπνα ζώα και πραγματικά πρέπει να ιδρώσεις για να τα κατακτήσεις. Την Αμελί δεν την κέρδισα απλά ταϊζοντάς την, πήρε χρόνο και κόπο και πραγματικά είχα δεθεί μαζί της όσο με κανένα άλλο ζώο.
Εύχομαι κάποια μέρα να κερδίσουν το σεβασμό που τους αξίζει και να σταματήσει όλο αυτό το μίσος απέναντί τους. Για να το καταφέρω αυτό, θα είμαι ειλικρινής, θα μπορούσα να βομβαρδίσω όλο τον κόσμο με πυρηνικά και να τον ξαναχτίσω με τα πρότυπα της Αρχαίας Αιγύπτου, μπας και δούμε άσπρη μέρα και εμείς οι γατόφιλοι και όχι αυτή τη συνήθη ξινίλα όσων ανακαλύπτουν τα φιλοζωικά μας γούστα.
ι. O Φοίβος Κρομύδας είναι φοιτητής στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου και συνεργάζεται με τη LIFO. Εκτός από τις γάτες, έχει και μια σκυλίτσα, την Τσάρλι. Η ιστορία της ακολουθεί σε επόμενο ποστ.
σχόλια