Την περασμένη Παρασκευή όταν οι Tiger Lillies ολοκλήρωσαν την παράσταση τους κατέβηκαν από την σκηνή. Το χειροκρότημα συνεχιζόταν. Βγήκαν από την έξοδο που αργότερα θα έβγαιναν και οι θεατές. Κάθισαν σε μια άκρη και περίμεναν όποιον ήθελε να φωτογραφηθεί μαζί τους, να τους πει μια κουβέντα, να τους αγκαλιάσει, να πάρει αυτόγραφο. Πολλοί θεατές είχαν μαζευτεί γύρω τους και περίμεναν. Η απόσταση που τους χώριζε από το κοινό όση ώρα παρουσίαζαν ένα θέαμα εμπνευσμένο από το ποίημα «Η μπαλάντα του γέρου ναυτικού» του Σάμιουλ Κόλριτζο είχε εκμηδενιστεί με μια κίνηση: Απλά περίμεναν να τους συναντήσουν.
Σκεφτόμουν καθώς τους έβλεπα ότι τα «εμείς και εκείνοι» και «οι κοινοί θνητοί και οι Θεοί» είναι ταμπέλες που έχουν μπει μέσα στα χρόνια και ακόμα και στις μέρες μας δεν μπορούμε να τις πετάξουμε. Και καθώς έβλεπα τους Tiger Lillies να είναι τόσο «κανονικοί» σκεφτόμουν ότι με τα χρόνια χάθηκε το αυτονόητο και όταν το συναντούμε μας φαίνεται περίεργο. Άνθρωποι που απευθύνονται σε ανθρώπους είναι και αυτοί. Μπορεί να παρουσίασαν ένα θέαμα πριν λίγες ώρες που σε άγγιξε, που σε έκανε να σκεφτείς, που πέρασες καλά αλλά διάολε δεν έκαναν και καμία επιστημονική ανακάλυψη που να άλλαξε τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων!
Κάνουν μια δουλειά «διαφορετική» από εσένα και από εμένα αλλά ποια δουλειά δεν διαφέρει από την άλλη; Μπορούν όλοι να καταλάβουν ότι υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις στα παραπάνω. Θα μπορούσε ο Morrissey και ο David Bowie( λέω τα πρώτα δυο μεγάλα ονόματα που μου έρχονται στο μυαλό τα οποία έχουν ασκήσει τεράστια επιρροή σε κοινό και άλλους καλλιτέχνες. Βάλτε όποιους θέλετε στην θέση τους) να στηθούν έτσι απλά και να περιμένουν το κοινό να τους αγκαλιάσει, να κυκλοφορούν ανάμεσα στον κόσμο ατάραχοι, να μην προκαλέσουν πανικό στο πέρασμα τους μετά το τέλος μιας συναυλίας; Όχι. Μπορείς να καταλάβεις τον ντόρο που γίνεται στο πέρασμα τους; Μπορείς, διότι μιλάει η καριέρα τους.
Όμως το θέμα είναι ότι δεν είναι ο καθένας Morrissey και David Bowie αλλά φέρονται σαν να είναι. Και αντί κάποιοι να επενδύουν στην δουλειά τους επενδύουν στο attitude. Και ο κόσμος γέμισε με μετριότητες που έχουν πόζα και δυο καλά κομμάτια. Που κυκλοφορούν με το κεφάλι κάτω και σκούρα γυαλιά επειδή έχουν δυο χιτάκια και φοβούνται μην πέσει ο κόσμος πάνω τους. Που τους εξαφανίζουν μετά τις συναυλίες και «κερδίστε με τον διαγωνισμό μας μια συνάντηση μαζί του» σαν να πρόκειται για κάτι αξιοπερίεργο.
Που ενισχύεται αυτή η συμπεριφορά από αυλικούς και ανθρώπους που γράφουν για αυτούς. Αποκαλούν «Θεούς» και «θεότητες»(σ.σ Τι λέξη!) κάθε τυπάκο που τους κάνει «κλικ» για μια σεζόν. Και όλο αυτό μέσα στα social media ενισχύεται, παραφουσκώνει, και μέχρι να τελειώσει η σεζόν οι Θεοί γίνονται έκπτωτοι άγγελοι από το βασίλειο της καρδιάς τους. Σειρά έχει ο επόμενος.
«Δεν είπα κάτι καινούριο» είπε ο Morrissey όταν αποκάλυψε την πιθανότητα να πεθάνει απο καρκίνο. Με άλλα λόγια, δεν έχεις καταλάβει ότι και αυτός άνθρωπος είναι; Ότι και αυτός θα πεθάνει μια μέρα; Ακόμα και αν αξίζει τις υπερβολές μας.
σχόλια