Γιατί έρχεται ξανά και ξανά στο μυαλό ένα φιλμ εβδομάδες μετά την παρακολούθηση του; Στην περίπτωση του «Εγωιστή Γίγαντα» η Κλίο Μπάρναρντ κατάφερε να μας μπάσει στην άθλια ζωή της Βρετανικής εργατικής τάξης, χωρίς να προσπαθήσει να κάνει κήρυγμα, χωρίς το μήνυμα(που τελικά το πέρασε υπόγεια) να ήταν για την ίδια αυτοσκοπός, χωρίς να μας κουνήσει το δάχτυλο για τις δικές μας ζωές. Έτσι στο τέλος έμεινε το «κουκούτσι». Η ιστορία. Και να που τώρα ξανάρχεται στο μυαλό. Λες και οι δυο μικροί πρωταγωνιστές ζουν σε ένα παράλληλο χωρόχρονο. Πέρα από βραβεία και διακρίσεις ο θρίαμβος μιας ταινίας είναι να καταφέρει να τρυπώνει ξανά και ξανά στην πραγματικότητα των θεατών. Όπως σήμερα το απόγευμα που παρατηρούσα δυο παιδιά να μαζεύουν μεταλλικά αντικείμενα από ένα κάδο. Σαν φιλικό(;) χτύπημα στον ώμο, οι ήρωες του «Εγωιστή Γίγαντα» με κάλεσαν ξανά.
Την είδα πριν μερικές εβδομάδες στον «Μικρόκοσμο» και θυμάμαι πως αντιδράσανε οι θεατές σε έναν θάνατο. Μια αίθουσα ακούστηκε να φωνάζει «Αααα», κάποια «Θεέ μου» έφυγαν από τα στόματα μερικών, λες και δεν είχαν ξαναδεί άνθρωπο να πεθαίνει στην μεγάλη οθόνη. Όταν έπεσαν οι τίτλοι τέλους δεν άκουγες στην έξοδο άσχημη κουβέντα. Οι θεατές μιλούσαμε και μιλούσαμε και μιλούσαμε για το φιλμ σαν να μην πιστεύαμε ότι τελείωσε. Πολλοί ήταν σαν χαμένοι μετά το τέλος της ταινίας ή εγώ ήμουν χαμένος και έβλεπα τον κόσμο έτσι. Έχω την αίσθηση ότι το φιλμ δεν τελείωσε και σποραδικά θα κάνει την εμφάνιση του στην πραγματικότητα μας όταν εκείνο το κρίνει απαραίτητο.
σχόλια