Η εποχή που αρκετός κόσμος βαυκαλίζεται περί της μοναδικότητας του έχει φτάσει εδώ και καιρό. Όλοι αισθάνονται «μούρες», «φάτσες» και «άτομα». Οι περσόνες της Αθήνας παρουσιάζονται ως «τα εγγόνια του Γουόρχολ» ενώ στην πραγματικότητα είναι «τα εγγόνια του ΚΛΙΚ».
Οι σημερινές «φατσούλες της πόλης» αντικατέστησαν το ρόλεξ με τα τατουάζ, την BMW με το ποδήλατο, την Μύκονο με τα Κουφονήσια, το γυμναστήριο με την yoga και νομίζουν ότι είναι «ότι πιο σπουδαίο κυκλοφορεί εκεί έξω».
Άσε που δεν έχουν ανάγκη και τον κοσμικογράφο. Instagram 24 ώρες το 24ωρο. «Εδώ με την παρέα μου αγκαλιά στο πάρτι και εδώ καθώς φοράω το νέο μου παντελόνι και εδώ με τη φίλη μου από το γκρουπ Karagounestoukentrou και εδώ πάνω στο ποδήλατο μου να κάνω ορθοπεταλιές και εδώ το ξημέρωμα μετά το πάρτι και εδώ σε μια ξαπλώστρα και εδώ». Ουρλιάζουν οι άνθρωποι: «Είμαι μούρη σας παρακαλώ ανακαλύψτε με».
Μεγαλύτερη πλάκα έχουν αυτοί που προσπαθούν να αποκτήσουν δημοσιότητα κολλώντας δίπλα σε αυτούς που έχουν ήδη γίνει γνωστοί από τα social media. Κολλάνε σαν βδέλλες δίπλα τους στις φωτογραφίες του instagram όπως παλιότερα κολλούσαν όλοι γύρω από τον Vasilio Kostetso(σ.σ Πόσο μπροστά τα greeklish του που αποτελούσαν αφορμή για ειρωνικά σχόλια τότε. Σπίτι χωρίς περσόνα που αναγράφεται με greeklish σήμερα Σαρακοστή χωρίς Μάρτη).
Κάποιοι θα πουν ότι όλη αυτή η αυτοπροβολή συμβολίζει το εφήμερο της εικόνας μέσα στην ταχύτητα της ψηφιακής εποχής. Γιατί να το κατηγορήσουμε; Αναλαμβάνω την ευθύνη να δω αυτή την στιγμή κάτω από το σύμβολο: Οι περισσότεροι από αυτούς αναπαράγουν την εικόνα τους γιατί δεν έχουν να παρουσιάσουν τίποτα άλλο πέρα από αυτή. Την ώρα που κάποιοι ασχολούνται με την εικόνα τους, οι πραγματικές «μούρες» της πόλης παράγουν έργο στην αφάνεια.
σχόλια