Xθες μπήκα μετά από καιρό στο blog του Main Menu. Είναι ένας blogger που διαβάζω από το 2006. Από την πρώτη μέρα που τον διάβασα μου είχε κεντρίσει το ενδιαφέρον. Στα κείμενα του δεν περισσεύει ούτε λέξη. Γράφει για την καθημερινότητα του όπως θα ήθελαν να γράφουν αρκετοί bloggers: Σαν να παίζει σε ταινία όπου κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο. Τον διαβάζεις και την μια συμπάσχεις μαζί του, την άλλη τον ζηλεύεις, μερικές φορές σε εξαγριώνει, μπορείς να του κολλήσεις την ταμπέλα του θύτη ή του θύματος ανάλογα με την οπτική σου. Ένα πράγμα δεν συμβαίνει όποτε ανεβάζει ποστ: Δεν τον βαριέσαι.
Έκτος από το περιεχόμενο μου είχε προκαλέσει μεγάλη εντύπωση η αισθητική του blog του: Μόνο κείμενο.
Δεν έχει φωτογραφίες, παραπομπές σε άλλα links, σελίδα στο Facebook, twitter, καμία πληροφορία για τον ίδιο. To blog του μοιάζει σαν σημείωμα μέσα σε μπουκάλι πεταμένο από το 2006 μέσα στην θάλασσα του ίντερνετ. Είναι 2013 και παραμένει ο ίδιος: Ένας λάτρης των λέξεων. Και μόνο. Θυμίζει τις πρώτες μέρες του blogging όπου η βαρύτητα δινόταν στο κείμενο και το περιεχόμενο. Η επέλαση του Facebook και του twitter έφερε την διάβρωση στο γόνιμο έδαφος του blogging. Η βαρύτητα δόθηκε στο πως φαίνεσαι στα social media παρά στο περιεχόμενο. Τα blogs έγιναν η αφορμή για να αποκτήσεις περισσότερους φίλους στο facebook. Η ζωή σου ακόμα και αν δεν ήταν έπρεπε να φαίνεται συναρπαστική. Το άγχος της εικόνας εκτόπισε το περιεχόμενο. Και όπως έγραψε και μια στο twitter: «Παιδιά σας αφήνω για να γράψω στο blog μου. Σε καμιά ώρα το κείμενο θα ανέβει» (σ.σ«και εμείς θα κρατήσουμε την ανάσα μας μέχρι να σκάσουμε μπροστά στο laptop»)
Οι bloggers ξέχασαν ότι το μοναδικό τους όπλο είναι οι λέξεις. Ότι όσο και να αλλάξεις γραμματοσειρά, εικόνες και χρώμα αυτό που μετράει είναι το περιεχόμενο. Αρκετοί πήραν τον εαυτό τους τόσο στα σοβαρά που νομίζουν ότι αν δεν ποστάρουν θα καταστραφεί το σύμπαν. Άλλοι κρύφτηκαν πίσω από τις ψηφιακές τους περσονες και άρχισαν να βρίζουν κόσμο και κοσμάκη. Κάποιοι ανακάτεψαν τόσο πολύ την παρουσία τους στα social media με το blog τους που στο τέλος δεν ξέρεις αν διαβάζεις blog ή ανακοίνωση στα φιλαράκια του Facebook. Ένας θόρυβος χωρίς ουσία.
Για να επιστρέψω στον Main Menu από όπου ξεκίνησα. Αυτός το τύπος που μακάρι να παραμείνει άγνωστος και μαχητής των λέξεων ακόμα και όταν κάνει λίστες ξεχωρίζει από την πλέμπα. Ένα απόσπασμα από το πόστ της 14ης Απριλίου με τίτλο "Τα δέκα πράγματα":
"Σκέφτηκα να κάνω κι εγώ την δική μου λίστα. Ορίστε λοιπόν τα δέκα πράγματα για τα οποία αξίζει να ζω...
«1) Η αίσθηση πως δεν μεγάλωσα ποτέ όταν αυνανίζομαι.
2) Η όπερα Ντον Τζιοβάνι και ο όγκος του ακατέργαστου πάθους που φέρει.
3) Το να πηγαίνω σε μουσεία και να κοιτάζω μόνο τις γυναίκες κι όχι τα εκθέματα.
4) Το να γράφω κάτι και μετά να μου αρέσει.
5) Οι φούξια βουκαμβίλιες στην κατηφόρα.
6) Το να λέω...σου τα λεγα δεν σου τα λεγα...
7) Το να με ξύνει στην πλάτη κάποια ερωμένη αφού έχω τελειώσει.
8) Ήχοι από ανοησίες παιδιών σε ώρες κοινής ησυχίας.
9) Τα βυζιά.
10) Οι μέρες που σου λείπω αφόρητα και δεν μου το λες."
Τον Μain Μenu τον χαρακτηρίζει η συνέπεια απέναντι στην πραγματική φύση του blogging: Μοιράζεσαι ένα κομμάτι σου με αγνώστους χωρίς να επιδιώκεις τίποτα. Μόνο για να μοιραστείς. Επέστρεψε μετά από μήνες τον Φεβρουάριο. Έχει μηδέν σχόλια. Όταν το κάθε ψώνιο του ίντερνετ μέσα στην ανοησία του χτυπάει τριψήφια νούμερα. Ανακαλύψτε τον. Αξίζει τον κόπο.
σχόλια