Ας θυμηθούμε τι γινόταν την μέρα που ο Κασιδιάρης χτύπησε την Κανέλλη. Έχω την εντύπωση ότι δεν χρειάζεται να το θυμίσω. Όλοι τόσο στο ίντερνετ, όσο και στην πραγματική ζωή μιλούσαν για αυτό. Δεν υπήρχε άνθρωπος που δεν το σχολίασε. Καθένας με τον τρόπο του. Άλλοι ανησύχησαν, κάποιοι χάρηκαν και αρκετοί έσπασαν πλάκα. Μήνες μετά το τηλεοπτικό γεγονός και το θέμα «μπουνιές Κασιδιάρη» είναι φρέσκο. Σεφερλικό νούμερο και βιντεάκι με χιλιάδες χτυπήματα.
Για αρκετούς σημείο αναφοράς της κατάντιας μιας κοινωνίας ή της βλακείας που την δέρνει. Σίγουρα στα τηλεοπτικά «γεγονότα» του 2012.
Σήμερα; Ακούσατε τίποτα; Σας μίλησε κανείς για την Ζαρούλια και τους «τρισάθλιους» υπανθρώπους στη δουλειά; Το συζητάει ο κόσμος στο λεωφορείο; Σας έστειλαν κάποιο σχετικό με το θέμα sms; Σε μια κλίμακα δημοσιότητας που πήρε το θέμα τι βαθμό θα του βάζατε σε σχέση με τις μπουνιές του Κασιδιάρη; Βάση είναι καλά;
Το ότι μια βουλευτής μέσα στην Βουλή αποκαλεί κάποιους ανθρώπους «τρισάθλιους» υπανθρώπους θα έπρεπε να σοκάρει δυο φορές από το περιστατικό του Κασιδιάρη. Είναι η θέση ενός ανθρώπου που βρίσκεται σε αυτά τα έδρανα επειδή κάποιοι άλλοι συνάνθρωποι μας τον ψήφισαν. Είναι σοβαρότερη η βία που περνάει με τα λόγια αυτά η Ζαρούλια από αυτή του Κασιδιάρη. Είναι μια δήλωση ρατσιστική στην καρδιά της δημοκρατίας μας. Είναι το μανιφέστο τους. Είναι η δικαιολογία για όλες τους τις πράξεις.
Γιατί όμως δεν μιλάνε όλοι για αυτό;
Δυο πράγματα πρέπει να συμβαίνουν. Το χειρότερο είναι να έχουμε συνηθίσει πια αυτό το είδος των ρατσιστικών δηλώσεων και να μην αντιδρούμε καθόλου. Πράγμα εφιαλτικό. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο μιλάμε για το πρώτο στάδιο επιθετικού καρκίνου με θύμα την ίδια την δημοκρατία.
Συνηθίζουμε την αρρώστια και γυρνώντας της την πλάτη νομίζουμε κιόλας ότι δεν υπάρχει.
Εάν δεν έχουμε συνηθίσει την αρρώστια τότε συμβαίνει το δεύτερο, εξίσου εφιαλτικό με το πρώτο: Όταν η αρρώστια δεν εκδηλώνεται με έντονα τηλεοπτικά συμπτώματα είναι σαν μην υπάρχει. Αδιαφορούμε για τον καρκίνο της δημοκρατίας μας και αυτός καλπάζει. Κάποιο πρωινό θα ξυπνήσουμε και τότε θα είναι αργά: Τελικό στάδιο.
Είναι δικαιολογημένο; Μέχρι ενός σημείου. Το περιστατικό με τις μπουνιές του Κασιδιάρη έχει γίνει ένα τερατάκι της «ποπ» κουλτούρας μας. Και πόσο λατρεύουμε την ποπ! Είναι ευκολοχώνευτη, δροσερή, καθόλου δύσκολη, «κολλητική». Ενώ το περιστατικό της Ζαρούλια πάει λίγο στα «βαριά». Αν ήταν θεατρικό έργο, οι μπουνιές του Κασιδιάρη θα ήταν μια επιτυχημένη εμπορικά παράσταση με τηλεοπτικό σενάριο. Η παράσταση της Ζαρούλια μοιάζει με δύσκολο μονόλογο που μόνο οι «κουλτουριάρηδες» θα καθίσουν στα στριμόκωλα καρεκλάκια για να την ακούσουν. Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με τους «μονολόγους» πριν είναι αργά;
Υ. Γ
Ξέρω ότι αρκετοί μπορεί να το σχολιάσατε το περιστατικό. Όμως είστε οι λίγοι. Μιλάω για την γενικότερη αίσθηση που άφησαν οι δηλώσεις της την επόμενη μέρα. Και αν θέλουμε να πούμε την αλήθεια, κανείς δεν ασχολήθηκε σήμερα με αυτό, όπως με τον Κασιδιάρη.
σχόλια