Σε μια συνέντευξη σου στο ραδιόφωνο πέρσι, αναφερόμενος στην παρέα σου που σε ακολουθεί τα βράδια όταν δημιουργείς είπες ότι είστε «σαν τον κύκλο των χαμένων ποιητών». Υπάρχει κάποιος άνθρωπος στην ζωή σου που να αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για εσένα όπως ο δάσκαλος της ταινίας για την παρέα των μαθητών;
Θεωρώ την έννοια του κύκλου ανθρώπων που συμμετέχουν σε μια διαδικασία δημιουργικής εναπόθεσης του εαυτού τους, ως εν δυνάμει ενεργειακό αλληλοεπηρεασμό με τη συμπαντική δομή.
Αναρωτιέμαι αν ο δάσκαλος αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους μαθητές ή το αντίστροφο ή τελικά αμφότερα.
Υπάρχει η λογική του «δασκάλου» σε ένα κύκλο?Δεν θα τον καταδίκαζε στο να αποκτήσει έστω μια γωνία ως γεωμετρική ύπαρξη?
Στην κολλεκτίβα που έχω δημιουργήσει κατα καιρούς συμπορεύονται δάσκαλοι και μαθητές, λαμβάνουν και προσφέρουν.Ύστερα αποχωρούν αφήνοντας τη συνέχεια σε μια φιλία.
Ο ενδότερος πυρήνας είναι πιο κλειστός χωρίς να υπαινίσσομαι έναν ελιτισμό.
Αν σκιαγραφούσα τον εμπνευστή για μένα θα ήταν το πνεύμα του τόπου και ό,τι μπορεί να διατρέχει, αλλά και όχι.
Ποιο ήταν το πρώτο ερέθισμα που σε έσπρωξε στον δρόμο να κάνεις τέχνη στους τοίχους;
Στο γυμνάσιο ήταν μια κοπέλα που έγραψε τα αρχικά των ονομάτων μας ως μαθηματική εξίσωση σε ένα παγκάκι και άφησε να συμπληρώσω το αποτέλεσμα. Έβαλα τη λέξη επανάσταση. Ίσως όμως και να μην ήταν τότε. Άλλωστε η μνήμη δεν χάνεται στο βωμό του παρόντος? Θα μπορούσε κάποιος να αντικρύσει τελεολογικά το όλο αποδίδοντας του μια αρχή?Ισως αυτό να ικανοποιούσε ανάγκη υπαρξιακής προβολής της ιστορικότητας.
Υπάρχει η αντίληψη ότι όταν η τέχνη του δρόμου κλειστεί σε μια γκαλερί, χάνει κάτι από την φρεσκάδα της και ο δημιουργός γίνεται μέρος του συστήματος. Ποια είναι η γνώμη σου για αυτό; Θα μπορούσες να φανταστείς τα έργα σου μέσα σε μια γκαλερί;
Είναι αναπόφευκτο να είμαστε μέρος του συστήματος αφού ζούμε εντός των σπλάχνων του.Ακόμα και σε μια ερημιά, σε ένα βουνό ή και σε μια παραλία είσαι κομμάτι αυτού.Με απασχολεί το κίνητρο.Αν κάποιος καλλιτέχνης επιθυμεί να δει τα έργα του σε γκάλερι απλά μετασχηματίζει το θεσμικό του πρόσωπο.Αναρωτιέμαι όμως όταν ανατρεπτικές δημιουργικές δομές εγκολπωθούν σε ένα συστημικό είναι, μήπως έχουν καταφέρει να αφαιρέσουν λίγο από το make up του και κατ΄αυτό τον τρόπο μεταλαμπαδεύσουν τον αέρα ενός «φρέσκου» δομικού στοιχείου?Με λίγα λόγια φαντάζεσαι στο σαλόνι ενός μεγαλοαστού το dreaming safe?
Τα έργα σου είναι αναγνωρίσιμα, έχεις γίνει θέμα στους New York Times και την ίδια στιγμή παραμένεις ανώνυμος. Τελικά μήπως η street art είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποκτήσει ένας καλλιτέχνης φήμη χωρίς τις συνέπειες της φήμης;
Θεωρώ ότι είναι θέμα επιλογής σχετιζόμενο με το είναι. Δεν με απασχολούν οι δημόσιες σχέσεις με την έννοια της αυτοδιανομής. Δεν είμαι ανώνυμος. Έχω το Bleeps ως ταυτοποιητικό τίτλο.Όποιος επιθυμεί να με προσεγγίσει υπάρχει το mail μου στην ιστοσελίδα. Η φήμη συμβαίνει σχετιζόμενη με διάφορους παράγοντες. Ίσως και αν προτιμάς να απουσιάζεις από το “social life” να προξενείς το ενδιαφέρον. Ωστόσο είναι ζήτημα προσωπικότητας και δεν νομίζω ότι κάποιος θα άντεχε να το κάνει γι΄αυτό το λόγο αν δεν ήταν στοιχείο του.
Στο ντοκιμαντέρ που ανέβασες στο site σου λες αναφερόμενος στις κοινωνικές ανισότητες του κόσμου: «Μερικές φορές οι ανισότητες στον κόσμο είναι τόσο προκλητικές που ακόμα και η ανάγκη για επανάσταση χάνεται σε ένα αυτοσαρκαστικό χαμόγελο». Τα πράγματα τελικά έχουν φτάσει σε τέτοιο οριακό σημείο στην κοινωνία μας που το μόνο που μας απομένει είναι ο αυτοσαρκασμός;
Δεν είναι κάτι καινούριο. Ο πολιτισμός μας βρίσκεται σε μια διαρκή πάλη με τον εαυτό του. Ανέκαθεν έτσι ήταν. Σαν να νιώθει κυνηγημένος. Ξέρεις μου θυμίζει την τελική σκηνή από την έβδομη σφραγίδα όπου όλοι αφημένοι στον ύστατο φόβο ακολουθούν το χορό στο λόφο. Πορεία προς το αναπόφευκτο. Ένα εντροπικό γεγονός. Όσο το σκέφτομαι αναρωτιέμαι.Τόσος πολύς φόβος?Γιατί να μην μπορούσαμε να δούμε με θάρρος το εφήμερο μας και να το αντιμετωπίσουμε με τόλμη?Αφού ξέρουμε τι μπορεί και πόσους να φιλοξενήσει ο πλανήτης περίπου, για να συνεχίσει το εξελικτικό του presto, γιατί να πιέζουμε την κατάσταση στο βωμό μιας ματαιόπονης επιβολής?
Ο αυτοσαρκασμός μοιάζει με την επιθυμία να αυτοαναιρεθείς και ίσως τότε νιώσεις λιγότερο σκλάβος και άρα πιο κοντά σε μια επανάσταση. Όχι όπως την έχει διδάξει η ιστορία.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση όταν είδα τις καταστροφές των έργων σου στην καρδιά των Εξαρχείων και στις γύρω περιοχές. Το «εγώ» ενός streetartist πληγώνεται όταν βλέπει κατεστραμμένο ένα έργο του ή είναι και αυτό μέσα στο παιχνίδι;
Κάποιοι πιστεύουν ότι με την καταστροφή ανοίγουν το δρόμο προς κάτι νέο.
Εγώ θεωρώ ότι συντηρούν το παλιό.
Ενοχλούμαι που είναι τόσο εν τω βάθει ριζωμένο το αναχρονιστικό, εγωκεντρικό και αναπόφευτα καπιταλιστικό πρότυπο στις συνειδήσεις αυτών που λειτουργούν έτσι.
Στα κατεστραμμένα έργα σου βλέπω συχνά ζωγραφισμένο το σήμα των αναρχικών. Ποια είναι η γνώμη σου για την αναρχία όπως εκφράζεται σήμερα;
Εγώ νομίζω ότι γράφουν το Α σε κύκλο εννοώντας όμως τη λέξη Ανόητος, θέλωντας να συστηθούν.
Υπάρχουν streetartists που να σε έχουν επηρεάσει; Ποια η γνώμη σου για τον Banksy;
Κατά κάποιο τρόπο ναι. Μου αρέσει μια μερίδα καλλιτεχνών που εκφράζουν βαθύτερες ανησυχίες.
Ο Banksy εκφράζει τον Αγγλοσαξωνικό τρόπο σκέψης. Εξέλιξε την ιστορική παρακαταθήκη του Blek le Rat και ερεύνησε ζητήματα δείχνωντας τα με άμεσο τρόπο.
Στο βίντεο που ανέβασες στο site λες ότι ο καπιταλισμός πρέπει να εξανθρωπιστεί. Πως μπορεί κατά την γνώμη σου να γίνει αυτό;
Αν αλλάξει το κίνητρο δραστηριοποίησης και από το χρήμα γίνει ο άνθρωπος. Είναι πολύ απλό εάν το συνειδητοποίησουν οι περισσότεροι. Αυτό είναι το δύσκολο.
Ποιους κινδύνους κατά την γνώμη σου διατρέχουν οι καλλιτέχνες μέσα στον καπιταλισμό;
Ο καπιταλισμός είναι μια συστημική λογική. Εάν αφεθεί κάποιος σε αυτή θα απορροφηθεί. Δεν είναι κίνδυνος. Είναι τροπον τινά επιλογή. Συνδέεται με ποικίλα ζητήματα κύριως με διαμορφωμένες αντιλήψεις του εσώτερου εαυτού.
Έχεις κινδυνέψει ποτέ στο δρόμο;
Όχι
Το έργο σου με του παπάδες καταστράφηκε μέσα σε τρεις μέρες. Ποια είναι η γνώμη σου για την θρησκεία;
Παίζει ένα ρόλο ως προσφερόμενη επιλογή κοσμοθεώρησης. Πιο πολύ μου αρέσει ως λαικό εθιμοτυπικό. Ξέρεις να είσαι από αυτούς που πετάνε δυναμιτάκια το Πάσχα κοντά στους κατανυκτικούς πιστούς θορυβώντας τους. Ως θεσμικός φορέας μοιάζει με όποιον άλλον.Έχει σκοτεινές και φωτεινές πτυχές. Όταν ανακύπτει ζήτημα σκανδάλου στους κόλπους της έχει κι ένα γραφικό χαρακτήρα.Δεν έχω προσδοκίες από τους φορείς της.
Το μεταναστευτικό και οι ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες φαίνεται να σε απασχολούν σε πολλά από τα έργα σου. Τελευταία είχαμε αρκετές επιθέσεις σε μετανάστες εντός και εκτός Αθηνών. Σήμερα ανακοινώθηκε μια δημοσκόπηση που δίνει διψήφιο ποσοστό στη Χρυσή Αυγή. Τι συνέβη κατά την γνώμη σου και τα πράγματα έφτασαν ως εδώ;
Μου θυμίζει το βιβλίο του Giorgio Αgamben «Κατάσταση εξαίρεσης». Ο καπιταλισμός λειτουργεί σαν μηχανή χρησιμοποίησης του πλήθους προς όφελος της άυλης παραγωγής. Τό όνειρο του πλούτου και της κατανάλωσης. Η ελπίδα για ευτυχία. Η απόλυτη ουτοπία. Μετά τους πετά σαν στιμένες λεμονόκουπες. Οι μετανάστες αυτό είναι. Τα θύματα του ευνουχισμένου ονείρου και οι θύτες του κίβδηλου ευδαιμονισμού. Όπως κι οι γηγενείς. Μόνο που όσο πιο πολύ προσφορά εργασίας έχει ο εργοδότης τόσο πιο πολυ επωφελείται κερδοσκοπικά. Όταν αυτή η συνθήκη στα πλαίσια του στερνοπαιδιού της Καπιταλιστικής μηχανής που λέγεται multiculturalism φτάσει οριακά ώστε να «απειλείται» το γηγενές, το έδαφος είναι εύφορο για τη δημιουργία ποπουλιστικών ομάδων, όπως είναι η χρυσή αυγή.Μια στρατευμένη απόγνωση με λίγη δόση απο βλαχομπαρόκ. Μοιάζουν πολύ με την αντίπερα όχθη τους δήθεν αναρχιστές.Όταν δεν μπορείς να συνειδητοποιήσεις το παιχνίδι που σου παίζουν και εγκλωβίζεσαι στην υποκρισία του ψαθυρού αφέντη, έρχεται η ώρα να νιώσεις απειλούμενος.Τέτοιες εκδηλώσεις δείχνουν πόσο ρίζωσε στις προσωπικότητες των γηγενών το καπιταλιστικό μικρόβιο. Είναι ωραίο να είσαι cool κάνοντας μια ροζ τσιχλόφουσκα αλλά μην σου φαίνεται σκουρόχρωμη όταν σκάσει στο πρόσωπο σου.
Στο φως της ημέρας ποιες διαφορές έχει ο Bleeps από τον Bleeps της νύχτας;
Όχι πολλές. Απλά κάνω μια ήσυχη ζωή. Είτε είναι μέρα είτε είναι νύχτα. Ακόμα και στον ψυχρό θόρυβο της πόλης ή στη φωτιά των ταραχών υπάρχει μια εν δυνάμει ποιητικότητα
Τι είναι η Αθήνα για τον Bleeps σήμερα;
Λεωφόροι από μπετόν που διασχίζουν ψήγματα από ζωές.
Περισσότερα για τον Bleeps στο Bleeps.gr
Δείτε ακόμα Γιατί τέτοιο μίσος για τον Bleeps;
σχόλια