Δευτέρα βράδυ, στο σπίτι με τα παιδιά. Ο λαιμός μου έχει κλείσει από τις φωνές, ενώ οι ενοχές μου για την εικόνα που παρουσιάζω -και που απέχει πολύ από την αυστηρή πλην δίκαια και απόλυτα αυτοπειθαρχημένη και ψύχραιμη μητέρα που έχω ονειρευτεί να προσεγγίσω- με έχουν κάνει κουρέλι. Τρίτη πρωί. Η Γ. μου ψιθυρίζει στο τηλέφωνο ότι από την ώρα που ξύπνησε το παιδί της τής έρχεται να το πνίξει (ναι, έτσι μιλάμε οι γονείς μεταξύ μας για τα παιδιά μας. Ώρες ώρες.) Τετάρτη απόγευμα. Η Π. μου ομολογεί ότι σύμφωνα με την περιγραφή της δασκάλας για την συμπεριφορά του γιου της στο σχολείο, πρόκειται σίγουρα για κάποιον άλλο και όχι για το δικό της παιδί, όπως τουλάχιστον το ήξερε η ίδια μέχρι σήμερα.
Κατά γενική ομολογία τα παιδιά είναι σε έξαλλη κατάσταση αυτόν τον καιρό. Το επιβεβαιώνω με τα παιδιά φίλων, γνωστών και συγγενών, αλλά και με όσα βλέπω γύρω μου στο δρόμο, τα καταστήματα, τις παιδικές χαρές, το σχολείο. Αν βέβαια έχεις παιδιά σαν τα δικά μου, η έξαλλη κατάσταση αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας. Αυτές τις μέρες όμως, εκτός από τα κλασικά και συνηθισμένα, εγώ προσωπικά έχω φάει γροθιά στο πρόσωπο και κλωτσιά χμ, πάλι στο πρόσωπο. Χτυπήματα κανονικά και όχι μεταφορικά και –ας το τονίσω- όχι σκόπιμα, καθώς το παιδί μου με χτυπούσε ορμώντας στο τσακίρ κέφι, πχ. να με αγκαλιάσει. (Όσοι τον ξέρουν από κοντά είμαι σίγουρη ότι θα με πιστέψουν).
Υπάρχουν βέβαια πολλές λογικές εξηγήσεις γι’ αυτή τη συμπεριφορά. Όσο πλησιάζουμε στις διακοπές των Χριστουγέννων είναι όλα τους πιο κουρασμένα και πιο νευρικά. Το φορτωμένο τους πρόγραμμα και η προνηπιακή σχεδόν είσοδός τους στη σχολική ζωή βαραίνουν στους παιδικούς ώμους που, όχι τυχαία, χρειάζονται όπου να’ ναι reset και τρόπον τινά, αναψυχή. Επιπλέον, ο ξαφνικός παλιόκαιρος τα έχει κλείσει μέσα πολλές ημέρες στη σειρά. Για μένα, οι πιο δύσκολες μέρες είναι όταν τα αγόρια δεν έχουν βγει για να τρέξουν ελεύθερα, έστω και για δέκα λεπτά. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην αρχίσουν να καλπάζουν κάποια στιγμή στο σπίτι και το σπίτι μας δεν έχει σίγουρα μέγεθος ιπποδρόμιου.
Το στρες και η ένταση των μεγάλων είναι ένας ακόμη λόγος εκνευρισμού των μικρών. Όπως έχουμε διαβάσει, ακούσει, διαπιστώσει στην πράξη, τα παιδιά είναι σφουγγάρια των όσων ακούνε και αναμεταδότες της ατμόσφαιρας του κάθε σπιτιού. Η γαλήνια όμως ατμόσφαιρα που υποτίθεται πως πρέπει να υπάρχει στο οικογενειακό περιβάλλον αναδεικνύεται σε ανεφάρμοστο άθλο εν μέσω στροβίλου υποχρεώσεων και αγωνιών. Μπορεί η ψήφος εμπιστοσύνης στο νέο πρωθυπουργό να δημιούργησε σε κάποιους ένα κλίμα αισιοδοξίας διάρκειας μερικών ωρών, σύντομα όμως ξεκαθαρίστηκε πως ο κος Παπαδήμος μπορεί να είναι πιο καλοξυρισμένος, αλλά σε καμία περίπτωση πιο ‘καλός’. Την ώρα που ο καυγάς για το αν φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι για την κατάντια μας έχει ανάψει, η ευρωπαϊκή ένωση ετοιμάζεται να καταρρεύσει ομαδικώς. Δεν βλέπεις τηλεόραση και νιώθεις άλλος άνθρωπος, αν όμως εκτεθείς τυχαία στην επικαιρότητα σε πιάνει διπλός πανικός. Τα βράδια μαζεύουμε κούραση, νεύρα και απλήρωτους λογαριασμούς. Όταν λοιπόν έρχεται η ώρα για παραμυθάκι-φιλάκι-ύπνο σε ώρα και ρυθμό λογικό, οι εξουθενωμένοι γονείς πρέπει να παίρνουν ανάσες γιόγκα για να τα βγάλουν πέρα χωρίς βραδινή κατάληξη χολιγουντιανής ταινίας καταστροφής.
Είναι πάντως αποδεδειγμένο πως η ανάγνωση ενός παιδικού παραμυθιού βοηθά μεγάλους και μικρούς. Απαραίτητη προϋπόθεση να μην έχετε πέσει στην παγίδα του βραδινού δελτίου ειδήσεων και να μην αργήσετε να ξεκινήσετε με τα διαδικαστικά του ύπνου των παιδιών. Αν κατορθώσετε να φθάσετε μέχρι τα Τρία Μικρά Λυκάκια, έχετε εξασφαλίσει λίγη εγγυημένη ώρα προσωπικού παραμυθιού. Αυτόν τον καιρό, προσωπικά δεν ζητάω τίποτε περισσότερο.
σχόλια