War games του John Badham
Με τον Μάθιου Μπρόντερικ και την άλλυ Σίντυ... Ελευσίνα
1983. Στο σινεμά Έλευσις. Ραντεβουδάκι Σαββάτου εφηβικό με την
Δωροθέα. Την βλέπουμε στη δεέτερη προβολή. Ενθουσιάστηκα με τον έφηβο χακερατζή που τα βάζει με μια ολόκληρη αμερικάνικη κυβέρνηση και σώζει τον κόσμο απο τον πυρηνικό πόλεμο παίζοντας τρίλιζα. Φαντάζομαι η Δωροθέα περίμενε να εξελιχτεί κάπως αλλιώς το Σαββάτο της. Της ζήτησα να μην πάμε για καφέ στην καφετέρια του Νούφαρου αλλά να κάτσουμε να την ξαναδούμε καπάκι και στην επόμενη προβολή. Η Δωροθέα απο τότε δεν θέλησε να πάμε ποτέ ξανά σινεμα παρέα.
West Side Story των Jerome Robbins, Robert Wise
1985. Έχω ακούσει τη μουσική απο την Δευτεριάτικη εκπομπή του Σπύρου Νικολετάτου στο ραδιόφωνο του Α’ Προγράμματος.
Ο αδελφός μου έχει αγοράσει ήδη το δίσκο με το soundtrack απο το
Μοναστηράκι και πάω στο βίντεο κλάμπ και δανείζομαι την βιντεοκασέτα. Η ταινία που με σημάδεψε όσο καμμιά αάλη και εξαιτίας της αποφάσισα, απο τότε κιόλας, πως θέλω να ασχοληθώ με το σινεμά. Μέσα σε μια βδομάδα είδα την ταινία δέκα φορές προς έκπληξη των γονιών μου για την εμμονή μου με κάτι τόσο «παλιό»... Η κυρία Διαμαντάκου μου ράβει στο πίσω μέρος του μπουφάν με κόκκινα γράμματα τις τρείς λέξεις. Αλάθεια που είναι αυτό το μπουφάν;
Fanny and Alexander του Ingmar Bergman
1984. Δευτέρα Λυκείου. Κάθε Παρασκευή στο Πολιτιστικό Ελευσίνας έκαναν προβολές πάλι σε βίντεο ταινίες. Έτσι είδα τη Λάμψη και το Αμαντέους και τις Τρείς μέρες του Κόνδορα. Η ταινία όμως που με μάγεψε ηταν η ταινία του Μπέργκμαν. Όλη αυτή η μαγική λεπτομέρεια στα κοστούμια, το φως του Νύκβιστ, και ο τρόπος που μπλεκόταν το υπερφυσικό με το ρεαλιστικό με άφησε άφωνο. Την θυμάστε αλήθεια τη σκηνή με την γιαγιά να φλέγεται; Την ξαναείδα και στην μεγάλη οθόνη και μετά και στην τηλεοπτική της βερσιόν. Ένα τεράστιο, τεράστιο φίλμ...
Breakfast Club του John Hughes
1986. Η ταινία του εφηβικού μου θυμού. Το είδα στο Τριανόν. Μόλις είχα περάσει στο πανεπιστήμιο. Επί μια βδομάδα, πήγαινα κάθε μέρα στη δεύτερη και παρέμενα και για την τρίτη προβολή. Είχα μάθει απ' έξω όλους τους διαλόγους. , Ο υπέροχος εφηβικός κόσμος του Τζων Χιουζ με την ανάλογη ενδυματολογική πρόταση, και το Don’t you forget about me απο τους Simple Minds γινεται ο ύμνος μου. Η ταινία που μου απάντησε μέσα μου οτι ειναι ΟΚ το να είσαι νέρντ.
Οι Απέναντι του Γιώργου Πανουσόπουλου
Την βλέπω το 1988 στην Κινηματογραφική Λεσχη του Πανεπιστημίου. Είναι η αγαπημένη μου ταινία απο το Νέο Ελληνικό Σινεμά. Ο Άρης Ρέτσος, η Μπέττυ Λιβανού, η πιτσιρίκα τότε Σοφία Αλιμπέρτη. Μια Αθήνα μέσα απο τα μπαλκόνια και τα παραθυρόφυλλα. Η νύχτα με τις κόντρες των μηχανών στην παραλιακή της Ποσειδώνος. Και η ταινία αντέχει ακόμα στο χρόνο.
Thirty Two Short Films about Glenn Gould του Francois Girard
1993. Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Το πρώτο φεστιβάλ που επισκέφτηκα. Ο σκηνοθέτης Πατρίς Βιβάνκος μου είχε προτείνει να μην την χάσω. Μάλιστα συνάντησα και τον σκηνοθέτη στο κοκτέιλ αργότερα (φλέρταρε με μια δημοσιογράφο οπότε δεν μου έδωσε και ιδιαίτερη σημασία στο ενθουσιαστικό μου παραλήρημα). Είναι η ταινία που λίγο ή πολύ της χρωστάω την εμπνευσή για το «Ένας ουρανός γεμάτος Αστέρια» την πρώτη μου μικρού μήκους ταινία.
Underground του Emir Kusturica
Παρίσι. 1995. Νωπά τα γεγονότα της Γιουγκοσλαβίας όπως και ο θρίαμβος του Κουστουρίτσα στις Κάννες. Την βλέπω με γαλλικούς υπότιτλους, αν και δεν ξέρω γρι γαλλικά. Με αυτή την ταινία νοιώθω οτι το σινεμά, μπορεί να μπει κάτω από το δέρμα, να σου κόψει την ανάσα, να σε βυθίσει σε ένα πηγάδι και να συναντήσεις τους νεκρούς σου. Το πιο μαγικό εικοσάλεπτο φιλμικό φινάλε.
The English Patient του Anthony Minghella
Τι υπέροχο μελόδραμα... Την βλέπω ξανά και ξανά...Για τις υπέροχες ιστορίες του Ηρόδοτου, για την όμορφη παγερή ομορφιά της Κριστίν Σεντ Τόμας, για την καταραμένη νοσοκόμα της Ζυλιέτ Μπινός, για τον τρόπο που η μεγάλη στιγμή της Ιστορίας μπλέκεται με τον ανεκπλήρωτο έρωτα και κυρίως για την βουβή κραυγή του Ρειφ Φάϊνς στην έρημο. Το ουγγρικό νανούρισμα της Μάρθας με στοίχειωνε για έναν ολόκληρο χειμώνα.
Ηappy Together του Wong Kar Wai
Σαν Φραντσίσκο. 1997 στον κινηματογράφο του Castro. Το Μπουένος Αϊρες, η μοναξιά του μετανάστη, ο εγκλωβισμός του έρωτα, ο αχταρμάς της φιλμικής αισθητικής ακολουθώντας σαν πυξίδα το συναίσθημα και την παλέτα του φωτογράφου Christopher Doyle που τόσο ταιριάζει με το ακορντεόν του Αstor Piazzola. Η ταινία αυτή είναι η αφετηρία του δικού μου Αμερικάνου.
La Vie En Rose του Olivier Dahan
Η Μαριόν Κοντιγιάρ κάνει την ερμηνεία της εικοσαετίας. Μεταμορφώνεται, ραγίζει, σκευρώνει και ξανανθίζει. Το πιο παράξενο μονταζιακό παζλ. Η ζωή της Εντίθ Πιάφ ξετυλίγεται φιλμικά χωρίς το συμβατικό αρχή-μέση-τέλος, ακολουθώντας το ξετύλιγμα μιας ολόκληρης ταινίας για να καταλάβουμε τι εννοούσε η καλλιτέχνις οταν τραγουδούσε το Νon je ne regretτe rien…Αληθεια ποιος δεν δακρύζει στο πιο απόλυτο μονοπλάνο του Μαρσέλ όταν η Εντίθ ανακαλύπτει τον θάνατο του αγαπημένου της και ο διάδρομος του σπιτιού της καταλήγει στη μοναξιά της θεατρικής σκηνής;
σχόλια