[Από το μπλογκ Εκπροσώπου Συντακτών της Ελευθεροτυπίας. / Εικόνα via.]
Να λοιπόν που τα πλέον απαισιόδοξα σενάρια για το βαθμό αναλγησίας μιας κατ’ όνομα «δημοκρατικής» εγχώριας ΑΕ επιβεβαιώθηκαν. Ξεπερνώντας σε αντεργατική τακτική ακόμα και τις εταιρείες Γιαννίκου-Κουρή και Μάνεση (Χαλυβουργεία) για να θυμηθούμε τα πιο σκαστά πρόσφατα παραδείγματα, η Ανώνυμη πλην όμως σχεδόν ονομαστική εταιρεία της εκδότριας της Ελευθεροτυπίας αποφάσισε να βυθιστεί συμπαρασύροντας όχι τις δύο τράπεζες όπως διαφήμιζαν μέχρι χθες τα ιστολόγια που λειτούργησαν μήνες τώρα σαν παπαγαλάκια της κας Τεγοπούλου αλλά 800 απλήρωτους εργαζόμενους. Η ενασχόληση όλο αυτό τον καιρό των ελάχιστων ευτυχώς δημοσιογράφων που συνειδητά ή ασυνείδητα παραπληροφορούσαν τους εργαζόμενους αλλά και τους αναγνώστες περί «μαγκιάς της Μάνιας» και σκευωρίας κυβέρνησης και τραπεζών στην προσπάθεια να κλείσει η Ε με πρωτοσέλιδα στην εφημερίδα αλλά και πολλά «ανώνυμα» δημοσιεύματα σε ρυπαρά ιστολόγια παρέσυραν ακόμα και πολιτικούς εκπροσώπους των αντιμνημονιακών κομμάτων της αριστεράς.
Το τελευταίο ψήφισμα των εργαζόμενων της Ε αναφέρεται με λίγα λόγια σε όλη την τελευταία περίοδο της καταστροφικής πορείας της εφημερίδας που έφτασε παραμονή της εκπνοής της προθεσμίας καταβολής του δώρου να προσφεύγει στο κατάπτυστο, ακόμα και για τα «υπάκουα» διευθυντικά στελέχη της Ε, και βολικό άρθρο 99. Φτάσαμε στο αποκρουστικό σημείο να επαληθεύεται στην πράξη η συμπόρευση της ιδιοκτησίας της Ε με όλες εκείνες τις ανυπόληπτες εταιρείες που προσέφυγαν στο άρθρο 99 και για τις οποίες χύθηκαν τόνοι μελάνι από τις σελίδες της Ε ακόμα και από διευθυντικές πένες.
Επί δύο χρόνια τώρα έγιναν αλλεπάλληλες εκδιώξεις στελεχών της εφημερίδας με την «κατηγορία» ότι ήταν φιλοπασόκ. Απομακρύνθηκε με απαράδεκτο τρόπο και πολιτικά υπονοούμενα ακόμα και ο εκδότης Θανάσης Τεγόπουλος που αν μη τη άλλο διασφάλιζε τη νομική υπόσταση της Ε και διέθετε μια βαθειά δημοκρατική άποψη. Εκπαραθυρώθηκαν συντάκτες και πετυχημένες στήλες της εφημερίδας απλά γιατί είχαν «αιρετικές» απόψεις. Λογοκρίθηκαν ακόμα και τα γράμματα διαμαρτυρίας αναγνωστών. Τα συνεχή καπρίτσια της ιδιοκτήτριας που απαγόρευε ακόμα και ειδήσεις αν δεν ήταν της αρεσκείας της που κατηγορούσε τους ίδιους τους συντάκτες της Ε με μπιλιέτα-κείμενα στην εφημερίδα απαξίωναν το φύλλο.
Παράλληλα κάποιες πολυέξοδες και ανόητες επιχειρηματικές κινήσεις, το «κόψιμο» του γεωτρόπιου, η αποδόμηση της Βιβλιοθήκης, η έκδοση του ανταγωνιστικού free press, η επιμονή σε ένα γυναικείο περιοδικό που δεν τράβηξε, η φαινομενικά αταίριαστη σύμπραξη της τωρινής διεύθυνσης και της ιδιοκτησίας, όλα αυτά οδήγησαν τελικά στην ανεργία 800 ανθρώπους.
Στην προσπάθειά του να κατοχυρώσει τις καρέκλες του το διευθυντικό επιτελείο είχε όλο αυτό τον καιρό μοναδική ασχολία την προώθηση των όποιων πολιτικών ή άλλων επιλογών και τη κατασυκοφάντηση συντακτών της Ε που αντιδρούσαν στις αντιδημοκρατικές εσωτερικές εκκαθαρίσεις. Τα διευθυντικά στελέχη της τελευταίας περιόδου ξεφωνίζοντας για το μνημόνιο έπνιγαν τις φωνές των απλήρωτων εργαζόμενων και κουκούλωναν τα απολύτως μνημονιακά τυφλά επιχειρηματικά σχέδια της εταιρείας. Οι ίδιοι άνθρωποι, βολεμένοι στις καλές συντάξεις του ταμείου και στις έξτρα αμοιβές των προσωπικών τους εταιρειών δεν βρήκαν το χρόνο να σταθούν ούτε στιγμή κοντά στους εργαζόμενους.
Τις ελάχιστες φορές που η διεύθυνση και οι λιγοστοί απόλυτοι εκφραστές της βρέθηκαν στις συνελεύσεις των εργαζόμενων, ήταν είτε για να εμποδίσουν κινητοποιήσεις με «ηρωικές» και στεντόρειες τοποθετήσεις, είτε για να δικαιολογήσουν τη συμπεριφορά των εκδοτών, είτε για να στρέψουν την αγανάκτηση σε δήθεν πολιτικούς συνωμοτικούς σχεδιασμούς.
Στην προσπάθειά τους αυτή παρέσυραν πολλές φορές καλοπροαίρετους και αξιοπρεπείς συναδέλφους που κι αυτοί όπως και όλοι μας βάζαμε την εφημερίδα πάνω από τα προσωπικά μας εργασιακά συμφέροντα. Ποντάροντας και σωστά πάνω στο ότι κανένας συντάκτης της Ε δεν θα ήθελε να εκθέσει ακόμα και αυτή την θλιβερή διεύθυνση και την ιδιοκτησία γράφοντας εναντίον της εφημερίδας και με όπλο τη λογοκρισία κατάφεραν επί μήνες να περάσουν την εικόνα ενός ιδιότυπου πολέμου συμφερόντων απέναντι στην Ε.
Τα συμφέροντα αυτά ασφαλώς και υπάρχουν δεδομένου ότι δεν ζούμε στη σοσιαλιστική κοινωνία. Όμως σε αυτά τα συμφέροντα έχει κρεμάσει η εκδότρια την επιβίωση της εφημερίδας. Και βέβαια αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία σε καμιά περίπτωση για την κατάργηση της πολυφωνίας στην άλλοτε εφημερίδα των συντακτών. Η ίδια η ιδιοκτησία επί καιρό δεν επιθυμούσε ακόμα και την αναφορά σε κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή σε θέματα που θεωρούσε αποκλειστικά δική της δικαιοδοσία. Αυτό βέβαια άλλαξε για προφανείς λόγους σκοπιμότητας στον «ανηλεή» πόλεμο κατά των τραπεζών και του σημερινού υπουργού Οικονομικών.
Τις τελευταίες εβδομάδες έφυγαν αθόρυβα και απλήρωτα πολλές αναγνωρισμένες και αξιοπρεπείς «πένες» και δεν βρήκε η διεύθυνση ούτε ένα λόγο να πει γι’ αυτούς σε ένα κύριο άρθρο. Αντίθετα, με πρόδηλες τις πολιτικές επιδιώξεις, η διεύθυνση της καθημερινής κατά κύριο λόγο εφημερίδας αναλώνεται σε φιλοΣαμαρικούς και εθνικοπατριωτικούς μύδρους. Θυμίζουμε εδώ την αγωνία της διευθύντριας την ημέρα της πρώτης απεργίας, που συνέπεσε με την τρέλα του δημοψηφίσματος, στο να ανασταλεί η απεργία ώστε να μπορεί και η Ε να γράψει για την επικείμενη πτώση της κυβέρνησης Παπανδρέου, λες και δεν θα έβγαινε η είδηση αυτή από άλλο ΜΜΕ. Αγωνία που εκφράστηκε με αλλεπάλληλα τηλεφωνήματα στις Ενώσεις που στήριξαν αυτή την απεργία.
Θυμίζουμε ότι άγνωστο το πώς και το γιατί δεν έγινε η απεργία στο τυπογραφείο την ημέρα που έβγαινε η Κυριακάτικη δεξιά εφημερίδα του κυρίου Φ. Κρανιδιώτη κι ενώ όλη η υπόλοιπη Ε απεργούσε. Θυμίζουμε ότι ή ίδια η σημερινή διευθύντρια που κατηγόρησε ίσως και δίκαια κάποιες φορές προκατόχους της για φιλοπασόκ γραμμές στην Ε χρησιμοποίησε την εφημερίδα για να εκδώσει τις κομματικές διακηρύξεις της Σπίθας και τις πολιτικές απόψεις του Μαρκεζίνη ενώ ταυτόχρονα - κι αυτό είναι το αδιανόητο- δεν δημοσίευε άρθρα με αντίθετες απόψεις. Τέλος, όταν καταγγέλλεις το μνημόνιο και την αδικία καλό είναι να μην προσφεύγεις σε παρόμοιες πρακτικές διότι διαφορετικά είσαι τουλάχιστον αναξιόπιστος.
Οι εργαζόμενοι μήνες τώρα στάθηκαν σχεδόν βουβοί για να μην εμποδίσουν τις ύστατες προσπάθειες να βρεθεί μια λύση. Εκ των υστέρων βέβαια αποδεικνύεται ότι αυτές οι προσπάθειες ήταν απλά και μόνο λόγια για τις εντυπώσεις και τίποτε άλλο. Κανείς δεν έβαλε το χέρι στην τσέπη που αυγάτιζε τόσα χρόνια με τη δουλειά των εργαζομένων και φυσικά το ίδιο έκαναν και οι τράπεζες που κινούνται με τα δικά τους συμφέροντα. Η αδιαφανής διαχείριση, η απαξίωση των συντακτών, η σταδιακή κατάργηση της πολυφωνίας και οι πολιτικές επιδιώξεις της διεύθυνσης της εποχή της οικονομικής κατάρρευσης της χώρας, έφεραν το θλιβερό σημερινό αποτέλεσμα για την άλλοτε εφημερίδα των συντακτών.
Τα μπιλιετάκια της εκδότριας που έμπαιναν πέρα ακόμα και από τη βούληση των δικών της διορισμένων διευθυντών τελικά δεν ήταν παρά ανόητες εξυπνάδες που στην ουσία αποδείκνυαν κάθε φορά την αδιαφορία της για την εφημερίδα και τους εργαζόμενους εκεί. Αυτό δεν ήταν καμιά αντεξουσιαστική μαγκιά και δεν διέφερε καθόλου από την αντιεξουσιαστική πολιτική που διακήρυξε ότι ακολουθεί ο τ. πρωθυπουργός. Όποιος πιστεύει το δεύτερο μπορεί να πιστέψει εξίσου και το πρώτο. Άλλη μια ελληνική εταιρεία («λματ») έφτασε στο τέλος της μαζί με την καλύτερη ανεξάρτητη εφημερίδα που είχε ποτέ η Ελλάδα.
Καληνύχτα κυρία Τεγοπούλου και… yes, I’m talking to you!
σχόλια