Mother-in-low

[Με την αφορμή το "παιδί" που προέκυψε απ' το ομώνυμο μπλογκ. Το Κοιλίτσα.com είναι ένα άλλοτε συγκινητικό, άλλοτε αστείο, άλλοτε σκληρό και πάντοτε ειλικρινές ημερολόγιο, που τολμά να παραδεχτεί ότι η εγκυμοσύνη και η μητρότητα δεν έχουν μόνο τη ροζ πλευρά τους. Είναι το πρώτο βιβλίο της Στέλλας Κάσδαγλη.]

Mother-in-low

Στην τηλεόραση, το μοντέλο-άγγελος με τις σατέν πιτζάμες και το μωρό-φράπα από τον ύπνο κάνει ματάκια στο βρέφος με το χαμόγελο της ευτυχίας ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της. Απέναντι, εγώ, ο Διάβολος, με ξεχειλωμένο τίσερτ τίγκα στους λεκέδες (κι ας το φόρεσα πριν μια ώρα περίπου), μάτια κουμπότρυπες από το ξενύχτι και ένα μαυριδερό μωρό που κλείνει δεκατετράωρο ξαγρύπνιας (με σάουντρακ  γοερού κλάματος, στην περίπτωση που κάποιος φαντάστηκε ότι απλώς χαλαρώναμε), αναρωτιέμαι για απιθανικομμυριοστή φορά τι κάνω λάθος και γιατί το μόνο που θέλω είναι να πάρω τηλέφωνο την Πρόνοια: «Ελάτε να το πάρετε, δεν ξέρω πώς παίζεται το παιχνίδι».

Mama, don’t preach

Είμαστε μάλλον η πιο απροετοίμαστη, σε βιωματικό επίπεδο, γενιά μαμάδων: μεγαλώσαμε με στόχο να είμαστε ανεξάρτητες και να ελέγχουμε τα πάντα. Είμαστε επίσης η πιο έντονα φορμαρισμένη από το μιντιακό πρότυπο που λέει ότι η μητρότητα είναι μια συνεχής έκσταση, ότι η εγκυμοσύνη είναι η καλύτερη περιόδος της ζωής μας και, κυρίως, ότι η μετάβαση στη γονεϊκότητα είναι μια δυνάμει τέλεια εμπειρία, αρκεί να είσαι καλός άνθρωπος και να χρησιμοποιήσεις το σωστό απορρυπαντικό. Συνδυαστικό αποτέλεσμα: προετοιμασία μας είναι η διαφήμιση. Και η διαφήμιση είναι πάντα ροζ.

Η μετάβαση στη μητρότητα, πάλι, δεν είναι. Τουλάχιστον όχι για όλες τις γυναίκες. Μόνο που όσες τη βιώνουν ως «λασπί με λευκές πιτσίλες της αμνησίας» περνάνε μερικούς (συγκλονιστικούς, από κάθε άποψη) μήνες της ζωής τους νιώθοντας, εκτός των άλλων, τέρατα και αποβράσματα της κοινωνίας. Γι’ αυτό και, συνήθως, διστάζουν να μοιραστούν τη δική τους πραγματικότητα («νιώθω σαν να μου έχουν γυρίσει ανάποδα το λαβύρινθο, ευχαριστώ»), γιατί δεν έχουν κανένα όπλο προστασίας απέναντι στην υπόνοια ότι, λόγω της αντιφατικότητας των συναισθημάτων τους ή λόγω της αντίστασής τους απέναντι στην ολοσχερή μεταμόρφωση/λοβοτομή που συχνά πλασάρεται ως κανόνας, είναι κακές μανάδες. Κι έτσι όλες χαμογελάμε. Κι έτσι το πρότυπο διαιωνίζεται.

Wake me up when September ends*

Μετά από δεκατρείς μήνες, δεκάδες ώρες διαβάσματος [1] αντικρουόμενων επιχειρημάτων σχετικά με τη σύγχρονη εμπειρία της μητρότητας και γύρω στα 130 δικά μου ποστ, σ’ ένα μπλογκ που πρόσφατα έγινε βιβλίο, κατάφερα επιτέλους να χωνέψω αυτό πού θα έπρεπε να περιέχεται ως δεύτερο φύλλο οδηγιών στα τεστ εγκυμοσύνης. Ότι είναι ΟΚ να νιώθεις αντιφατικά συναισθήματα (για το έμβρυο, για την εγκυμοσύνη, για τη ζωή σου όπως δεν θα την ξαναδείς ποτέ, για τη ζωή σου όπως δεν την φαντάστηκες ποτέ ως τώρα). Ότι ελάχιστες γυναίκες πέφτουν ανάσκελα από έρωτα την πρώτη φορά που παίρνουν στα χέρια τους το μωρό τους (οι περισσότερες νιώθουν ανακούφιση ή/και αδιαφορία. Δύο χρόνια μετά, μπορεί να τις ακούσεις να ορκίζονται ότι φυσικά και αισθάνθηκαν την υπέρτατη ευτυχία –εσύ όχι;).

Ότι δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις/γάλατα/θεωρίες/αναπνοές/σκέψεις/κρέμες/συνταγές, που θα κάνουν την εμπειρία αυτή ιδανική -άρα δεν είσαι εσύ λάθος επειδή δεν τα έχεις ανακαλύψει. Ότι ακόμα κι αν δεν υποφέρεις από επιλόχειο κατάθλιψη με την κλινική έννοια, είναι απολύτως νορμάλ να αισθάνεσαι ότι κάποιος σου γκρέμισε το σπίτι. Ότι χρειάζεται χρόνος για να κάνεις ειρήνη μ’ αυτό το καινούριο πλάσμα που μοιάζει να θέλει να σε καταβροχθίσει, ακόμα κι αν το αγαπάς ήδη περισσότερο από τον ίδιο σου τον εαυτό. Ότι η ιδέα πως αυτή η αγάπη για το παιδί εκμηδενίζει όλες τις απώλειες είναι μόνο εν μέρει αλήθεια.

Γιατί καμιά μας δεν βίωσε με επώδυνο τρόπο τη μετάβαση στη μητρότητα λόγω (μόνο) αβυσσαλέας νύστας –το πένθος για κομμάτια του εαυτού σου που βλέπεις να χάνονται μέσα σε στοίβες από πάνες, η σύγκρουση των ρόλων που πριν δέκα μήνες έπαιζες στα δάχτυλα, η αναγκαστική παραίτηση από τον έλεγχο που πίστευες ότι έχεις, τίποτα απ’ όλα αυτά δε θεραπεύεται με ώρες ύπνου. Όμως θα μαλάκωνε εξαιρετικά αν περισσότερες είχαμε το θάρρος να πούμε ότι ναι, παρακαλώ, ξυπνήστε με κι εμένα όταν τελειώσει ο Σεπτέμβριος*. Και ότι η μετάβαση στη μητρότητα δεν είναι λανθάνουσα ικανότητα αλλά μια σαρωτική, επώδυνη και, όντως, μαγική διαδικασία...