Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας.

Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας. Facebook Twitter
12


Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Γιώργο
, έναν καλοκάγαθο αστυφύλακα μιας κάποιας ηλικίας που έπαιρνε σύνταξη σε λίγο. Απʼ αυτόν μαθαίναμε στο κρατητήριο, όπου οι εφημερίδες απαγορεύονταν αυστηρά, τα σημαντικά διεθνή γεγονότα. Αυτός ήταν που μας πληροφόρησε για το θάνατο του Γκεβάρα, για τον οποίο, άλλωστε, με δυσκολία έκρυβε το θαυμασμό του. Φυσικά, όλα αυτά μας ταʼλεγε εμπιστευτικά, σχεδόν συνωμοτικά.

Ωστόσο, δεν έκανε ποτέ κουβέντα για τη χούντα και τα σχετικά με τον πάνω κόσμο, των ζώντων ελλήνων. Αυτών που ακόμα δεν ήξεραν τίποτα για τη μεγάλη ευκαιρία που θα τους προσέφερε το Πολυτεχνείο αργότερα, ώστε να νοιώσουν κι αυτοί λιγάκι αντιφασίστες, χαμένοι μέσα στη μεγάλη μάζα των δημοκρατών που πολιορκούσαν το Πολυτεχνείο.

Το μεγάλο πλήθος παρέχει ασφάλεια. Όσους κι αν συλλάβουν, όσους κι αν σκοτώσουν, ξέρεις πως οι πιθανότητες να σου συμβεί κακό είναι περίπου ίσες με τις πιθανότητες να κερδίσεις τον πρώτο λαχνό του λαχείου. Ρισκάρεις λοιπόν, σχεδόν εκ του ασφαλούς κι έτσι ανέξοδα αποχτάς το δικαίωμα να παριστάνεις τον αντιστασιακό. Πού ήταν όλοι αυτοί οι καλοί άνθρωποι όταν τους είχαμε ανάγκη; Μα, περίμεναν να ξεθυμάνει η χολέρα που λέγεται χούντα για να βγουν από το καβούκι, αυτοί οι καλοί νοικοκυραίοι.

Τελικά το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απʼτο εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια.

Ο λαός της Αθήνας έβλεπε την χούντα να καταρρέει από τα ίδια της τα ανομήματα και μπήκε στον εύκολο αγώνα, έτσι για την τιμή των όπλων, που λέμε, και ίσα-ίσα για να λέμε πως την χούντα την έριξε ο λαός, τη στιγμή που και οι κότες ξέρουν εκείνο που καμώνονται πως δεν ξέρουν τα μουλάρια, ότι δηλαδή η χούντα έπεσε γιατί σάπισε. Γιατί, λοιπόν, σκοτώνονται να μαζέψουν τα σάπια φρούτα που κάθε χρόνο πέφτουν κάτω από το δέντρο του Πολυτεχνείου οι όψιμοι αντιστασιακοί; Και, βέβαια, δεν αναφέρομαι εδώ στους έτσι κι αλλιώς ζωηρούς έφηβους που, με κάθε ευκαιρία, το παίζουν επαναστάτες...ή περίπου.

Ένας κόμπος κάθεται στο λαιμό μου κάθε φορά που περνώ έξω από το Πολυτεχνείο. Το μπουντρούμι της Ασφάλειας στην οδό Μπουμπουλίνας βρίσκεται πίσω από το Πολυτεχνείο. Κι όσοι πέρασαν από εκεί, δεν νομίζω πως θα ήταν δυνατό να έχουν διάθεση να συνεορτάσουν με τους πανηγυριώτες της 17ης Νοέμβρη. Εκεί μπροστά μας ξεφόρτωσαν για να μας παν στη σήμανση, λίγο πιο κάτω, στα Χαυτεία. Από την Ασφάλεια μέχρι το Πολυτεχνείο, η απόσταση είναι δυο βήματα. Κι ωστόσο μας φόρτωσαν στην κλούβα για να μας ξεφορτώσουν λίγο παρακάτω. Ίσως δεν ήθελαν να βλέπουν οι περαστικοί πως από την Ασφάλεια βγαίνουν πολιτικοί κρατούμενοι δεμένοι με χειροπέδες, σαν εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου.
 
Ευτυχώς, να λες, που ήμουν δεμένος με τον Περικλή Κοροβέση –πάντα με τον Περικλή θα με δένουν από δω και πέρα σε κάθε μετακίνηση. Ίσως γιατί στην πρεμιέρα ήμασταν πολύ καλοί σαν ζευγάρι κωμικών. Ασουλούπωτοι και οι δύο, άνθρωποι με χιούμορ και οι δύο, προσφέραμε θέαμα υψηλής ποιότητας στο εθνικό θέατρο του παραλόγου. Μας μεταφέρουν την άλλη μέρα από την οδό Μπουμπουλίνας στην οδό Ρεθύμνης, εκεί κοντά, προς τη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Σε ένα νεοκλασικό της συμφοράς, ήταν οι κοιτώνες των αστυφυλάκων που υπηρετούσαν στην Ασφάλεια. Ήταν σκοτάδι πίσσα εκεί μέσα. Από πουθενά δεν έμπαινε φως και πουθενά δεν άναβε φως. Καμιά εικοσαριά ανθρώπους, μας αδειάζουν στον καινούργιο μας τάφο. Δεν έχω ιδέα, κανείς δεν θα ήταν δυνατό να έχει ιδέα, πόσες μέρες μείναμε εκεί. Ούτε ρολόι, ούτε φως, ούτε ώρες ύπνου, ούτε ώρες ξύπνιου. Προσπαθούσαμε να μετρήσουμε το χρόνο με το κατούρημα. Δύο κατουρήματα, μια μέρα. Το φαΐ, οι μανάδες συνέχιζαν να το πηγαίνουν στην Μπουμπουλίνας. Στη Ρεθύμνης ήμασταν ινκόγκνιτο. Κανείς δεν ήξερε πως υπάρχει κρατητήριο, παρεκκλήσιο το λέγαμε, στην οδό Ρεθύμνης. Όλοι γνώριζαν τον μητροπολιτικό ναό της οδού Μπουμπουλίνας, κι εκεί πήγαιναν τις προσφορές τους. 
 
Και οι διάκονοι του εθνικού συμφέροντος, όπως λέμε στην Ελλάδα το ιδιωτικό συμφέρον, μετέφεραν τον άρτον ημών τον επιούσιον ιεροκρυφίως στο παρεκκλήσιον, όπου και κοινωνούσαμε των αχράντων μυστηρίων των σωτήρων του έθνους. Ανοίγαμε τα τάπερ στα τυφλά, κι ό,τι άρπαζαν τα δάχτυλα, τούτο το πανάρχαιο πηρούνι που είναι δυνατό να λειτουργήσει και σα μαχαίρι. Κεφτέδες, φώναζε ο ένας τυφλοπόντικας. Κοτόπουλο έλεγε από δίπλα ο άλλος τυφλοπόντικας. Ήταν το παιχνίδι μας. Κι ο Περικλής Κοροβέσης να λέει ανέκδοτα και να μη σώνει ποτέ.

Βρισκόμουν από την πρώτη μέρα της δικτατορίας στον προθάλαμο της κόλασης και ήδη είχα αρχίσει να εξοικειώνομαι σιγά-σιγά με την ιδέα ενός θανάτου διά τυφεκισμού. Εκείνους τους πρώτους μήνες της αναγέννησης του φοίνικα από τις παλιές του στάχτες, που ξέμειναν από άλλους καιρούς, κανείς δεν ήξερε πως θα εξελιχτούν τα πράγματα.

Οι αντιστασιακοί σε ένα χρόνο, όταν θα γίνει φανερό πως η χούντα είναι της πλάκας, θα πληθύνουν πολύ. Εύκολα αντιστέκεται κανείς όταν ξέρει πως τουλάχιστον η ζωή του δεν κινδυνεύει. Όμως, εμείς είχαμε αρχίσει την αντίσταση κατά της χούντας από την πρώτη κιόλας μέρα, χωρίς να νοιαστούμε και πολύ για τις συνέπειες της στράτευσής μας. Δεν ήμασταν μέλη της «Δημοκρατικής Άμυνας» που πάρα πολύ όψιμα αποφάσισαν να αντισταθούν κι αυτοί στη χούντα, κυρίως δια συνεδριάσεων.

Ήμασταν νέοι κομμουνιστές, που μπορεί να μην είχαμε ακόμα ιδιαίτερα αναπτυγμένη την πολιτική μας συνείδηση, πάντως συνείδηση του κινδύνου είχαμε. Το γεγονός πως τα ιδανικά μας αργότερα θα στραπατσαριστούν κι εδώ στην Ελλάδα, όπως παντού, απʼτους χυδαίους γραφειοκράτες, δεν μειώνει την αξία της στράτευσής μας σε έναν αγώνα που όχι μόνο δεν γινόταν για τα προσωπικά μας συμφέροντα, αλλά τα έβλαπτε στα σίγουρα.

Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας. Facebook Twitter
Δημοφιλείς ηθοποιοί εκείνης της εποχής ποζάρουν με τον Γεώργιο Παπαδόπουλο

Είχα μπει στο αγώνα κατά της χούντας από την πρώτη κιόλας μέρα της δικτατορίας. Αλλά στα μετά την πτώση της χούντας χρόνια δεν πήγα να γραφτώ στο σύλλογο των αντιστασιακών, για να μπορέσω να εξαργυρώσω σε κάποιο δημόσιο ταμείο τη μικρή, την ελάχιστη προσφορά μου στον αγώνα κατά της νέας παραλλαγής του παλιού φασισμού. Ούτε δέχτηκα να γραφτώ στην ΕΣΗΕΑ, το επαγγελματικό μου σωματείο, ως αντιστασιακός. Ούτε πήγα να εξαγοράσω τα εφτά χρόνια της δικτατορίας για να μου αναγνωριστούν ως συντάξιμα.

Κι όταν κάποτε απόχτησα τα από το καταστατικό της ΕΣΗΕΑ προβλεπόμενα τυπικά προσόντα και πήγα να γραφτώ στο επαγγελματικό μου σωματείο, με απέρριψαν ως στερούμενο… ουσιαστικών προσόντων. Πέντε χρόνια απέρριπταν συνεχώς την αίτησή μου. Φαίνεται πως ούτε μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια κατάφερα να αποκτήσω ουσιαστικά προσόντα ως δημοσιογράφος. Και ξέρετε ποιοι αντέδρασαν περισσότερο στην εγγραφή μου; Αυτοί που γράφτηκαν ως αντιστασιακοί!

Για μένα, η πιο σημαντική πράξη ήταν το ότι μπόρεσα και αντιστάθηκα στον πειρασμό να εξαργυρώσω καθʼοιονδήποτε τρόπο τη στράτευσή μου στον αγώνα κατά της χούντας. Κι ακόμα, το ότι πέτυχα την εγγραφή μου στην ΕΣΗΕΑ με δικαστική απόφαση. Ήμουν ο πρώτος δημοσιογράφος που εγγραφόταν στο επαγγελματικό του σωματείο με δικαστική απόφαση. Και η νομολογία που δημιουργήθηκε άνοιξε το δρόμο για πολλούς συναδέλφους. Δεν έχει σημασία που έχασα εφτά συντάξιμα χρόνια. Κέρδισα την αξιοπρέπειά μου. Άλλωστε από αξιοπρέπεια μάλλον παρά για λόγους ιδεολογικούς στρατεύτηκα στον αγώνα κατά της χούντας.

Πάντως πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη Βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει.

Πάντα έλεγα πως, ναι μεν είμαι κομμουνιστής, αλλά ποτέ δεν ισχυρίστηκα πως από κομμουνιστής σκέτα είμαι επιπροσθέτως και καλός κομμουνιστής. Άλλωστε ένας ρεβιζιονιστής από πεποίθηση, όπως εγώ, ποτέ δεν θα μπορούσε να γίνει καλός κομμουνιστής. Εν πάση περιπτώσει, ήμουν και παραμένω ένας ελεύθερος σκοπευτής, που πάει με αυτούς που τον έχουν ανάγκη, και όχι με εκείνους που τους έχει ανάγκη για να τη βολέψει. Στρατεύτηκα με το κομμουνιστικό ΠΑΜ όχι γιατί με επιστράτευσε το κόμμα, αλλά γιατί έτσι έκρινα σκόπιμο.

Όπως και να΄ναι, το καλοκαίρι του 1968 είμαι ελεύθερος, ύστερα από δέκα μήνες φυλακή. Εντάξει, ήμουν ελεύθερος, αλλά τι να την κάνω την ελευθερία χωρίς δουλειά, χωρίς τους φίλους που είχαν σκορπίσει εδώ και κει στην Ευρώπη, στα νησιά και στις φυλακές; Το πρώτο που σκέφτηκα ύστερα από μια εβδομάδα ελεύθερου βίου ήταν να κάνω κάτι κατεπειγόντως ώστε να ξαναμπώ φυλακή, ή έστω εξορία. Το σκέφτηκα μεν σοβαρά, όμως ήταν αδύνατο να έχω επαφή με κάποια αντιστασιακή οργάνωση. Αφενός γιατί οι αντιστασιακές οργανώσεις είχαν ήδη μετακομίσει στο εξωτερικό για να κάνουν από κει τουριστική αντίσταση εκ του ασφαλούς, και αφετέρου διότι ήμουν ήδη σεσημασμένος, και οι συνωμοτικοί κανόνες λεν να μην πλησιάζεις τους σεσημασμένους.

Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απʼτην ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει το δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων γίνονταν ερήμην των μεγαλυτέρων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του ΠΑΜ και του ΠΑΚ. Ούτε το πεπειραμένο ΚΚΕ ενέκρινε την βίαιη εξέγερση, τώρα που και τα αστικά κόμματα θα την επιθυμούσαν πολύ. Τελικά το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απʼτο εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια.

Ακούστε τώρα και τον Γιώργο Σεφέρη στο περίφημο κείμενο του κατά της χούντας , γραμμένο το Μάρτιο του 1969 . Του χρειάστηκαν δυο χρόνια για να αποφασίσει  να μιλήσει , λίγο πριν πεθάνει :

« Είναι μια κατάσταση ( η χούντα) που όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές με πόνο και μόχθο πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στο έλος , μέσα στα τελματωμένα νερά. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου.."

Γιατί κύριε ;  Είναι στάση πνευματικού ανθρώπου αυτή; "Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα πολιτικό δεσμό και μπορώ να πω χωρίς φόβο και πάθος : Βλέπω μπροστά μου το γκρεμό που μας οδηγεί η καταπίεση.Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει . Είναι εθνική επιταγή..."

Σύμφωνοι , σεβαστέ μου , μεγάλε ποιητή.Όμως και οι δικτάτορες για εθνική επιταγή μιλούν .  Ποιες από τις δυο εθνικές επιταγές είναι η σωστή ; Σας βεβαιώ καμία . Η δικτατορία δεν είναι λύση . Όμως ούτε η μεγαλόστομη αοριστολογία ενός σπουδαίου ποιητή που συνήθισε να κρύβεται πίσω απ` την αμφισημία της ποίησης είναι λύση .

Πάντως ο Σεφέρης μίλησε . Ο Ελύτης δε μίλησε. Πάρα πολλοί δε μίλησαν. 

  

Ο Σπυρίδων Μαρκεζίνης, γνωστός και ως «πίθηκος», ήταν πολύ άτυχος. Διορίστηκε πρωθυπουργός την 8η Οκτωβρίου 1973, και ενάμιση μήνα μετά την ορκωμοσία του, εκδηλώνεται η εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ήρθε στην εξουσία υποτίθεται για να εκτονώσει την κατάσταση και να κατασιγάσει τα πάθη μετά την εξέγερση της Νομικής αλλά τα πάθη φούντωσαν εντελώς απροσδόκητα στο Πολυτεχνείο από την 14η Νοεμβρίου 1973 που αρχίζει η κατάληψη, μέχρι τη νύχτα του Σαββάτου προς Κυριακή της 17ης Νοεμβρίου, που τα τανκς θα σπάσουν την πόρτα και θα καταστείλουν την αυθόρμητη, αυτοκαθοδηγούμενη και ακαθοδήγητη από τα κόμματα φοιτητική εξέγερση.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Τούτη η αυθόρμητη παθητική αντίσταση στη χούντα έχει μάλλον έναν λυρικό παρά έναν επικό χαρακτήρα. Και η επέλαση των τανκς κατά των νεαρών αόπλων έχει περισσότερη σχέση με γκραν κινιόλ μέσα στη νύχτα παρά με έπος.

Το «έπος» δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση -από το ραδιόφωνο των φοιτητών- των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής.

Πάντως πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη Βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει.

Δεν πήγα ποτέ στο Πολυτεχνείο, ούτε μέσα ούτε έξω, ούτε τότε ούτε αργότερα. Δεν πήρα ποτέ μέρος στις προσκοπικές τελετές και τις ηλίθιες πορείες κατά την ημέρα της «επετείου του Πολυτεχνείου» τούτο το μεγάλο συλλογικό άλλοθι για την ηθική ανεπάρκεια ενός ολόκληρου λαού.

Πρόκειται για ένα πολύ βολικό άλλοθι, που το οικειοποιήθηκαν όσοι νοιώθουν την ανάγκη να ξεπλύνουν την ντροπή για την απέραντη δειλία τους επί έξι ολόκληρα χρόνια.

______________

Πηγές:

1. Βασίλη Ραφαηλίδη, Μνημόσυνο για έναν ημιτελή θάνατο, σελ.397-401, 402,408-9,419-20,444.

2. Βασίλη Ραφαηλίδη, Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού κράτους 1830-1974, σελ.419,436-7.

Αρχείο
12

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Σωτήρης Ντάλης / «Μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η ανισότητα θα αυξηθεί»

Ο αναπληρωτής καθηγητής στο Τμήμα Μεσογειακών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αιγαίου και επικεφαλής της Μονάδας Έρευνας για την Ευρωπαϊκή και Διεθνή Πολιτική σχολιάζει τον αντίκτυπο της πανδημίας και της εκλογής Μπάιντεν στην Ευρώπη.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Σωτήριος Σέρμπος / «Επί Τραμπ οι μειοψηφίες κατέστησαν πλειοψηφίες»

Τι σηματοδοτεί η εποχή Μπάιντεν και τι αφήνει πίσω του ο απερχόμενος Πρόεδρος; Απαντά στη LiFO ο Σωτήριος Σέρμπος, αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Πολιτικής στο Δημοκρίτειο Παν/μιο Θράκης και Ερευνητής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ελλάδα / Θεοκλής Ζαούτης: «Είναι αρκετά πιθανόν να έχουμε τρίτο κύμα πανδημίας»

Ο καθηγητής Παιδιατρικής και Επιδημιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και μέλος της Επιτροπής των Λοιμωξιολόγων του υπουργείου Υγείας μιλά για τα τελευταία δεδομένα της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Νικόλας Σεβαστάκης / Ο γυμνός βασιλιάς, το Καπιτώλιο και η επόμενη μέρα

Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν είναι ένας Γουίλι Σταρκ της εποχής μας. Υπάρχει κάτι σημαντικό που χωρίζει τη λαϊκιστική φαντασία των χρόνων του Μεσοπολέμου –όπως την αναπλάθει το μυθιστόρημα του Γουόρεν– από τα πλήθη που είδαμε να βγαίνουν από τα μεσαιωνικά σπήλαια των social media για να ορμήσουν προς το Καπιτώλιο.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ελλάδα / Ευάγγελος Μανωλόπουλος: «Να μάθουμε να ζούμε με τις μάσκες, γιατί θα αργήσουμε να τις βγάλουμε»

Ο καθηγητής Φαρμακολογίας, Φαρμακογονιδιωματικής και Ιατρικής Ακριβείας στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης και πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Φαρμακολογίας, Ευάγγελος Μανωλόπουλος, μιλά στη LiFO για τα εμβόλια και τις φαρμακευτικές αγωγές που εξετάζονται. Απαντά για το δεύτερο κύμα της πανδημίας, εξηγεί ποια είναι η αλήθεια για τις ΜΕΘ, πότε θα αποχωριστούμε τις μάσκες αλλά και πότε προβλέπεται η επάνοδος στην κανονικότητα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τech & Science / Γιατί η ασφάλεια του εμβολίου είναι υψηλού βαθμού; Ο καθηγητής της Οξφόρδης Πέτρος Λιγοξυγκάκης εξηγεί

Τι θα σημάνει η γενική χρήση των εμβολίων; Θα εφαρμοστούν νέοι κανόνες σχετικά με τον εμβολιασμό; Πότε προσδιορίζεται η έναρξή του; Και τι γίνεται με τους αρνητές;
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Νικόλας Σεβαστάκης / Η ενδοχώρα της άρνησης και το εμβόλιο

Η όποια στρατηγική για τον εμβολιασμό χρειάζεται να είναι σκληρή με τον νεοφασισμό των fake news και της ωμής παραπλάνησης. Την ίδια στιγμή, όμως, πρέπει να εντάξει τις ανησυχίες, τις αντιρρήσεις και τις δεύτερες σκέψεις πολλών ανθρώπων.
ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ
Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ελλάδα / Ευάγγελος Καϊμακάμης: «Έχουν πεθάνει πολλοί σαραντάρηδες στα χέρια μας χωρίς προβλήματα υγείας»

Ο πνευμονολόγος-εντατικολόγος στο νοσοκομείο Παπανικολάου μιλά για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στις ΜΕΘ και τις μελλοντικές ανησυχίες του σχετικά με την πανδημία.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ελλάδα / Θεόδωρος Βασιλακόπουλος: «Ακόμη κι αν είχαμε 10.000 κλίνες ΜΕΘ, αν γέμιζαν όλες, θα θρηνούσαμε 4.000 θανάτους»

Ο καθηγητής Πνευμονολογίας-Εντατικής Θεραπείας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών σχολιάζει όλες τις τελευταίες εξελίξεις στο μέτωπο της πανδημίας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Διεθνή / Ο Χαράλαμπος Παπασωτηρίου μιλά για το διακύβευμα των αμερικανικών εκλογών

Ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων και καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών Σπουδών στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, Χαράλαμπος Παπασωτηρίου, εξηγεί πώς μια νίκη του Μπάιντεν θα σηματοδοτήσει την αναβίωση της Δύσης ως κεντρικού παράγοντα στη διεθνή πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

12 σχόλια
Στην αριστερά έχω αλλεργία, πάντως φωνές όπως του μεγάλου Βασίλη Ραφαηλίδη είναι απαραίτητες ειδικά σήμερα. Τεράστιο κενό η απουσία του. Μακάρι η δική του πάστα να είχε την εξουσία και όχι το σημερινό συνονθύλευμα.Ήμουν μικρός στα χρόνια που έγραφε αλλά παρακολουθούσα ανελλιπώς τις εκπομπές του (ειδικά αυτές με το Ρένο Αποστολίδη που επίσης αναφέρθηκε). Μεστός, ουσιαστικός, δηκτικός, απολαυστικός.
Μόνο εμένα μου φάνηκε μια οργισμένη επίδειξη ατομικού αντιστασιακού αγώνα και ισοπέδωσης όλων των υπολοίπων μόνο και μόνο επειδή καρπώθηκαν, έστω και αδίκως, την ανατροπή της χούντας κάποιοι άλλοι;
Συμφωνώ με τον Κ. Ραφαηλίδη ότι .''..στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σημαντική αντίσταση κατα της Χούντας..'' ....αλλά από ποιους; Εννοεί από αυτούς που ακριβώς ''φωνάζουν'' ότι ''αντιστάθηκαν''.Θα έλεγα όμως ότι στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ΚΑΜΙΑ αντίσταση κατα της Χούντας απ'όλους αυτούς που δήθεν ''ΑΝΤΙΣΤΑΘΗΚΑΝ'', πολιτικοί που φυγαδεύτηκαν εν μια νυκτί στα Παρίσια και έπειτα γύρισαν ως άλλοι σωτήρες, ηθοποιοί και ''εθνικές σταρ'' οπως η Αλίκη που διασκέδαζαν με τους Χουντικούς και όλοι οι υπόλοιποι που μετεξελίχτηκαν στα golden girls & boys που ακόμη και σήμερα βγάζουν χιλιάδες ευρω μηνιαίως ως ''αντιστασιακοί'' (βλ. Δαμανάκη) ή έκαναν καριέρες πατώντας επάνω στο ''έπος του Πολυτεχνείου''. 'Η ο ''αγώνας'' για τα γλυπτά της Μελίνας η οποία υπήρξε φιλο-γερμανή επί Κατοχής και ...θυμήθηκε να φωνάξει από το εξωτερικό κατα της Χούντας για να στρέψει τα παγκόσμια φώτα της δημοσιότητας επάνω της; πηγές: συνέντευξη Παττακού www.axortagos.gr/stilianos-pattakos-oloi-itan-mazi-mas-epi-xountas-tou-nikou-theodorou.htmlhttp://historia-hellas.blogspot.gr/2012/09/blog-post.htmlΕίναι όμως γεγονός ότι όπως ο Ραφαηλίδης έτσι και τόσοι άλλοι που δεν ακούστηκαν ποτέ ως ήρωες ή ως αντιστασιακοί επειδή οι ίδιοι το επέλεξαν ή άλλοι δεν τους προώθησαν γιατί δεν είχαν σκοπό να αποσαθρώσουν την ελληνική κοινωνία τα επόμενα 40 (και βλέπουμε) χρόνια, όμως βγήκαν εκεί στο πλήθος και φώναξαν έστω και μετά από 6 χρόνια και κάποιοι σκοτώθηκαν, ακόμα και αν ένιωθαν ότι οι πιθανότητες είναι λίγες...σε αυτό διαφωνώ με τον Κο Ραφαηλίδη, ποτέ δε ξέρεις από πού θα σου έρθει και από τι μπορείς να δεις τα ραδίκια ανάποδα σε μια τέτοια κοσμοσυρροή με στρατιωτικούς γύρω γύρω.. Αλλά υποψιάζομαι ότι κάποιοι από τους πρωτοστάτες δε θα δέχονταν πυρά από πουθενά έτσι κι αλλιώς γιατί όλα ήταν ένα καλοστημένο παιχνιδάκι για να ανελιχθούν αργότερα αυτοί οι ίδιοι, αλλά και κάποιοι εντελώς ''αθώα'' βρίσκονταν εκεί για να αγωνιστούν. πηγή: tvxs.gr/news/ταξίδια-στο-χρόνο/οι-νεκροί-της-χούντας-β΄-μέρος http://aegaio.blogspot.nl/2009/11/1993.htmlΆσημοι και διάσημοι που φυλακίστηκαν από τη Χούντα, για άλλους ξέρουμε, για άλλους δεν ακούσαμε ποτέπηγή: http://www.tovima.gr/vimagazino/views/article/?aid=489275 (Τζένη Καρέζη-Οι διώξεις της δικτατορίας)Κλείνοντας, ο Κος Ραφαηλίδης στο συγκεκριμένο απόσπασμά του αναφέρεται κυρίως στα μετέπειτα της Χούντας, πώς και ποιοι εκμεταλλευόμενοι το Πολυτεχνείο ανελίχθηκαν στα πολιτικά αποβράσματα που αποσάθρωσαν την Ελλάδα. Μήπως όμως με τέτοιες αναδημοσιεύσεις κάθε χρόνο αναλωνόμαστε πάλι στην εθνική μας αυτό-ενοχοποίηση (που σαφώς και κάθε λαός του αξίζει ό,τι του κόφτει το κεφάλι του). Δηλαδή οκ, το έχουμε λιβανίσει χιλιάδες φορές το ''η άθλια γενιά του Πολυτεχνείου'' και πόσο ανόητοι ήμασταν που τους στηρίξαμε, πιστεύοντας ότι ήταν και οι εθνικοί σωτήρες κλπ... Αλλά μήπως χρειαζόμαστε λίγο παραπάνω δημοσιεύσεις εμπεριστατωμένων ιστορικών προσεγγίσεων όπως τί έγινε πραγματικά επί Χούντας, ποιοι και γιατί ήθελαν δικτατορίες στη Νότια Ευρώπη, ποιοί και γιατί τις κατέβασαν, τί πέτυχαν στο ενδιάμεσο και τί πρέπει να μάθουμε από την ιστορία αυτή επιτέλους;
Ξαναδιαβαζω το κειμενο.Σχεδον δυο χρονια εχουν περασει απο την πρωτη δημοσιευση και δεν μπορω παρα να συμφωνησω με αυτα που ελεγε ο αειμνηστος.Καποτε και αυτη η ζοφερη εποχη θα τελειωσει.Εαν τελειωσει "μνημονιακα"εχει καλως(λεμε τωρα...).Εαν ομως τα πραγματα εξελιχθουν αλλιως, θα δειτε πως σιγα σιγα,ανθρωποι που υπερασπιζονται αυτη τη στιγμη τις αποφασεις των κυβερνησεων των τριων τελευταιων ετων στη χωρα μας,,θ'αλλαξουν και θα βρεθουν στον αφρο των οποιων εξελιξεων αγαπητοι συμπατριωτες!
Αφήστε τον Ραφαηλίδη!!! ΡΕΝΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΔΗΣ:Τρεῖς μῆνες ἀργότερα, ᾿Οκτώβρη πιά τοῦ '68: στό τηλέφωνο κάποιος «διευθυντής τοῦ προσωπικοῦ γραφείου» τοῦ δικτάτορα:῾Ο κύριος πρωθυπουργός θέλει νά σᾶς δῇ. ῎Εχετε καμμιάν ἀντίρρηση;- ᾿Αντίρρηση;.. ῾Ο κύριος πρωθυπουργός σας εἶναι πάνοπλος κ' ἐγώ ἄοπλος, πάντα....- Δηλαδή δέν ἔχετε νά συζητήσετε...- -;- Μά καί μέ τό Χίτλερ θά συζητοῦσα, ἔτσι ἄοπλος, κι ἄν νόμιζε πώς ἔχω κάτι νά τοῦ πῶ...- Δέ σᾶς καταλαβαίνω!- Αὐτό πού καταλαβαίνετε...- Μπορεῖτε δηλαδή τό Σάββατο πρωί ἐννιάμιση;- Σᾶς ἀπάντησα...- Τότε νάστ' ἐδῶ, στό γραφεῖο του, στά Παλιά ᾿Ανάκτορα, Σάββατο ἐννιά.- ᾿Εννιά κ' εἰκοσιπέντε θάμαι...- Πῶς; (Τό χωροφυλακίστικο καί στρατιωτικό: Νά σέ βάζουνε νά ξαναλές αὐτό πού δέ θέν ν' ἀκούσουν, δέ θένε νάχῃς τολμήσει...) (Μά δέν τοῦ τό χάρισε:)- Εἴπα ἐννιά κ' εἰκοσιπέντε.Κ' ἐννιά κ' εἰκοσιπέντε τό Σάββατο – τί ἀπίλαυση ! ῞Ολα τ' αὐτοκίνητα στό μέτωπο τῆς ᾿Ακαδημίας πρός Βασιλίσσης Σοφίας νά φρουμάζουν γιά να βγοῦνε, «αὐτοκρατορικά», νά τραβάῃ ὁλόισα καταπάνω στόν ψηλό τροχαῖο τπης εἰσόδου [] καί φτάνει, καί κεῖνος τόν ρωτάει, καί λέει: «῎Εχω ραντεβού μέ τόν πρωθυπουργό σ α ς!» κι ὁ ἄλλος γυρνάει στή σκοπιά του, νά δῇ προφανῶς ἐντολές, κ' ἔρχεται πίσω καί τοῦ λέει: «Δέν ὑπάρχει τ' ὄνομά σας!» καί τοῦτος: «῏Α!.. ᾿Ε κ ε ῖ ν ο ς μέ γύρεψε, ὄχι ἐγώ!», καί μανουβράρει ἀστραπιαῖα μπρός του νά στρίψῃ, πηδάει ὁ ἄλλος φοβισμένος κατά τόν τοῖχο: «Μιά στιγμή, κύριε! Μή με κάψετε! Νά τηλεφωνήσω!», καί πιάνει τό τηλέφωνο κ' ὕστερα τοῦ λέει:Περάστε!.. Παρκάρετε ὅπου θέλετε!- Ταυτότητα! Ψελλίζει ὁ μπασκίνας μέ τίς δυό σαρδέλλες, μετά τή σκάλα.- Δέν ἔχει ταυτότητα! Τοῦ ἀπαντάει προχωρῶντας. - Περάστε, στρατηγέ! Ὁ δοῦλος.(Μόνο στρατηγός, προφανῶς ἄν ἦταν, θά μίλαγ' ἔτσι.)Κ' ὕστερα, μέσα, ὁ «μέγας» δικτάτορας, σάν ἀντράκι εὐγενικό καί «μοντέρνο», μέ γυαλιστερό προεδρικό «μολύβι» -ἀστειεύεσαι; χωρίς «μολύβι» γίνεται «πρόεδρος»;- νά τοῦ προσφέρῃ τσιγάρο, νά τ' ἀνάβῃ ὁ ἴδιος, τό ἀνθρωπάκι, προσηνέστατο καί καθωσπρέπει («πολιτισμένοι ἄνθρωποι!»), μέ χρυσό «Ντάνχιλ», μέ σπαστό τόν ἀντίχειρα, κάτω ἀπ' τή μύτη του, προσφέροντάς του τή φλόγα, νά τόν ρωτάῃ «πῶς πίνει τόν καφέ;», «σκέττον!» τοῦ ἀπαντάει, «τόν συνήθισα στό Μάνκοβετς, πού δέν εἴχαμε νερό μές στό βράχο, στό εἰκοστέσερα ὑπό, τόν μασάγαμε σκέττον στό στόμα! Ἐσεῖς βέβαια, τοῦ Πυροβολικοῦ, θάσασταν κάτω, στά χαμηλά...»- Νά εὐκαιρία νά τόν πιῶ κ' εγώ σκέττον! Ἀπαντάει. Μή θαρρῆτε μᾶς φοβίζουν οἱ πίκρες!.. Συνηθίσαμε!.. (῏Α!.. ῎Εχει καί ψυχή τ' ἀνθρωπάκι!.. Καί τοῦ τήν ξετυλίγει, «συμπλεγματικό» ἀπὲναντι στόν «πνευματικό» ! Θά διασκεδάσουμε!.. Θά πιῇ καί δηλητήριο σκέττο – νά δῇς ἐσύ σκληρός!)Καί ἀκολούθησε μιά κουβέντα τρελλή, ὠμή:- ᾿Εγώ, τοῦ λέει, ἐπειδή γυρέψατε νά μέ δῆτε,.. φαντάζομαι ὁ τρελλοΚουκούλης θά σᾶς εἶπε,.. ποιός ἄλλος;- ᾿Ακριβῶς!- Κ' ἐπειδή θά πρέπει νά ξέρετε μ έ π ο ι ό ν μιλᾶτε, γιά νά καταλάβετε...- Νά καταλάβω (Σάν πειραγμένος...)- Κι ἀλφαδυάρης δέν ὑπήρξατε;.. Γιά νά καταλάβετε, πρέπει ν ά ξ έ ρ ε τ ε! Σᾶς δίνουν συνήθως καί δελτίο του πρίν δῆτε κάποιον, ἤ πρίν τόν ἀνακρίνετε... (Χαμογέλασε ὁ ἄλλος.) Λοιπόν γιά μένα, εἰτε μέ ψήφους γριάδων κι ἀνόητων «ἀσκούντων τό κυριαρχικό τους δικαίωμα σά λαός», καθώς φαντάζονται, εἰτε μ' αὐτόματα ἔχει ᾶρπάξει κανεὶς τὴ λεγόμενη «᾿Εξουσία», τ ό ἴ δ ι ο κ ά ν ε ι! Κι ἀκολούθησε μιά συζήτηση, κάπου μιά ὥρα, μέ τό σκαρφαλωμένο στό μεγαλοπρεπῆ θῶκο –τοῦ 'πεφτε καί λίγο μεγάλος– ὅπου καί τί «ἐξωφρενικά» δέν ἄκουσε ! (Γιατί νά μήν τ' ἄκουγε; Τί θάκανε δηλαδή; Α ὐ τ ό ς γύρεψε νά κουβεντιάσῃ!)Παρά πού προσπαθοῦσε, δέν ἔπιασε καί πολλά πέρ' ἀπ' τά κοινά.῾Ο ἄλλος τοῦπε κάποια στιγμή:- ...Καί τί τούς ἔχετε αὐτούς ἐκεῖ; Κι ἀνάποδα κρεμασμένους, σά νάναι τσακωμένοι: κοιτάει ὁ βασιλιάς ἀριστερά, κ' ἡ γυναῖκα του δεξιά! Στή θέση σας ἐγώ θά φώναζα τόν καλύτερο ζωγράφο, καί θά ποζάριζα γιά ὁλόσωμο πίνακα – μόνο πού δέ θάχα κεφάλι... Θάχετε δεῖ τό σφαχτάρι ἐκεῖνο τοῦ Ρέμπραντ... Καταπληκτικό! ᾿Αλλά Ρέμπραντ ἦταν αὐτός βέβαια... Λοιπόν ἔτσι: Θά τέλειωνε στό λαιμό! Καί τό κεφάλι μου θά τό κράταγα κομμένο στό δεξί μου χέρι ὁ ἴδιος, νά στάζῃ! Σάν τήν Μήδεια τά κεφάλια τῶν παιδιῶν της, δέ θυμᾶμαι ποιανοῦ μεγάλου εἶναι. Τά βαστάει ἀπ' τά μαλλιά καί στάζουν!... Κι αὐτόν τόν πίνακα θά τόν κρέμαγα σέ κάθε δημόσιο γραφεῖο, νά ξέρουν ὅλοι πώς ὁ δικτάτορας ξ έ ρ ε ι τό τέλος του, τό προεξοφλεῖ! Καί μόνο ἕνα διάταγμα θάβγαζα, χωρίς ν' ἀλλάξω οὔτ' ἕνα νόμο, δέ χρειάζεται. Καί τό διάταγμα θάλεγε: Κάθ' εὐθύνη, κατά τούς ἰσχύοντες νόμους, ἀναπὲμπεται σέ μένα. ῞Οταν μέ κρεμάσετε, θάναι γιά ὅ,τι ποτέ θάχω διατάξει καί κάνει παράνομο... ῞Ωσπου νά μέ κρεμάσετε ὅμως...- - Τόν κοίταζε, κατάπληκτος... ῞Υστερα ψέλλισε:- Εἶσαι, εἶσ' ἐξτρεμιστής!- «᾿Εξτρεμιστής», εἶναι λίγο!.. Αὐτοκτόνος θέλετε νά πῆτε... [][] Καί μήν νομίζετε πώς κυβερνᾶτε πράγματι... ῎Ακουσα τυχαῖα στό ραδιόφωνο κάποιο λόγο σας στό Πάλας...[] Εἰπατε, κάποια στιγμή, πώς «προτιμᾶτε νά ψεφύγουν 10 κομμουνιστές» -σάν τάχα οἱ κομμουνιστές νάταν τό κύριο θέμα σ' αὐτό τόν Τόπο! (Γιατί δέν ἀπαλλάσσεστε ἀπ' τίς ῖδέες σας τῆς ἠλίθιας «Δεξιᾶς τοῦ Αἵματος»;)- παρά νά πάθη, νά διωχθῇ, νά ἐνοχληθῇ ἕνας ἀθῶος ἄνθρωπος!»[][] Δ έ ν κ υ β ε ρ ν ᾶ τ ε π ρ ά γ μ α τ ι! Νομίζετε ὅτι «κυβερνᾶτε» ! Κ' ἔτσι, κ' ἐσεῖς, δέ θά καταφέρετε τίποτα! «Χαμένος» εἶστε, «ἀπό χέρι», πού λένε... Κι ὅποιοι ἄλλοι μαζί σας!.. Πέρα πού κι ἄν δέν ἔχετε κάτι οὐσιαστικό στό νοῦ σας νά κάνετε, πάλι τίποτα δέν θά καταφέρετε!.. Δέ φτάν' ἡ δύναμη κ' ἡ ἐξουσία – ἡ «ἔξω τῆς οὐσίας», πού τή λέω γώ, παρετυμολογῶντας-παρασημασιολογῶντας την, καί γελάω. // ἀπό τὸν Α2
Μόνο οι φασίστες δε μπορούν να καταλάβουν τον ραφαηλίδη, γιατι ακόμα και κουμουνιστής να μην είσαι , δε θές να είσαι πρόβατο μπροστά απο ένα κείμενο που ξέρεις ότι δίνει μια σωστή διάσταση της ελληνικής πραγματικότητας !Δεν αλλάξαμε ποτέ, πάντα κάναμε τους προδότες ήρωες και το ψέμμα έπος,ξέρουμε να κουκουλώνουμε καταστάσεις καλύτερα απο όλους και κατα τ άλλα να ζουμε για μια δοξασμένη ελλάδα!
ο ρολος του διαονοουμενου στην κοινωνια ειναι οτι και η αλογομυγα στο αλογο.(Καστοριαδης)Χαιρομε με τον αριθμο των συμμετοχωντων σχολιαστων.Επιασαν τοπο τα γραφομενα του Ραφαηλιδη.
η αλήθεια είναι πως ειδικά σήμερα που μετράμε τους "αντιστασιακούς" με likes είναι ένα καλό χαστούκι το κείμενο. Αλλά από την άλλη λέει το απολύτως προφανές. Αν δεν υπήρχε λαϊκή ανοχή, η χούντα δεν θα είχε ανέβει ποτέ. Αυτό δεν την κάνει καλή ούτε κάνει τους Έλληνες δειλούς και βολεμένους. Αυτό απλά επιβεβαιώνει τον κανόνα ότι εκεί που εθελοτυφλείς εκεί θα την πατήσεις κι ότι ποτέ δεν πρέπει ξανά να δείξουμε ανοχή σε φασιστοειδή επειδή φοβόμαστε ή επειδή τους βγάζουμε όλους συλλήβδην σάπιους. Κι επίσης δεν πολυκαταλαβαίνω την παρακίνηση του κειμένου, έπρεπε να γίνει ένοπλος βίαιος αγώνας με αρχηγό το ΚΚΕ μάλιστα κατά της Χούντας; Και είναι δειλή η χώρα που με τραγούδια και φοιτητές και ποιητές επιτάχυνε την σαπίλα και το πέσιμο της Χούντας αντί να κάνει τι; Β' εμφύλιο;; Όσο για την εκμετάλλευση της έννοιας αντιστασιακός υπήρξε, αλλά δεν είναι επιχείρημα το πάω με το πλήθος και έχω μικρές πιθανότητες να φάω σφαίρα οπότε είμαι δειλός και ψευδοεπαναστάτης... εγώ μια κρότου λάμψης τρώω και μου κόβονται τα ήπατα... γνώμη μου είναι ότι ανάμεσα στις σωστές πικρές του αλήθειας βγάζει και λίγα μετεμφυλιακά απωθημένα το κείμενο.
εχει γραψει ο Ραφαηλιδης:Αυτη η χωρα γεννησε τους μεγαλυτερους ηρωες.Αλλα γεννησε και τα μεγαλυτερα καθαρματα.ΤωρΣυμπληρωνω εγω:Τωρα γενναει μονο καθαρματα.
Ο αείμνηστος Ραφαηλίδης ήταν πάντα καυστικός και πολλές φορές σκληρός. Η στάση του πνευματικού κόσμου επί Χούντας επικρίθηκε από πολλούς, διότι πράγματι οι Ακαδημαϊκοί που χειροκροτούσαν τις ασυναρτησίες του Παπαδόπουλου προκάλεσαν αλγεινή εντύπωση. Σχετικά με τον Σεφέρη όμως, ο Ραφαηλίδης γίνεται σκληρός, διότι ναι μεν άργησε να μιλήσει, ναι μεν μίλησε μία φορά μόνο, αλλά μίλησε! Η δήλωσή του προβλήθηκε διεθνώς, συζητήθηκε και προκάλεσε την αντίδραση του κλινικά ηλίθιου Παττακού να χαρακτηρίσει τον Σεφέρη... κομμουνιστή! Και για να έρθουμε στα τωρινά, ο πνευματικός μας κόσμος τι κάνει τώρα; Με τι ασχολείται; Ο Χριστιανόπουλος, λένε, τρολλάρει. Ο Ξανθούλης έγραψε μία πρωτοφανή συρραφή ανοησιών ''να ξαναγίνουμε φτωχοί'' και κάτι τέτοια... Για τον Ράμφο καλύτερα να μην μιλήσω. Και ο Σεφέρης είχε να κάνει με Παπαδόπουλο, Ιωαννίδη και Λαδά, ενώ οι τωρινοί με Γιωργάκηδες και Αντωνάκηδες. Αστα να πάνε στο διάολο...