Το μουσικό ντοκιμαντέρ ''To Tulsa and back - On Tour with JJ Cale'' του Jorg Bundschun τό'χα δει στην Πράγα το 2006 στο πλαίσιο του φεστιβάλ, που δυστυχώς δεν υφίσταται πλέον, MOFFOM (Music On Film - Film On Music). Επρόκειτο μάλιστα να παραστεί και ο ίδιος ο JJ Cale, κάτι που δεν συνέβη τελικά. Ήταν εκεί όμως ο Bundschun, ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ, με τον οποίο αμέσως μετά την προβολή έγινε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.
Σ' αυτή την ταινία που δε γνωρίζω αν βρήκε διανομή στην Ελλάδα ή αν βγήκε κατ'ευθείαν σε dvd, έμαθα όλα όσα δεν ήξερα για τον Αμερικανό κορυφαίο μουσικό της rock ή, πιο συγκεκριμένα, του Tulsa Sound, της μίξης δηλαδή blues, rockabilly, folk και jazz.
Το ''κορυφαίος'' είναι σχετικό, μια και αυτό υπήρχε μόνο στη συνείδηση όλων των πραγματικά ''κορυφαίων'' μουσικών, των σούπερ - σταρ Eric Clapton, Johnny Cash, Tom Petty κ.α., που ενέταξαν στο δισκογραφικό και συναυλιακό ρεπερτόριο τους τα τραγούδια του JJ Cale.
Ο ίδιος είχε προτιμήσει μια ζωή ολόκληρη να αποσυρθεί σε ένα βανάκι, να γράφει και περιστασιακά να δίνει συναυλίες, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Μήπως και ο φίλος μου ο Στέλιος Βαμβακάρης το ίδιο δεν κάνει μέχρι σήμερα; ''Στέλιο, εσύ και ο JJ Cale, θα είστε συγγενείς και δεν το ξέρετε'' του έλεγα καμιά φορά σαν τον επισκεπτόμουν στο μικρό διαμέρισμα του στη Β΄ Πειραιώς. Κι αυτός γελούσε, έκανε έτσι, ξεχώριζε από ντάνες cd το πρώτο άλμπουμ του Αμερικανού ''συγγενή'' του, το έβαζε και τ' ακούγαμε!
Το ''Cocaine'' είναι τραγούδι - ορόσημο στη διεθνή rock σκηνή. Μαζί με το ''Sister morphine'' των Stones, ίσως και το ''Hassan I Sahba'' των πιο λούμπεν Hawkwind, αποτελούν την τριάδα που έβαλε τη λέξη ''drugs'' στο μότο ''Sex and Rock'n'Roll'' κι έτσι, από δίπτυχο, έγινε τρίπτυχο.
Το ''Cocaine'' το μάθαμε οι περισσότεροι από τον Eric Clapton. Προσωπικά, πάλι από τον κινηματογράφο το έμαθα, από τον ''Εξόριστο στην κεντρική λεωφόρο'' του Νίκου Ζερβού, στη σκηνή του μπαρ όπου συνομιλούν ο Κώστας Φέρρης με τον Δήμο Θέο - αν θυμάμαι καλά - κι ακούγεται το κομμάτι.
Μία ευφυής ράθυμη blues - rock σύνθεση που την ''έλιωσαν'' μέσα στα χρόνια όλοι όσοι αγάπησαν και αγαπούν το συγκεκριμένο μουσικό είδος.
Το ίδιο και το ''After midnight'' που πάλι ο Clapton στον πρώτο προσωπικό του δίσκο το...επιτάχυνε, αλλά και το ''Call me the breeze'', το οποίο διασκεύασαν οι Νότιοι Lynyrd Skynyrd στο ντεμπούτο άλμπουμ τους.
Ο JJ Cale είχε τη στόφα του σουξεδοποιού δημιουργού κι ας το χάριζε αυτό του το προσόν στους άλλους απλόχερα.
Πριν δύο 24ωρα, ο ''παππούς'' άφησε την τελευταία του πνοή σε καλιφορνέζικο νοσοκομείο. Καρδιακή ανακοπή. Ήταν 75 ετών. Στο ντοκιμαντέρ ''To Tulsa and back'' δεν έδειχνε καθόλου παρηκμασμένος. Αντιθέτως, είδαμε έναν άνθρωπο στυλάτο, καλοδιατηρημένο, έφηβο σχεδόν, να τρέχει από δω κι από κει με την κιθάρα στα χέρια.
Τον JJ Cale, τον ''πιο καθοριστικό άνθρωπο της μουσικής τα τελευταία 30 χρόνια'', όπως τον χαρακτήρισε κάποτε ο Eric Clapton, τον ''μεγαλύτερο κιθαρίστα μετά τον Jimi Hendrix'', όπως δήλωσε ο Neil Young, κυρίως όμως τον rocker των δικών μου νεανικών χρόνων, αποχαιρετώ με ένα δικό του αγαπημένο μου instrumental: ''Cloudy day'' ή μια συννεφιασμένη Κυριακή μεσ' στον ζεστό Ιούλιο της Αθήνας του 2013.
